­
­

Co wiecie o Lucii Joyce? Niezwykłą historia córki Jamesa Joyce'a

Annabel Abbs
Joyce Girl. Pasja i upadek to niezwykła, literacka opowieść o córce Jamesa Joyce'a, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, autora książki Ulisses.


Lucia Anna Joyce. Córka Jamesa Joyce’a, kochanka Samuela Becketa i pacjentka Carla Gustava Junga w awangardowym Paryżu, sprzeciwiającym się tradycjom i regułom estetyki. Z pozoru silna i niezależna, wewnątrz krucha i wrażliwa. Kobieta o wielkich planach i marzeniach, szukająca własnego miejsca z dala od warunków, które na każdym kroku dyktowali jej rodzice. Ciągle wymagała od siebie więcej, dążyła do perfekcji i ideału, aż zatraciła się w świecie obłudy i pozorów. Miała przyszłość, talent i najlepszych nauczycieli., ale czy ta historia mogła zakończyć się inaczej?

Lucia Joyce studiowała taniec. W 1928 roku dołączyła do grupy sześciu tancerek Les Six de rythme et couleur, występując na kilku scenach w Europie, a rok później znalazła się w finale pierwszego międzynarodowego konkursu tańca w paryskim Bal Bullier. To jednak zbyt mało. Ojciec uważał ją za swoją muzę, najwspanialsze dziecko, które chciał wychować pod swoim skrzydłami. Była jego natchnieniem i inspiracją, a jednocześnie ograniczoną i zagubioną, otoczoną wielkimi ambicjami małą dziewczynką, która tylko w tańcu mogła znaleźć swoje miejsce. 

Jak to jest  żyć na drugim planie? Wykonywać ciężką pracę i przez cały czas pozostawać w tyle? Zwłaszcza, gdy matka oczekuje więcej, podświadomie toczy z Tobą rywalizację, ojciec ubóstwia cię najbardziej na świecie, idealizuje i próbujesz spełnić jego oczekiwania, a twoja największa miłość okazuje się nieodwzajemniona? Ciąg zdarzeń doprowadził Lucię na skraj. Egoistyczny świat magicznego Paryża rozszarpał serce i umysł dziewczyny. Diagnoza była jednoznaczna - schizofrenia. 

Joyce girl to książka o skrywanych uczuciach, kruchości ludzkiego jestestwa, poszukiwaniu siebie i potrzebie niezależności. Choć Annabell Abbs zaznacza, że książka ta nie jest biografią, mamy do czynienia z powieścią faktograficzną, opartą na prawdziwej historii Lucii Joyce. W historii też towarzyszy nam niezwykle barwnie nakreślony awangardowy Paryż, początek XX wieku to piękna epoka dla każdego miłośnika sztuki i architektury. Gorąco polecam.

Do ostatnich dni Julie Yip-Williams - niesamowita historia niewidomej dziewczyny z Wietnamu

30-Day Book Challenge
Błękitny kolor to barwa przyjaźni, bliskości, oddania. Motywuje, buduje, wspiera. Pozwala śnić i marzyć. Ile przypadku ma w sobie oprawa książki Do ostatnich dni, której recenzję dziś dla Was przygotowałam?


Gatunki literackie, po które sięgam najczęściej, zawsze dotyczą reportażu, biografii i literatury faktu. Lubię poznawać ludzkie historie. Zagłębiać się w losy głównych bohaterów i odkrywać poszczególne karty, które tak naprawdę napisało życie. Dzięki takim książkom lepiej poznaję samą siebie. Śledzę, analizuję, szukam odpowiedzi. Dlaczego zwróciłam uwagę na książkę Do ostatnich dni? Zapraszam do lektury.

Do ostatnich dni to niezwykła, głęboka historia Julie Yip-Williams, urodzonej pół roku po zakończeniu wojny w Wietnamie. Upadek Sajgonu (dawnej stolicy kraju) oznaczał dla mieszkańców niezwykłą radość, koniec karkołomnej walki o każdy dzień życia, bowiem podczas wojny zginęło co najmniej trzy miliony Wietnamczyków i ponad 58 tysięcy żołnierzy amerykańskich. To ogromna tragedia dla kraju, ale udało się. Komuniści zdobyli władzę. Od tego dnia życie milionów Wietnamczyków miało zmienić się na lepsze. Również dla rodziny Julie, jednak 6 stycznia 1976 roku na świat przyszła niewidoma dziewczynka. 

Rodzina Julie nie czekała długo, by wyemigrować do Stanów i odciąć się od sytuacji w Wietnamie. Tam żyli, planowali przyszłość, wspierali dziewczynkę, aż ta dojrzała, skończyła studia prawnicze na Harvardzie, znalazła pracę w jednej z najlepiej prosperujących kancelarii na świecie, wyszła za mąż i urodziła dwie córki. Nic nie zdawało się zniszczyć marzeń Julię, która chwytała życie za rogi i walczyła, pomimo przeciwności losu. Jednak gdy wszystko zaczęło się naprawdę układać, Julie usłyszała diagnozę - IV stadium nowotworu jelita grubego. Jak zmieniło się jej życie? Co dzieje się w głowie młodej kobiety, postawionej przed obliczem nieuchronnej śmierci? Co chciała pozostawić córkom, Belle i Mii, gdy jej już zabraknie? Koniecznie przeczytajcie.
Więcej na stronie Wydawnictwa
Książka Do ostatnich dni była dla mnie niezwykłą lekturą. Sama ciągle borykam się z myślami „Co jeśli…” i potwornie boję się dnia, w którym moje życie mogłoby się zmienić. Podziwiam Julie za spokój, siłę i wolę walki o każdy dzień w obliczu nieuchronnego. Życie Julie Yip-Williams to historia, której nie da się powtórzyć. 

