Po wyjściu ze spektaklu byłam nie dość ze skonsternowana cała inscenizacją, to i zachwycona rolą Papkina, w którego wcielił się Jarosław Gajewski. Nie widzę tutaj trafniejszego odtwórcy tego bohatera, bowiem przy deklamacji czy gestykulacji zaśmiewałam się do łez. Kompletnie źle dobraną postacią, moim skromnym zdaniem, okazała się Podstolia (Joanna Trzepiecińska). Cenię oczywiście doświadczenie i wdzięk artystki, jednak na tej roli stanowczo się zawiodłam. Nieco inaczej wyobrażałam sobie wdówkę, skłonną do zamążpójścia. Wacław i Klara to nowe twarze polskiej sceny. Ze swojej strony życzę im jak najlepiej i skupiając się na Pawle Kruczu, który „żył” tym przedstawieniem, wróżę im wieloletnią karierę. Najznakomitszą twarzą Zemsty jest nie kto inny, niż odtwórca roli Cześnika – Daniel Olbrychski. Osobiście uważam aktora za osobę, która kształtowała wizerunek polskiej sceny, a deski teatru są tego najlepszym przykładem. Muzykę do całej inscenizacji skomponował Piotr Rubik, co zmieszało wielu widzów. Przedstawienie rozpoczyna się huczną, głośną, nowoczesną muzyką, której daleko do świata Aleksandra Fredry. Wszystko jednak idealnie wpisało się w scenariusz i przywodziło ciepły uśmiech na ustach.

Pozwolicie, że nie będę streszczała Wam dramatu, bowiem i tak wszyscy zasłyszeli o Zemście na niejednej lekcji języka polskiego. Krzysztof Jasiński świetnie wyreżyserował spektakl, dzięki czemu naprawdę wtapiamy się w świat bohaterów. Wydaje mi się, że za serce ujął wszystkich widzów fakt relacji z publicznością. Kiedy Rejent Milczek (Andrzej Seweryn) klęka rozpoczynając modlitwę (chcąc uniknąć konwersacji z Papkinem), wymaga od publiczności szumów i hałasów, które pomogą w kontynuacji przedstawienia. To naprawdę jednoczy widzów z aktorami poprawia odbiór spektaklu.

Jeśli nie byliście jeszcze w teatrze, bardzo polecam Wam ten spektakl. Bilety (ku mojemu zdziwieniu) wcale nie są najwyższych lotów, a spędzicie udany wieczór. Owszem,  nawet ja poprawiłabym mnóstwo epizodów całym spektaklu, jednak pomimo tych niedoskonałości – bawiłam się świetnie. Wracając jeszcze do pani Trzepiecińskiej – nie wiem dlaczego, ale widziałabym ją w roli Klary. Szkoda, że wiek aktorki nie pozwala na takie konwenanse jednak idealnie wpasowałaby się w tę kreację. Dzisiaj już pozostało mi jedynie pomarudzić zastanawiając, co mogłoby zostać poprawione. 

Przerwa w masowych produkcjach telewizyjnych! Koniec z każdorazowo powtarzanymi scenariuszami! Przedstawiam  Państwu fenomenalną, ponadczasową komedię Nie lubię poniedziałku, powstałą w 1971 roku. Dawno? A i owszem! Jednak mimo upływu lat produkcja aktualna jest nawet dzisiaj, przecież… ile złych rzeczy może się wydarzyć w ciągu jednego dnia, w ciągu… jednego poniedziałku? Co prawda nie mamy już roznosicieli mleka, którzy ciężko zarabiają na spłatę kredytów, policjanci nie kierują ruchem podczas opieki nad dzieckiem, a nawet nie musimy martwić się, że nie zdążymy stanąć w gigantycznej kolejce po rolkę papieru toaletowego.  Jednak niektóre poniedziałki są pasmem nieszczęść, zawiłych i nieprzewidywalnych zwrotów akcji, których skutek towarzyszy przez kolejne dni.

Nie lubię poniedziałku to film wyreżyserowany przez Tadeusza Chmielewskiego. Fabuła rozgrywa się w latach 70’ XX wieku, a dokładniej w poniedziałek, 17 września - dzień ten jest feralnym ciągiem wypadków i pomyłek parodiujących życie w dawnej Warszawie. Akcję rozpoczyna Bohdan Łazuka, który odtwarzając rolę Bohdana Łazuki (;-)) wraca z przestawienia torami kolejowymi. Chciałoby się rzec, że bohater promuję ideę „Piłeś? Nie jedź!”, tak aktualną w dzisiejszych czasach. Pamiętajmy jednak, że to wyłącznie jeden epizod w całej projekcji.

Prezes warszawskiego Maszyno-Hurtu przygotowuje się do spotkania biznesowego jednak winda, która zacina się pomiędzy piętrami uniemożliwia nawiązanie międzynarodowej współpracy. Włoch, na lotnisku Chopina, przywitany przez góralski zespół wsiada do złej taksówki, a rodak z Chicago gubi teczkę z pieniędzmi, przeznaczonymi na budowę nowej szkoły. Zygmunt Bączek z Sulęcin przyjeżdża do stolicy w poszukiwaniu dreblinek do  kombajnu. Wdaje się w konflikt z taksówkarzem, nie płacąc za przewóz do Maszyno-Hurtu, a ten z kolei poszukuje go w całej Warszawie, gdyż, jako osoba przesądna, wierzy w staropolskie porzekadło „Jaki poniedziałek – taki i cały tydzień.”

Milicjant nie może pozostawić Jacka w przedszkolu, ponieważ zamknięto je przez epidemię różyczki. Żona także nie jest w stanie pozostać z chłopcem ze względu na  remanent w Agencji Matrymonialnej. Niefortunny zbieg okoliczności sprawia, że Jacek trafia na służbę wraz z ojcem, podnosi alarm na całej komendzie, po czym nagle znika.

Film uznawany jest za jedną z najlepszych polskich komedii. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż śmiejemy się z absurdów ustroju naszego kraju w latach ’70. Niemniej - każdy winien choć raz w swoim życiu obejrzeć Nie lubię poniedziałku, by na własne oczy ujrzeć paradoksy XX wieku. Ja z kolei  mam szczerą nadzieję, że Wasz poniedziałek do najgorszych nie należy. ;)