Wszyscy kochamy góry, dlaczego?

Wszyscy lubimy podejmować wyzwania. Bez względu na to, w jak wysokie góry planujemy iść, każdy z nich może okazać się nie lada wyzwaniem. Nie dla wszystkich wspinaczka na Mount Everest byłaby przyjemnością. Jednym wystarczają pienińskie Trzy Korony, Łysa Góra w Beskidach, popularna Śnieżka czy Kasprowy Wierch. Dla mniej wytrzymałych nawet Gubałówka może przysparzać trudności, ale nie o to w tym chodzi. Każdy szczyt jest niesamowity! Kiedy patrzysz z góry na wszystko, co udało Ci się pokonać, i choć przez chwilę czujesz się panem swojego życia – było warto.

Zauważyliście, że kiedy wchodzicie na wyższe partie gór diametralnie zmienia się otoczenie? W pewnym momencie znikają świerki, trawy i mchy, a pozostają skały, porosty i skarłowaciałe sosny. Ma to swój klimat i często pozwala docenić piękno natury i otaczającego nas świata. Piękna, bujna zieleń nagle nabiera pazura. Ostry, niespokojny szczyt przed nami!

Nie lubię leniuchować. Choć niesamowicie ciągnie mnie nad morze to nie przepadam za leżeniem kilka-kilkanaście godzin na plaży. Po pierwsze – nie potrafię pływać. Po drugie – okropnie się nudzę i mam wyrzuty sumienia, że zmarnowałam masę czasu. Nie potrafię bezczynnie wypoczywać. Jadąc w nowe miejsca chcę zwiedzać, podziwiać, zapamiętywać! Kocham podróżować, ale i jednocześnie próbuję robić to low costowo. Nie zawsze się udaje, zawsze jednak staram się wyciągać jak najwięcej, nawet pomimo złej pogody.

Całe moje życie składało się z wakacji na wsi, w mieście, nad morzem. Nikt nie jeździł w góry, nikt nie chciał zwiedzać sztolni i kopalni. Osobą, która pokazała mi magię tych wszystkich miejsc jest mój Ukochany. Pamiętam, jak po trzech miesiącach naszego związku zostałam porwana w drugi dzień Świąt do Szklarskiej Poręby. Chłodna Warszawa to pikuś, w porównaniu do śniegu, który mile nas zaskoczył na miejscu. Pamiętam, że zwiedziliśmy wtedy kilka niewielkich wodospadów, na które pozwolił nam brak przygotowania i ekwipunku. Było niesamowicie! Po tej podróży zapragnęliśmy odwiedzić Karkonosze w kolejne wakacje.

Co potrafi wyciszyć, zrelaksować, uspokoić bardziej niż przyroda na wyciągnięcie ręki? Co potrafi stłamsić wszystkie złe emocje niż przytłaczająca siła olbrzymich skał i panujących tam żywiołów? Potęga gór ma w sobie pewną magię, idąc wśród strumyków dookoła których rozpościerają się kilkumetrowe głazy, pełne uskoków i niebezpieczeństw możesz poczuć się jak niewielka istota w tej globalnej układance. Drobny element, pozornie nieznaczący, którego problemy nagle zaczynają znikać, a emocje opadać.

Wchodząc w wyższe partie gór, gdzie nie ma już pań na obcasach i mężczyzn w sandałach, gdzie brak przygotowania może wiązać się z poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, a nawet śmiercią panuje zupełnie inny klimat. Uwielbiam serdeczność ludzi gór! Mijanki na szlaku z pozdrowieniem „Dzień dobry”, „Cześć”, a czasem krótka pogawędką potwierdzają niezbity fakt, że góry zbliżają ludzi. Mało tego, często w schroniskach, kiedy przychodzimy się ogrzać, odpocząć, zjeść tradycyjny żurek czy szarlotkę (które zdecydowanie rzadko kiedy spełniają nasze oczekiwania) rozmawiamy z ludźmi, dosiadamy się do wspólnego stolika.

Nikt (przy zdrowych zmysłach) w góry nie wychodzi nieprzygotowany. Cała otoczka, która dotyczy nas w ramach wyjścia w góry jest ważna i ja ją naprawdę uwielbiam! To, że musisz odpowiednio spakować plecak, zabierając rzeczy na każdą ewentualność od kurtki, zapasowych skarpetek, ładowarki, drobnych przekąsek po termos z ciepłą herbatą.