Na marginesie życia - Stanisław Grzesiuk

Biografia
Na marginesie życia to piękna, autobiograficzna historia niesamowitego człowieka. Poznajcie kolejną, a zarazem ostatnią część przygód Stanisława Grzesiuka nowym wydaniu.


Czy da się stworzyć fenomenalne dzieło na temat gruźlicy? Uciekając od bólu i trudności, które niesie za sobą ta choroba, stworzyć fraszkę, doprowadzającą do łez? Na marginesie życia, książka wydana rok po śmierci autora, swoją premierę miała w 1964 roku i choć nie dotyczy już życia w obozach koncentracyjnych, skupia naszą uwagę na konsekwencjach, które zostały przez nie wyrządzone. Ale jak myślicie? Czy pomimo upływu lat coś się zmieniło? 

Stanisław Grzesiuk, gruźlik, nadal jest cwaniakiem z krwi i kości. Do swojego schorzenia przyznać się nie może, bowiem straciłby pracę, jak wielu jego kolegów mniej lub bardziej dotkniętych chorobą. Okazuje się jednak, że w powojennym świecie to właśnie problemy zdrowotne spychały ocalałych na tytułowy margines życia, gdzie służba zdrowia i władza PRL uciekały się do nieludzkich rozwiązań.

Książka na stronie wydawnictwa
Książkę bez wątpienia mogę Wam polecić. Lektura, tak jak i w poprzednich przypadkach wywarła na mnie ogromne wrażenie, a choć poznałam już całą historię Stanisława Grzesiuka, czuję niedosyt. Autor przeżył naprawdę wiele, jego losy choć dramatyczne, czyta się z zapartym tchem nie raz zastanawiając, czy wszystkie te przygody zapisane w książce są aktem odwagi, bohaterstwa czy głupoty. Wiele historii z pewnością jest wyrazem rozpaczy i desperacji autora, poszukiwania własnego miejsca na ziemi po tym, co wydarzyło się w obozach zagłady. 

Nie oszukujmy się, autor nie miał łatwego życia, jeśli skupicie swoją uwagę, naprawdę wiele będziecie mogli wyczytać między wierszami, a co za tym idzie, odnajdziecie drugie dno tej opowieści. Stanisław Grzesiuk to niesamowita osoba! Pełen energii, siły, woli walki może być przykładem dla nas, borykających się z trudnościami XXI wieku. Nie sposób porównać ówczesnych czasów z tym, co przytrafia się nam dzisiaj, ale motywacja i pozytywne nastawienie jak widać są w stanie przenosić góry. Gorąco polecam, zarówno książkę Na marginesie życia, jak i dwa poprzednie tomy serii. 

Skazany na góry - Denis Urubko

Agora S.A.
Denis Urubko były żołnierz armii Kazachstanu, rosyjski instruktor wspinaczki i himalaista, zdobywca tytułu Śnieżnej Pantery, uczestnik polskiej wyprawy na K2, a także akcji ratunkowej Elisabeth Revol i Tomasza Mackiewicza na Nanga Parbat. Niesamowita postać, której biografię przybliży Wam książka Skazany na góry. 
Denis Urubko to bez wątpienia jeden z najlepszych, najsilniejszych i najbardziej zdeterminowanych himalaistów na świecie. 

Książkę tworzy obszerny zbiór opowiadań. Każda z historii jest zupełnie nową osłoną życia Denisa, a także dążenia do osiągania wyznaczonych celów. Długie i nużące treningi, ciągłe poszukiwanie finansowego wsparcia każdej z wypraw, konsultacje z mediami czy godziny spędzone na studiowaniu wspinaczek kolegów są najlepszym dowodem determinacji i siły woli, która prowadziła go do sukcesu. W książce znajdziecie wszystko, co sam Urubko chciał przekazać, bowiem jest jej jedynym autorem. Opowiada o życiu prywatnym, związkach i relacjach z bliskimi. Przybliża życie w wojsku i to, w jaki sposób wyglądała codzienność w komunistycznym kraju. Każdy rozdział jest jednak podstawą do wyciągania kolejnych wniosków. Każda z opisywanych rzeczy kreowała jego charakter, a dziś bezpośrednio wpływa na wszystkie osiągnięcia. 

Przed rozpoczęciem lektury długo zastanawiałam się ile pracy i wysiłku musi kosztować wspinaczka na Koronę Ziemi. Nie rozumiałam również, dlaczego himalaiści bez mrugnięcia okiem stawiają pasję ponad swoich bliskich i decydują się ryzykować własnym życiem, by sięgnąć po więcej. Skazany na góry to książka, która i w tych aspektach tłumaczy czytelnikowi wszystkie zależności. Bez gór, jak bez tlenu. A mając predyspozycje i umiejętności, grzechem jest nie dokonywać tego, o czym inni mogą tylko marzyć. 

