Ile prawdy jest w tym, co mówi MASA? Dlaczego środowisko gangsterskie nim gardzi? Czy naprawdę mafiozi pławią się w bogactwie i strzelają do siebie na ulicach? W rozmowie z Gallem Anonimem - Krzysztof Gureczny.

Wielu z Was z pewnością czytało opowieści Masy, który bez mrugnięcia okiem obnaża prawdę o polskiej mafii. Bohater książki Jak zostałem gangsterem nie jest świadkiem koronnym, nie żyje pod kloszem i nie współpracuje z policją, natomiast nadal jest królem polskich ulic. Zawsze lojalny i honorowy. Zawsze niezależny i pewny swoich racji. Gotów wymierzyć sprawiedliwość i stawić czoła swoim wrogom.

Krzysztof Gureczny prowadzi rozmowę twarzą w twarz, nasuwając czytelnikowi na myśl pogawędkę dobrych kolegów, którzy spotykają się po latach przy szklance dobrego alkoholu i opowiadają historie swojego życia. Choć wiele nazwisk i zdarzeń zostało zmienionych, epizody tam wspomniane miały miejsce naprawdę, a Warszawa z perspektywy gangstera przestaje być bezpiecznym miastem. Rozbój w biały dzień? Kradzieże samochodów? Handel ludźmi? Narkotyki? Wszystko w jednym miejscu, przeplecione rozprawami sądowymi i życiem rodzinnym.

Książkę gorąco polecam. Jeśli interesuje Was warszawski półświatek opowiedziany z pierwszej ręki, z pewnością będziecie żywo zainteresowani lekturą. 

Obnażenie hipokryzji kościoła nie należy do zadań łatwych. Federic Martel zdecydował się wziąć ten temat na warsztat, a efekty jego wieloletniej pracy przeczytacie w książce Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie. Recenzja.

Długo zastanawiałam się, co napisać w tej recenzji książki. Sodoma rozprawia bowiem o homoseksualizmie, pedofilii, perwersjach seksualnych księży i kardynałów, a także pławieniu się przez nich w bogactwie. Wszystkim, co łamie powtarzany niczym mantra dekalog i rozgrywa się pod okiem (i za cichą zgodą) głowy kościoła katolickiego. 

„Kim jestem, by osądzać”, legendarne już słowa papieża Franciszka, opublikowane w mediach na całym świecie mają zupełnie inny wymiar. Okazuje się jednak, że większość nuncjuszy to homoseksualiści, którzy wykazują stosunek homofobiczny, by zasłonić swoją orientację. Wszystko to dzieje się z przymrużeniem oka Watykanu, który po wybuchu medialnej afery staje murem za swoim duchownym. Pod żadnym pozorem nie nagłaśnia sprawy i stara się zamknąć usta oskarżycielom.

Jeśli chodzi o mnie, to akceptuję i chcę, by zaakceptowano środowiska LGBT. Wśród tych osób są moi przyjaciele, znajomi, koledzy z pracy. Oni wszyscy mają prawo do miłości takiej, która ich uszczęśliwia. Czy to ważne jaki tworzą związek, skoro czują się ze sobą dobrze i nikogo przy tym nie krzywdzą? Nie uważam jednak, że jest to bezwzględnie dozwolone. Uważam, że księża nie powinni zakładać rodzin, dopuszczać się aktów seksualnych zarówno homo i heteroseksualnych, a także krzywdzić nieletnich. Skoro zdecydowali się na taką drogę, powinni w pełni ją respektować. Bez ustępstw. Bez usprawiedliwień. Bez ciągle powtarzanej formuły „każdy ma prawo do grzechu i rozgrzeszenia”. Ci ludzie za swoje grzechy nie żałują. Oczywiście zgadzam się, że nie mamy prawa, by generalizować i wrzucać wszystkich do jednego worka. Znam księży, którzy z powołania pełnią swoją funkcję, ale zasmuca mnie fakt, że instytucja obdarzona wyjątkowym zaufaniem nadużywa go, w ogóle się z tym nie kryjąc.

Książka ukazuje smutną i wszystkim znaną prawdę, że ten, kto najgłośniej krzyczy i zwraca na siebie uwagę, prawdopodobnie najwięcej ma za uszami. Rzuca nowe spojrzenie na sytuację kościoła i sprawia, że nabieramy coraz większego dystansu do relacji bóg-kościół, a jedynym tego powodem jest eskalująca hipokryzja. 

Czytaliście książkę Sodoma Federica Martela? Osobiście polecam ją każdemu, kto chciałby dowiedzieć się więcej o tym, co dzieje się za wielkim murem Stolicy Apostolskiej. Jeśli jednak Wasza wiara w Boga dotyczy również akceptowania zachowań kleru, tytuł może otworzyć Wam oczy na wiele kwestii. Sodoma była natomiast pierwszym przesłuchaniem przeze mnie audiobookami dla dorosłych. Ciekawe doświadczenie :)