Jako obserwatorzy, którzy na co dzień nie angażują się w tę dyscyplinę sportu (w Rosji są nawet prowadzone konkursy i zawody), słyszymy jedynie o sukcesach wypraw komercyjnych lub nieszczęśliwych wypadkach. Każde wejście jest jednak związane z miesiącami, a nawet latami przygotowań, zwłaszcza jeśli celem jest pierwsza, zimowa wspinaczka lub wyznaczenie  nowej drogi na szczyt. 

Skazany na Góry to książka, która z pewnością przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom gór i wspinaczki, a także będzie idealnym prezentem dla tych, którzy czytają biografie nieszablonowych osób. Denis Urubko wykazał się niemałym talentem pisarskim, książkę czyta się oczywiście nieco dłużej niż propozycję Adama Bieleckiego Spod zamarzniętych powiek, jednakże należy docenić fakt, że była ona przygotowana w pełni przez jej autora. Urubko bez pomocy dziennikarzy zaserwował czytelnikom kawał dobrej literatury, która z pewnością przypadnie Wam do gustu. Gorąco polecam ten tytuł i jednocześnie zachęcam do sprawdzenia innych propozycji, które możecie nabyć np. w serwisie Allegro: w kategorii Biografie i wspomnienia.

Boso, ale w ostrogach - Stanisław Grzesiuk

Biografia

II wojna światowa dla wielu, jak i dla mnie, jest niezwykle ważnym okresem historycznym oraz bardzo ciekawym źródłem wiedzy z psychologii, socjologii czy polityki. W zaledwie sześć lat przewinęło się wiele nazwisk, które na zawsze zostaną zapisane na kartach historii, a kolejne pokolenia będą poznawały ich biografie. Nowe wydanie książki Boso, ale w ostrogach to historia Stanisława Grzesiuka, będąca wyjątkową autobiografią człowieka, który przeszedł przez piekło obozów koncentracyjnych.

Książkę rozpoczyna historia piętnastoletniego Stasia, którego dni mijają na harcach w przedwojennej Warszawie. Wraz z upływem lat jednak czas spędzany z kolegami na podwórku, zmienia się w pierwsze miłości, rozterki i rozstania, a Czerniaków, czyli jeden z najbiedniejszych zakątków stolicy, zmusza młodych do kombinatorstwa na najwyższym poziomie. Dzięki temu jednak w bardzo szybki sposób poznacie mechanizmy zachowań i schematy, którymi kierują się główni bohaterowie książki. Na każdym etapie będą ważne również relacje z bliskimi i trudności, którym każdego dnia należy stawić czoło.

Boso, ale w ostrogach to kawał naprawdę dobrej literatury, przepełnionej świetnym humorem, sentencjami, które powinny pozostać w głowie każdego czytelnika oraz niebywałą dawką wiedzy o przedwojennej Warszawie. Książkę polecam nie tylko miłośnikom literatury, ale i każdemu, kto chciałby poznać świat Stanisława Grzesiuka w zupełnie nowym wydaniu. Tym razem zamiast życia w obozie i ciągłej walki o kolejny dzień, poznacie losy chłopca, wychowanego w skromnych warunkach przy ulicy Tatrzańskiej, który dzięki swojej pomysłowości i umiejętnościom zawsze wychodził z patowych sytuacji obronną ręka i szedł przez życie obronną ręką. 

Sprawdź na stronie Wydawnictwa
Mam szczerą nadzieję, że zdołałam zachęcić Was do poznania książki Stanisława Grzesiuka Boso, ale w ostrogach. Wierzę, że lektura przypadnie Wam do gustu, a przewrotne losy bohaterów staną się dla Was nie tylko źródłem wiedzy i obiektywizmu, ale i pozwolą wyciągnąć wnioski. Książki Grzesiuka są ponadczasowe, ale aby się o tym przekonać, musicie po nie sięgnąć. Zapraszam Was również do przeczytania recenzji książki Pięć lat kacetu. 

Z cyklu biografie - Leopold Tyrmand

Biografia
Nie wiem, jak Wy, ale ja jestem wielką fanką "Złego" Leopolda Tyrmanda. Dlatego z ciekawością sięgnęłam po biografię autora tej niezwykłej książki.
Zobacz, gdzie kupić
Fascynowały Was kiedyś biografie? Mnie nie za bardzo. Do tej pory przeczytałam jedną, jedyną biografię, która skradła moje serce - historia mojej ukochanej Edith Piaf, napisana przez jej siostrę. Dlatego też dość sceptycznie zabrałam się za historię życia Tyrmanda. "Biografia Leopolda Tyrmanda. Moja śmierć będzie taka, jak moje życie" była całkiem niezła. A przede wszystkim jestem w szoku - jak jeden człowiek mógł przeżyć aż tyle w ciągu swojego życia?!

Historia życia Tyrmanda od zawsze owiana jest tajemnicą. W jego biografii można znaleźć wiele niedopowiedzeń, dwuznacznych sytuacji, niebezpiecznych przygód. Czy wszystkie opowieści są prawdziwe? A może niektóre z nich to fikcja literacka stworzona do wybudowania Tyrmandowi "pomnika trwalszego niż ze spiżu"? Dlaczego Leopold jest bohaterem swoich książek? Czy naprawdę lubował się w kolorowych skarpetkach i dlaczego takowe nosił? Co takiego łączyło go z Warszawą, że ciągle powracał do niej myślami? Na te i inne pytania z wielką dociekliwością odpowie Woźniak, oczywiście przy pomocy syna Leopolda - Matthew Tyrmanda.

Leopold, Poldek, Lolek, Polak, Żyd, Warszawiak z urodzenia,  Amerykanin z wyboru, obywatel świata, pisarz, reportażysta... takie twarze twórcy przedstawia autor książki. Jaki był naprawdę? Co wiemy na pewno? Za moment uchylę rąbka tajemnicy.

Cała historia zaczyna się w miejscu urodzenia Tyrmanda - w pięknej, przedwojennej Warszawie. Z resztą autor to miasto kochał z całego serca, był bardzo z nim związany, znał jak "własną kieszeń". Na to uczucie do miasta na pewno wpłynęła matka, która bardzo często zabierała małego Poldka do Saskiego czy na herbatę do jednej ze stołecznych kawiarni. Warszawa kojarzyła mu się z sielanką młodości, zabawami z najlepszymi przyjaciółmi, z bezpiecznym uściskiem matki. Dlatego też opisy stolicy, ulubionych ulic oraz miejsc autora stanowią jeden z ważniejszych elementów jego twórczości. Czytając "Złego" szłam ulicami mojego miasta na nowo, czasem nawet z lekkim niepokojem. Czytając biografię Tyrmanda, spacerowałam po Warszawie Tyrmanda raz jeszcze, z perspektywy wspomnień samego autora.

Ważnym momentem w życiu przyszłego pisarza był wyjazd do stolicy Francji, który otworzył Lolkowi oczy na kulturę zachodnią. To dzięki nowym znajomościom w Paryżu, Leopold pokochał jazz, zaczął też (pomimo niskiego wzrostu :) ) grywać z wielkim zapałem w koszykówkę. Architektury we Francji nie skończył, po roku zrezygnował ze studiów, jednakże wyjazd bardzo go zmienił i wpłynął na postrzeganie świata.

Kolejne sytuacje, które szczególnie odmieniły jego życie to początek Drugiej Wojny Światowej, wyjazd do Wilna, praca w komunistycznym piśmie, współpraca z konspiracją, aresztowanie przez NKWD...i wiele, wiele innych. Niewiarygodne? Też trudno mi uwierzyć, że jeden człowiek mógł przeżyć aż tyle w ciągu jednego, krótkiego życia. A jednak! Życie Tyrmanda było niemalże ciekawe, co jego książki.

A co do tytułu książki, nie intryguje Was, dlaczego "jego śmierć będzie taka, jak jego życie"? Ta historia również owiana jest tajemnicą. Aby ją poznać, warto sięgnąć po książkę...nie tylko dlatego warto :) Miłej lektury!

---------------
Karolina

Paweł Zagumny - Życie to mecz

Biografia

Urodzony 18 października 39-letni mistrz świata w piłce siatkowej, zdobywca wielu medali, reprezentant kraju – Paweł Zagumny powraca w wielkim stylu. Tym razem jego boiskiem nie jest prostokąt o wymiarach 18x9m, a gra nie toczy się na punkty. Dziś pokazał Wam siebie, swoje prawdziwe oblicze w książce Życie to mecz.

Kto by pomyślał, że takim porównaniem możemy opisać swoje losy? Skąd wziąć siłę by sprostać oczekiwaniom tak wielu osób i dać z siebie wszystko, kiedy kibice patrzą ci na ręce?  Po 18 latach musieliśmy pożegnać Pawła Zagumnego, dziś występuje w barwach AZS Politechniki Warszawskiej i z pewnością trzyma kciuki za swoich kolegów podczas Ligi Światowej.
Autobiografia najbardziej utytułowanego zawodnika w historii polskiej siatkówki: złotego i srebrnego medalisty Mistrzostw Świata, złotego medalisty Mistrzostw Europy, złotego medalisty Ligi Światowej, srebrnego medalisty Pucharu Świata. W trakcie trwającej już ponad 20 lat kariery Zagumny wraz z klubowymi kolegami wielokrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski, był też wicemistrzem i zdobywcą Pucharu Grecji. Grał z największymi siatkarskimi sławami, wiele razy uznawany najlepszym rozgrywającym najważniejszych światowych turniejów, łącznie z Igrzyskami Olimpijskimi, Mistrzostwami Świata i Mistrzostwami Europy. Uczestniczył w czterech Igrzyskach Olimpijskich. 

Szczera opowieść o gigantycznym wysiłku, niezliczonych wyrzeczeniach, bólu i zwątpieniu, ale też o wielkiej radości i satysfakcji, jaką daje uprawianie sportu na najwyższym światowym poziomie. Barwne wspomnienia o ludziach i wydarzeniach z pierwszych stron gazet, kulisy ważnych sportowych wydarzeń, anegdoty i nieznane do tej pory fakty z najnowszej historii polskiej i światowej siatkówki.

Fascynująca lektura dla kibiców jedynej drużynowej dyscypliny, w której od lat Polska utrzymuje się w światowej czołówce, dla wszystkich osób interesujących się sportem, dla każdego, kto lubi czytać o nieprzeciętnych ludziach dokonujących nieprzeciętnych rzeczy. (źródło: muza.com.pl)

Książka to przede wszystkim opis kariery Zagumnego. Wola walki, mobilizacja i ciągłe dążenie do perfekcji. Mamy do przeczytania ponad 400 stron, a wśród nich ciekawostki o życiu rodzinnym, klubowym i w barwach reprezentacji. Wiele rzeczy jest dla nas zupełnie obcych, ponieważ nawet będąc wiernym fanem piłki siatkowej, nie znamy przeżyć naszych bohaterów – to oni, z perspektywy gracza – dają nam niesamowite show na boisku. Nikt jednak nie wie co czują, co myślą, albo jak są traktowani. Czasem pojawiają się medialne kwiatki i wybuchy, albo absurdy takie jak „skarpetki Wlazłego’.

Książka zdecydowanie przybliża nam tę historię „od kuchni”. Polska Siatkówka to niewątpliwie sport, zasługujący na uwagę i zainteresowanie mediów. Osobiście śmiało mogę powiedzieć, że uwielbiam oglądać mecze naszej reprezentacji i mało tego, nigdy nie rozumiałam fanów piłki nożnej. Ten sport jest dla mnie nudny, nic się nie dzieje, ilość bramek i dobrych akcji jest jak na lekarstwo. W siatkówce ciągle coś się dzieje, zawsze pada inne uderzenie, a gracze co i rusz potęgują nasze emocje. Polska reprezentacja także staje na wysokości zadania – może i aktualna kadra, będąca połączeniem ówczesnej ławki rezerwowych i nowych graczy to nie jest to, czego oczekujemy, ale wierzę, że podołają podczas eliminacji.


Wspomnienia naszego rozgrywającego to lektura obowiązkowa dla każdego fana siatkówki i nie tylko. Jeżeli chcecie dawkę emocji i ciekawa autobiografię - polecam. 


Za książkę dziękuję Wydawnictwu Muza

Oczko się odlepiło temu misiu - Maciej Replewicz

Biografia
Czy ktoś na sali nie zna Stanisława Barei? Czy komuś umknęło nazwisko największej postaci polskiej kinematografii? Miś? Nie lubię poniedziałków? Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz? A może Alternatywy 4? Klasyka polskiego kina! Nie trudno więc podziwiać śmiałka, który odważył się napisać biografię ów człowieka. Zapraszam do lektury kilku słów o książce Oczko się odlepiło temu misiu Macieja Replewicza.


Fascynująca książka nie tylko dla osób związanych z polskim kinem! Na blisko 500 stronach dowiadujemy się, jak to mały Staś chadzał do kina na czeskie filmy i realizował swoje największe marzenia. Postać, która odkryła własną „drogą do gwiazd” i nie zawahała się nigdy na swojej ścieżce, nawet, gdy przedmioty ścisłe w czasie nauki okazywały się ponad możliwości przeciętnego ucznia. Okazuje się jednak, że Stanisław Bareja posiadał niezwykły dar obserwacji. Oglądając firmy, analizował pracę reżyserów, konfrontował grę aktorską z emocjami postrzeganymi przez widza i wyciągał własne wnioski. Skąd jednak na odważny humor czasów PRL? I co tak naprawdę kryje się pod symbolem kultowego Misia?

W książce Replewicza poznajemy Stanisława Bareję jako silnego opozycjonistę, ale jednocześnie małego Stasia, urodzonego w położonej na południu Polski Jeleniej Górze. Na całość składa się 27 ujęć, rozdziałów opisujących historię Barei i szereg kroków, dzięki którym odważnie dziś nazywamy go „Królem krainy śmiechu, Mistrzem Krzywego Zwierciadła”.


Książkę gorąco polecam, zwłaszcza, że jej cena naprawdę nie jest wygórowana. Okaże się ona świetnym prezentem, nie tylko na gwiazdkę! Czerwona okładka i słomiany miś na pierwszej stronie – to jest to! Całość oprawiona licznymi fotografiami reżysera, jak i osobami z jego otoczenia. Poznajcie z bliska kultową postać polskiego kina. Za książkę dziękuję Wydawnictwu Fronda. 

Przeczytaj fragment: Oczko się odlepiło temu misiu - Maciej Replewicz

Historia, jakich mało na polskim rynku. "Jan Kulczyk. Biografia niezwykła"

10/10

Na początku powinnam zaznaczyć, że jestem pełna podziwu niebywałej odwagi, jaką wykazał się duet pisarzy/dziennikarzy, podejmujący stosunkowo trudny projekt – stworzenie jedynej i niepowtarzalnej biografii najbogatszego Polaka, Jana Kulczyka.

Cezary Bielakowski były szef działu politycznego Polskiej Agencji Prasowej, zastępca szefa działu politycznego Rzeczpospolitej, szef działu krajowego tygodnika Newsweek Polska, zastępca redaktora naczelnego działu Politycznego w Dziennik Polska-Europa-Świat, a obecnie dziennikarz działu śledczego w tygodniku Wprost.  

Piotr Nisztor znany wszystkim z Życia Warszawy, Dziennika czy Rzeczpospolitej. Były redaktor naczelny tygodnika 7 Dni Puls Tygodnia, gospodarz programu Rozmowa Ściśle Jawna. Laureat Grand Press w kategorii News, współautor książek o katastrofie Smoleńskiej i autor publikacji Jak rozpętałem aferę taśmową.  

Niebywałe osobowości. Jak sądzicie, czy nie przypadkowo podjęły się tego tematu?

Jan Kulczyk. Biografia niezwykła, to książka, która na swój sposób wyróżnia się spośród innych. Nie jest sztampową opowieścią o tym, co zostało zasłyszane, dopowiedziane, a może wymyślone. Nie odnosi się też do błahych historii i zdarzeń, które nie miały wpływu na losy polskiej polityki czy gospodarki. Autorzy sięgają w głąb ludzkiej ciekawości. Sugerują poszlaki i każą samodzielnie zastanowić się nad lekturą. Całość to tak naprawdę opowieść samego Jana Kulczyka. To on jest główną postacią, wokół której toczy się akcja, to on przedstawia kilka historii swojego życia, a nasi twórcy pełnią rolę narratorów, przekazujących nam jego myśli i opowiadających kolejne zdarzenia.

Przyznam, że książka nie tyle otworzyła mi oczy na polską politykę (właściwie większości zdarzeń nie zarejestrowałam z młodości, gdyż jeszcze 5 czy 10 lat temu uciekałam od „poważnych” tematów), ale uświadomiła, jak wielki wpływ może mieć wysoko postawiona osoba. Jak wyglądają batalie „wyższych szczebli”, albo jak wiele problemów rodzi spotkanie z „nieodpowiednią” osobą. Mało tego, uważam, że to świetna lektura dla tych, którzy kiedykolwiek interesowali, bądź interesują się politologią i naukami społecznymi. 

Zdecydowanie większa część książki to osobiste wspomnienia Jana Kulczyka. Opowieść o tym, jak doszedł do bogactwa, o tym, co w jego życiu zmienił pierwszy milion na realizację pomysłów oraz zdarzeniach, dzięki którym mógł osiągnąć tak wiele. Poza ważnymi dla nas, Polaków, zdarzeniami, Kulczyk, choć szanował życie prywatne i chronił je przed światem mediów, wielokrotnie wspominał o relacjach z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, jak się poznali i jak często pili wspólnie herbatę. W książce też co i rusz przebijają się znane nam nazwiska, rzadko jednak powiązane ze zdarzeniami, opisywanymi przez Bielakowskiego i Nisztora.  Kto nie zna Jerzego Buzka, Romana Giertycha czy Leszka Millera? A kto jest w stanie wymienić więcej niż jedną historię z nimi powiązaną? Takich postaci mamy tu niezliczoną ilość. Każda odegrała mniej lub bardziej ważną rolę, ale nawet ta niepozorna, skryta przed upublicznieniem zdarzeń, została w końcu obnażona.

Losy Jana Kulczyka, zamknięte w 20 rozdziałach to gratka dla wszystkich osób interesujących się polską polityką i gospodarką, a także dla osób, które tak jak ja, podziwiają tę niebywałą postać, na długie lata zapisaną w historii naszego kraju. Gorąco polecam i zachęcam Was do lektury.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu FRONDA
PS Byliście na premierze książki 9.11 w Warszawie?



Między światami - Roxana Saberi

Biografia
Wszyscy, bez względu na wiek, kraj zamieszkania czy wyznanie obawiamy się i czujemy respekt wobec irańskiego wymiaru sprawiedliwości. Wiemy,  że magiczne hasło "współpraca" ma wiele imion i nie zawsze jest jednoznaczne. Co jednak zrobić, gdy trafia się do "przeklętego" miejsca. Takiego, o którym nie śnimy w najgorszych koszmarach, a betonowa posadzka i lichy koc stają się naszymi jedynymi przyjaciółmi? Czas podjąć współpracę. Taką, jakiej życzą sobie inni, ONI.



Porywająca, a jednocześnie poruszająca książka Roxany Saberi to historia prawdziwa. Czy ma więc postaci i zdarzenia fikcyjne? Oczywiście, jednakże tylko dla dobra i bezpieczeństwa prawdziwych bohaterów.

Między światami to pozornie zatarta granica pomiędzy naszą rzeczywistością a olbrzymim murem, stworzonym przez irański totalitaryzm. Główną bohaterka powieści jest jej autorka, amerykańska dziennikarka, oskarżona o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Jak sądzicie, czy prosto jest udowodnić swoją niewinność trzem rosłym mężczyznom? A może da się zyskać wiarę w siebie wśród betonowych ścian najpotworniejszego więzienia na ziemi, Evin.

Zawiązanie fabuły, a mianowicie wstęp do książki to realizacja dość irracjonalnego z mojego punktu widzenia, planu. Jak ktoś, kto spędził tak wiele lat w Iranie, znający jego codzienność, obyczaje i przykre realia inwigilacji, może zostać w tym państwie nawet po wygaśnięciu wizy. Mało tego, natura ludzka nakazuje nam "dmuchać na zimne", a więc przeprowadzanie wywiadów z mieszkańcami, którzy w danym środowisku mogli mieć konflikt z prawem wydaje się być tzw. strzałem w kolana. Cóż, Saberi postanowiła zaryzykować, przez co rok 2006 niewątpliwie zapamięta jako początek swojego koszmaru.

Książkę gorąco poleciłabym każdemu miłośnikowi książek biograficznych ze względu na świetne pióro autorki. Akcja jest bardzo płynna, a dialogi czy szczegółowe opisy żywo odwzorowane. Między światami to także propozycja dla osób szukających mocnych wrażeń. Mamy tu do czynienia z osamotnioną, bezradną kobieta zmuszoną do kłamstw dla własnego życia i bezpieczeństwa. Pokazany został bardzo bezpośrednio okrutny totalitaryzm, a jednocześnie wplątano mnóstwo ciekawostek dotyczących samej kultury irańskiej - piękno i brutalność przewijają się na kolejnych stronach. Intryguje, ciekawi, przeraża. 

Gorąco polecam!



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu SQN.

"Noc zielona była..." czyli "Baczyński" i kilka słów o KKB

Biografia
W poniedziałek, 4 sierpnia, obchodziliśmy 70 rocznicę śmierci jednego z najpoczytniejszych poetów w XXI wieku. Mam tutaj na myśli mistrza słowa, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, żołnierza Armii Krajowej, podharcmistrza Szarych Szeregów, twórcę wspaniałych wierszy i licznych zapisów z okresu hitlerowskiej okupacji. 

Źródło: Filmweb.pl
Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

 Elegia o… [chłopcu polskim] czyli wiersz doskonale znany mi z dzieciństwa. Utwór recytowany na dziadkowych kolanach przy kominku podczas mroźnych, zimowych wieczorów. Utwór sentymentalny, dla mnie, przywodzący na myśl garstkę wspomnień z zakurzonej już, odległej przeszłości. Nie ukrywam, że po piętnastu latach od śmierci „mojego dziadzi” kręci mi się łezka w oku, kiedy wracam do wierszy Baczyńskiego. Nic jednak dziwnego – sześciolatka, która nie potrafi płynie czytać, która nie rozumie projekcji kinematograficznych, która nawet nie radzi sobie z kaligrafią – recytuje poezję wojenną, mówi pacierz  i ze smutnymi oczami przegląda czarno-białe fotografie swoich przodków…


Zimą, w marcu ubiegłego roku, chadzając po warszawskich ulicach natrafiłam na olbrzymie bilbordy informujące o ekranizacji biografii Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Ciekawe – pomyślałam, jednak ceny biletów odstraszyły mnie na tyle, że szybko zrezygnowałam z projekcji. Poza tym – komu chciałoby się ze mną pójść? No komu? Zapomniałam więc, że takie zdarzenie w ogóle miało miejsce wracając do życia codziennego.  Film szybko zniknął z ekranów, zapewne przez swoją nierentowność, odchodząc do lamusa. Szkoda. Dzisiaj uważam, że powinnam obejrzeć go na dużym ekranie. Nawet, jeśli miałabym spędzić godzinę w wyludnionej sali kinowej. Ale wiecie? Chciałabym jedynie posłuchać świetnie intonowanych wierszy. Fabuła filmu oraz pomysł na jego realizację pozostawia wiele do życzenia.

Film, jak już wspomniałam, swoją premierę miał w marcu bieżącego roku, dokładniej 15 marca. Ekranizacja w obsadzie niszowych, debiutujących aktorów, opowiada nam historię Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, poety, który zginął w imię Ojczyzny 04.08.1944r. Był ochotnikiem – zmarł jako bohater. Film jednak ukazuje nowy pogląd na twórczość Baczyńskiego, jego życie prywatne, a nawet działania konspiracyjne. Mało kto wie, że w jego mieszkaniu znajdował się magazyn broni. Bohater miał świadomość, że naraża tym nie tylko siebie, ale także swoich bliskich – żonę i matkę.
W projekcji dostrzegamy liczne zdjęcia uświadamiające nam, jak  wiele zła wyrządziła wojna, a tym samym możemy na własne oczy ujrzeć ogrom zniszczeń i śmierć milionów jednostek. Fotografie z getta, krótkie nagrania pokazujące codzienne traktowanie Żydów (Baczyński był Żydem), czy masowe mordy – potwierdzają szeroko panującą degrengoladę rasy ludzkiej. Wróćmy jednak do filmu.

Nie ukrywam, że włos na głowie zjeżył mi się niesamowicie, gdy z błyszczącymi oczami i piskliwym wrzaskiem „Zaczyna się! Zaczyna!” usłyszałam piosenkę, w wykonaniu Czesława Mozila i Meli Koteluk. Duet – może i w odniesieniu do okresu wojennego, brzmi całkiem sympatycznie, jednak jeśli ktoś nie przepada za ich wokalem – ma prawo mieć pretensje do Bartosza Chajdeckiego. Tekst jednak jest godny uwagi. Posłuchajcie, bo naprawdę warto. Jest tylko jedna taka „Pieśń o szczęściu”, zaczerpnięta z poematu „Szczęśliwe Drogi”.

Reżyserem filmu został Kordian Piwowarski. Uważam, że sprawdził się świetnie w swojej roli. Pomysł na ekranizację także śmiem uznać za dobry – konkurs recytatorski, który zabiera nas do świata Baczyńskiego. Wraz z każdym kolejnym poematem, bliżej poznajemy historię naszego rodaka. Podoba mi się też brak efektów specjalnych. Produkcja jest niszowa i taka niech pozostanie. Scenarzysta pozbawił widzów idealnie wkomponowanej muzyki znanych i cenionych wirtuozów, na rzecz ciszy, spokoju, naturalności. To właśnie wyróżnia ten film na tle współczesnych produkcji. Szkoda tylko, że takie projekcje nie mają żadnych szans z konkurencją rynku światowego.

  
Z góry mówię, choć stosowniej piszę, że nie zdradzę Wam fabuły. Jeśli pasjonujecie się twórczością Baczyńskiego, znajdziecie coś dla siebie. Jeśli jednak szukacie rozluźniającego tasiemca na wieczór - nigdy, przenigdy nie włączajcie tego filmu. 



Tadeusz Płużański "Lista oprawców" - biografia 118 postaci sowieckiego aparatu sprawiedliwości...

2014
Funkcjonariuszy stalinowskiego aparatu bezprawia nie skazywano w sowieckiej Polsce na śmierć. 
Mogli zrezygnować, odejść. Była to zatem kwestia wyboru. S.266

Pięknie wydana książka Wydawnictwa Fronda kusi swoją prostotą, symboliką i… tytułem. Jakiś czas temu w moje ręce wpadła publikacja Tadeusza Płużańskiego pt. Lista oprawców. Zabierając się za tę książkę kompletnie nie wiedziałam, co spotka mnie na jej kartach. Czy przeczytam jedynie sztampowe biografie? Czy poznam szczegóły działania sowieckiego aparatu bezpieczeństwa, a może bestialskie techniki NKWD? Czy autor będzie odważnie mówił o współczesnych spadkobiercach komunizmu? Wiem, to trudne pytania. Okazało się jendak, że lektura była dla mnie bardzo… niekonwencjonalnym zaskoczeniem. Demaskuje bowiem wiele „resortowych dzieci”, odkrywa przed światem współczesną ignorancję i przede wszystkim – pozwala obnażyć zbrodniczą przeszłość ludzi, którzy dzięki socjalizmowi dumnie reprezentują swój wizerunek na społecznej, politycznej (a czasem i międzynarodowej) arenie. Wielu z nich oczywiście już przed laty pochłonęła ziemia, problemem jednak jest fakt, że „bohaterzy” Ludowej Polski nigdy nie zostali pociągnięci do odpowiedzialności za swoje departamentowe fanaberie. Do ostatnich dni zapewniali zarówno dziennikarzy, jak i rodziny skazanych o swojej niewinności, a ich ostatnia droga zwykle prowadziła do grobowców warszawskiego Cmentarza Wojskowego na Powązkach. 118 biografii bezwzględnych funkcjonariuszy vs. czterdziestotrzyletni historyk, publicysta, Tadeusz M. Płużański.

Wydanie książki nie jest dla nikogo zaskoczeniem. Publikacja liczy blisko 450 stron, które przy każdej postaci zwierają zdjęcie, krótką wstawkę dotyczącą pełnionych funkcji w sowieckim aparacie sprawiedliwości oraz obszerną biografię. Wśród wybrańców, którzy zasłużyli na uwagę Płużańskiego pojawili się, m.in. Zygmunt Bauman, Czesław Kiszczak, Czesław Łapiński, Józef i Ryszard Młynarscy, Jacek Różański, Stanisław Supruniuk, Helena Wolińska czy pochowany przed kilkoma dniami Wojciech Jaruzelski. Autor bardzo dokładnie opisuje zbrodniczą działalność przeciwko Polsce Walczącej i wielokrotnie udowadnia motyw poruszany w Innym Świecie Grudzińskiego, a zarazem pamiętne słowa Goebbelsa: Kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą. Socjaliści budowali wizerunek partii na kłamstwach, a winę „zdrajców ojczyzny” potwierdzali godzinami spędzonymi na torturach potencjalnych świadków, którzy mogli potwierdzić działanie skazanego na szkodę ojczyzny. Płużański odważnie pisze o swoich przemyślenia, zwraca nawet uwagę na postać Danuty Hubner, córki wyjątkowo oddanego komunisty, której rodzinne kolokacje zostały usunięte z Internetu tuż przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2009 roku. Czy to przypadek? Nie sądzę.

„Lista oprawców przypomina o katach i prześladowcach, niosąc przesłanie w formie przestrogi, że nieukarana zbrodnia może się powtórzyć”  - tak o książce pisze sam Autor. Pytanie tylko, czy współczesny czytelnik odniesie myśl tę do swojego życia? Młode pokolenie coraz obojętniej podchodzi do wydarzeń minionych lat, a ofiary i ich rodziny nie mają już sił na walkę z absurdalnym prawem. Kto dzisiaj sądził będzie starców za zbrodnie komunizmu? Niemniej, ja należę już do „kolejnej epoki”, która powoli stawała na nogi po „czerwonej zarazie”. Nie uważam, że warto doszukiwać się sprawiedliwości w historii, składać kolejne akty oskarżenia, wnosić sprawy do sądów - nie tędy droga. Ważniejszym jest odebranie przywilejów, sowitych rent i emerytur, a czasem miejsca na cmentarzu w alei zasłużonych… Płużański sam do tego powraca, wspomina, jak to sądy oddalają wnioski tylko dlatego, że „oskarżony jest wiekowy”, pozwalając im spędzić resztę życia w wygodnym, ciepłym mieszkaniu bez żadnych trosk i problemów…


Za Listę Oprawców dziękuję Wydawnictwu Fronda:


Recenzja "Harry Potter i Przeklęte Dziecko"

Recenzja "Harry Potter i Przeklęte Dziecko"

Ta dziewczyna naprawdę czerpie z życia pełnymi garściami i bierze jak swoje

Ta dziewczyna naprawdę czerpie z życia pełnymi garściami i bierze jak swoje
Wywiad: Portal Warszawa i Okolice

Recenzja książki: Sodoma

Recenzja książki: Sodoma
Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie