Na rynku wydawniczym codziennie pojawiają się nowe propozycje. Debiuty, dodatkowe tłumaczenia i reedycje, które przyznam, że lubię najbardziej. Mam dziś dla Was książkę, która wpisała się w kanon światowej literatury a jej tytuł wydaje się wręcz idealny w naszej obecnej niedoli, Miłość w czasach zarazy.

Po raz pierwszy powieść Gabriela Gracii Marqueza wydana została w Bogocie w 1985 roku. Opowiada o losach pięknej Ferminy Dazy, jej męża Juvenala Urbino oraz wielkiej miłości sprzed lat Florentino Arizy. Historia jest o tyle trudna, że rozbija się o wiele przyziemnych aspektów naszego jestestwa. Fermina wyszła za doktora, jako wysoko postawionego, szanowanego mężczyznę z klasą i pieniędzmi. Doceniając to, co od niego otrzymywała, przez lata była dobrą żoną i gospodynią, jednak serce jednak nie sługa. Każdy z bohaterów w trakcie lektury przechodzi przez młodzieńcze zauroczenie, małżeństwo z rozsądku, cielesne chwile uniesienia i raz idealizowaną, raz utopijną miłość. Morałem tej książki jest siła uczucia, którym jest miłość. Okazuje się bowiem, że kochając można przezwyciężyć fatum, pogodzić się z samotnością i wyjść z obronną ręką w wielu trudnych sytuacji, które gotuje nam los. 

Wychowanie w dobie Królewny Śnieżki czy Kopciuszka idealizujemy otaczający świat, ograniczając relacje do prostego “żyli długo i szczęśliwie”. Marquez pisze jednak, że sukcesem dobrej relacji nie jest jej długość a trwałość i wszystko to, dzięki czemu ludzie decydują się żyć u swojego boku. 

Czy w takim razie miłość istnieje? Co wpływa na to, że decydujemy się na związek z kimś, kogo nie znamy? Jakie cechy determinują to, że postanawiamy się związać, by wspólnie budować przyszłość? Nie raz czytaliśmy historie o zwaśnionych rodach, związkach z konieczności, albo korzyści materialnych. Co sprawia, że jesteśmy w stanie zagryźć zęby i pokornie przeczekać największe burze? Jak się dopasować? A jak przyjąć odrzucenie? Na te i wiele innych pytań odpowie Wam sam Gabriel Gracia Marquez. 

Miłość w czasach zarazy to niezwykle mądra książka. Każdy czytelnik wysunie z niej własne wnioski, niekoniecznie takie same. Odniosłam wrażenie, że refleksje po lekturze często uzależnione są od sytuacji, w której właśnie się znajdujemy. Jesteście nieszczęśliwi? Samotni? A może kurczowo trzymacie się związku, w którym jest Wam wygodnie? Gorąco polecam. Przeczytajcie koniecznie tę książkę. Moim zdaniem nie bez powodu trafiła do kanonu światowej literatury, pokazując swoją ponadczasowość. :)

Zanim sięgnęłam po tę książkę, zaintrygował mnie opis wydawcy „Gdyby Księgę tysiąca i jednej nocy napisał Quentin Tarantino, byłby to Frankenstein w Bagdadzie”. Brzmi dobrze, prawda?

Produkcje Quentina Tarantino najchętniej zawsze oglądał Marcin. Ja jedynie towarzyszyłam mu podczas projekcji, czasem zaśmiewając się w kluczowych momentach filmu. Nie jestem fanką tak abstrakcyjnego kina, jednak książkom nigdy nie mówię „nie”. Zdecydowałam się więc na lekturę Frankensteina w Bagdadzie. Co przyniosła lektura?

Hadi, sprzedawca staroci z ogarniętego wojną Iraku, zbiera fragmenty rozerwanych wybuchami ciał i wieczorami zszywa je kawałek po kawałku. Kompletuje ciało mężczyzny, zupełnie nie przejmując się takimi drobnostkami jak nos czy palec. Jednak pewnego dnia ciało znika z jego pracowni… Czy te zniknięcie może być powiązane z falą brutalnych morderstw na ulicach Bagdadu?

Książka przywodziła mi na myśl kultowy Smętarz dla zwierzaków Stephena Kinga, w którym zło wkracza do świata żywych ze zdwojoną siłą, zbierając sowite żniwo. 

Ogromny plus za nasączoną czarnym humorem fabułę powieści. Jednocześnie jest to fenomenalna powieść opowiadająca o ludziach, ich największych przywarach, wojnie i złu, które czaić może się za każdym rogiem. W wolnej chwili sięgnijcie po ten tytuł. Podejdźcie do niego z drobnym przymrużeniem oka i wyciągnijcie jak najlepsze wnioski. Miłej lektury! :)

Pamiętacie moją ostatnią rozmowę z Pauliną Świst, podczas której pisarka zapowiadała nową odsłonę swoich powieści? Dziś zdradzam, co kryje Sitwa.

Paulina Świst nie kazała długo na siebie czekać. Kilka tygodni temu ponownie mocnym krokiem wkroczyła na rynek wydawniczy z drugim tomem cyklu Karuzela o enigmatycznym tytule Sitwa. Co skrywają karty powieści? 

Jak pisze wydawca: „Funkcjonariusz CBŚ Michał Grosicki zostaje skierowany na Śląsk. Tak dobrze udaje mu się wtopić w przestępcze środowisko, że zostaje aresztowany przez prokuratora Zimnickiego. To dopiero początek nowego spisku, w który zamieszani są dobrze znani bohaterowie "Karuzeli" – Orzeł i Olka. Wszystko wskazuje na to, że historia finansowych przekrętów wcale nie skończyła się wraz z ich ucieczką z kraju.” I choć rajska plaża miała raz na zawsze odsunąć troski bohaterów książki, ich losy ponownie splatają wspólni znajomi i wspólne problemy. 

Doskonale poprowadzona intryga. Ciągłe balansowanie na granicy świata przestępczego, prawniczego żargonu i erotycznych doznań potrafią wcisnąć w fotel na długi wieczór. Lektura nie nuży, kartki znikają w mgnieniu oka, a zakończenie potrafi mocno zaskoczyć nawet wymagającego czytelnika, choć sama fabuła mogła zostać poprowadzona nieco lepiej. Gorąco jednak polecam Wam najnowszą powieść Pauliny Świst Sitwa. Recenzja może krótka, ale wierzę, że przekonałam Was do lektury. :)

Przeczytaj więcej:

Wywiad z Pauliną Świst: Sprawdź

Recenzja książki Komisarz Pauliny Świst: Sprawdź

Recenzja książki: Prokurator Pauliny Świst: Sprawdź

Wyróżniamy cztery pododmiany powieści kryminalnej. Przyznam, że sama tej pory byłam przekonana, że jest ich zdecydowanie więcej, na czele m.in. z Remigiuszem Mrozem, odważnie rozwijającym mało popularny gatunek na polskim rynku wydawniczym - thriller prawniczy. Na dobrą sprawę jednak skupić możemy się tylko na czterech, które dalej rozwijają ten inspirujący gatunek:

- powieść sensacyjno-awanturnicza

- powieść detektywistyczną

- czarny kryminał amerykański

- powieść milicyjną 

Czy jednak Polacy jednak czytają kryminały? Tak! W Plebiscycie Lubimyczytać.pl to Wojciech Chmielarz i jego Żmijowisko zdobyli najwięcej głosów. Książka Pacjentka  Alexa Michaelidesa z kolei została nagrodzona Bestsllerem Empiku 2019. Wśród popularnych na naszym rynku wydawniczym nazwisk spotkacie Remigiusza Mroza, Stephena Kinga, Camillę Lackberg czy Harlana Cobena.

Wybrałam dla Was 11 najlepszych serii kryminalnych ostatnich lat, które zasługują na szczególne wyróżnienie :)

1. Stieg Larsson - Millenium
Stiega Larssona i książek: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet, Dziewczyna, która igrała z ogniem, Zamek z piasku, który runął, nikomu nie trzeba przedstawiać. Wciągająca saga prosto ze Szwecji zrobiła dużo zamieszania na polskim rynku w 2008 roku i bez dwóch zdań przeszła tym samym do historii literatury kryminalnej. Muszę się Wam też do czegoś przyznać, Lisbeth Salander to jedna z moich ulubionych postaci literackich, która budzi we mnie niezwykle skrajne emocje. Łączy jednak cechy, które lubię i podziwiam, które sama chciałabym mieć.

2. Jorn Lier Horst - William Wisting 
Czas przenieść się do Skandynawii! Jorn Lier Horst w swoich zawsze staje  na wysokości zadania, zarówno jako pisarz, ale i były szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestflod. Wędruje pomiędzy tajemnicami śledztwa i życiem rodzinnym. Z chirurgiczną precyzją pozbawia nas tchu w piersiach, wodzi za nos i przyprawia o gęsią skórkę. Seria książek o komisarzu Wiliamie Wistingu to jedyna pełna saga, którą mam na swojej półce i nie pożyczam nikomu (sic! to aż 13 książek)! Wiliam jest typowym policjantem, którego nie da się nie lubić - trudne życie rodzinne, pogmatwane śledztwa, problemy z pracy, samotność. Idealnie wpisuje się w kanon skandynawskiej literatury. Podsumowując: „Znakomicie poprowadzona akcja i realistyczne opisy zmagań głównego bohatera ze światem przestępczym składają się na autentyczny obraz pracy detektywa”. 

3. Jo Nesbø - Harry Hole
Dwunastotonowa saga z niepokornym i bezkompromisowym policjantem w roli głównej nie bez powodu stała się światowym bestsellerem. Niekonwencjonalne metody pracy Harry’ego,  trudne relacje rodzinne i społeczne, narastający konflikt z władzą i szefostwem, uzależnienie od papierosów i alkoholu, połączone z niesamowitym talentem do rozwiązywania zagadek kryminalnych pozwoliły współczuć i kibicować głównemu bohaterowi książek Jo Nesbo. Przeczytałam niemalże całą sagę jednym tchem i nie ukrywam, że mam ogromną potrzebę dokończenia tej historii.

4. Dan Brown - Robert Langdon
Wśród najlepszych książek kryminalnych ostatnich lat nie mogło zabraknąć Dana Browna i jego serii Robert Langdon. Z pewnością większość z Was doskonale zna ekranizację książek Kod Leonarda Da Vinci, Anioły i Demony oraz Inferno, w których w rolę głównego bohatera wcielił się Tom Hanks. Niemniej, atakowany przez organizacje chrześcijańskie oraz historyków Dan Brown stworzył sensacyjny cykl, który zrobił niemało zamieszania na światowym rynku wydawniczym. Najbardziej w tej serii fascynuje mnie postać głównego bohatera. Robert Langdon to profesor historii, specjalista w dziedzinie ikonografii, który dzięki swojej pasji, czyli zainteresowaniu symbolami, rozwiązuje postawione przed nim zagadki, ratując życie setek, a nawet tysięcy ludzi.

5. Henning Mankell - Komisarz Wallander
Czy na życie policjanta śledczego na prowincji może być interesujące? Czy Ystad może być idealnym miejscem dla znudzonego życiem mężczyzny z kryzysem wieku średniego? Dziesięć książek Hnninga Mankella udowadnia, że makabryczne zbrodnie popełnione z zimną krwią, sadystyczni oprawcy i niebezpieczni truciciele czyhają na każdym kroku.

6. Katarzyna Bonda - Cztery Żywioły
Mówią, że książki Katarzyny Bondy można kochać lub nienawidzić. Ja sięgam po nie chętnie, choć nie ukrywam, że niektóre skróciłabym o dobre sto storn, usuwając z nich tło historyczne. Każda część tetralogii napisanej przez królową polskiego kryminału jest  jednak opasłym tomem pełnym intryg, zawiłości pomiędzy bohaterami, a ich losami sprzed wielu lat. Rozwój zdarzeń natomiast przedstawiony jest z perspektywy profilerki, Saszy Załuskiej, co bezapelacyjnie wyróżnia powieści Bondy na tle współczesnych powieści tego gatunku. Sięgnijcie koniecznie po Pochłaniacza, Okularnika, Lampiony i Cztery Żywioły.

7. Harlan Coben - Myron Bolitar
Myron Bolitar to seria obok której nie możecie przejść obojętnie. Na cykl składają się jedenaście powieści, które nie są ze sobą powiązane. Możecie więc czytać je w pełni zaburzając ich chronologię. Częścią spójna cyklu jest postać Myrona Bolitara, byłego koszykarza i agenta sportowego, który wraz z przyjaciółmi rozwiązuje zagadki kryminalne.

8. Camilla Läckberg - Saga o Fjällbace
Księżniczka z lodu, czyli pierwszy tom serii Camilla Läckberg, został wydany w 2009 roku i w mgnieniu oka znalazł się na półkach tysięcy czytelników w całym kraju. To właśnie w tej książce po raz pierwszy poznajemy pisarkę Erikę Falck oraz policjanta Patrika Hedstörma, głównych bohaterów serii. Akcja sagi dzieje się we Fjällbacke, położonej na zachodnim wybrzeżu Szwecji, będącej rodzinną miejscowością autorki. Możecie być również spokojni, każda powieść to osobna, zamknięta historia.

9. Remigiusz Mróz - Joanna Chyłka

10. Zygmunt Miłoszewski  - Trylogia o prokuratorze Szackim
Uwikłanie, Ziarno Prawdy i Gniew to propozycje obowiązkowe dla każdego miłośnika rodzimych kryminałów. Główny bohater książki, prokurator Teodor Szacki, rozwiązuje zagadki kryminalne, trzymając czytelnika w napięciu aż do ostatniej strony. W książkach Miłoszewskiego zauważycie niezwykłą dbałość o tło historyczne oraz precyzyjne zdarzeń. Bohaterowie wykreowani przez autora są bez wątpienia postaciami z krwi i kości i niekiedy każdy z Was zdoła się z nimi identyfikować.

11. Robert Galbraith - Cormoran Strike

Jaką serię kryminalną dodalibyście do mojej listy? Jestem niezwykle ciekawa Waszych propozycji, jakie TOP sagi kryminalne powinnam dopisać. Muszę Wam się przyznać jednak do tego, że wielotomowe serie zawsze budzą moje obawy - kiedy znajdę tyle czasu, by przeczytać całą sagę? Niemniej, książkowe wersje są niczym dobre seriale. Czasem trzeba zaczekać rok na kontynuację, ale zawsze śledzi się historię głównych bohaterów z zapartym tchem. 

Skandynawia zawsze mnie fascynowała. Nikt nigdy nie chciał ze mną podróżować w te regiony, mówiąc, że zimno, że drogo, że ludzie niemili, ale... zawsze wydawała mi się dostępna i mało osiągalna. Była miejscem, gdzie człowiek dba o naturę i żyje z nią w zgodzie. Że jest pięknym, fascynującym regionem, w którym można obcować  ze swoimi myślami. 

Finlandia to jednak niezwykłe miejsce na mapie Europy. Otulona puszystym śniegiem przez znaczną część roku, przepełniona ciepłymi, serdecznymi ludźmi z ogromnym dystansem do siebie i poczuciem humoru. Mało kto wie, że właśnie tacy są mieszkańcy tego regionu. Mieszkają na północy, nie łakną atencji i kontaktu, a cechuje ich  spokój, racjonalizm i pragmatyzm, które da się dotrzeć tuż po poznaniu nowej osoby.

Aleksandra Juntunen-Michta odkrywa przed Polakami nowe oblicze Finlandii. Pokazuje słabe i dobre strony tego kraju, mówi o charakterze mieszkańców, ich kulturze i obyczajach, obala też masę stereotypów, przekazywanych z ust do ust. Całą książkę natomiast wypełnia mnóstwo ciekawostek, informacji i wiadomości, potwierdzanych liczbami i faktami. Nie jest to sielska opowiastka o tym, jak wygląda życie w Skandynawii. Jest to niezwykłe spojrzenie na Finów i ich codzienność. 

Zapytacie, czemu Polka zabiera się za opowieść o Finlandii. Otóż Aleksandra Juntunen-Michta jest blogerką, imigrantką, która wyszła za mąż (za Fina) i na północy mieszka  na co dzień. Obcuje z mieszkańcami, ich kulturą i zwyczajami. Zna ich jak mało kto, dzieląc się swoimi doświadczeniami. Przyznam, że lektura była dla mnie inspirującą przygodą. Zapragnęłam spakować plecak i wsiąść na pokład samolotu. Północ mnie intryguje, fascynuje i przeraża. Jest dzika i piękna, a jednocześnie niebywale nowoczesna i rozwinięta. Naprawdę chciałabym tam pojechać. Sięgnijcie w wolnej chwili po książkę Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki. 

Eduardo Mendoza to autor, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Kilka dni temu miałam przyjemność opowiedzieć Wam o książce Miasto cudów, dziś zabieram Was do arystokratycznej Katalonii przełomu lat 60. i 70. XX wieku.

Król przyjmuje to pierwszy tom nowej serii Zasady dynamiki, stworzonej przez mojego ulubionego hiszpańskiego twórcę, w której młody dziennikarz - Rufo Batalla - ma zrelacjonować ślub księcia Liwonii. Zadanie wydaje się łatwe, nie sposób mu nie sprostać. Burzliwe życie dworu i arystokracji staje się jednak niemałym wyzwaniem dla początkującego dziennikarza, a bieg zdarzeń prowadzi go nawet za ocean. 

Książka Król przyjmuje to coś więcej, niż literatura piękna. Barwne tło książki to opowieść społeczno-polityczna, rozprawiająca o największych wydarzenia historycznych minionej dekady, jak m.in. lądowanie na Księżycu, Zimna Wojna, pierwszy na śiecie przeszczep serca, wojna wietnamska czy śmierć Martina Luthera Kinga. Całość natomiast przybrała niezwykłe ramy, w których świat wokół Rufa się zmienia, czas płynie, a przemiany następują w zadziwiającym tempie, kiedy on sam pozostaje w miejscu.

Jestem pozytywnie zaskoczona tym tytułem. Choć część lektury mi się dłużyła, a hiszpańskie przygody głównego bohatera pozostawiały wiele do życzenia, to całość okazała się niezwykle barwna i wniosła naprawdę wiele do mojego życia. Cieszę się, że zdecydowałam się na lekturę książki Król przyjmuje.

Eduardo Mendoza, hiszpański pisarz sercem i korzeniami związany z Barceloną. Urodził się 11 stycznia 1943 roku, a na kartkach historii literatury zapisał takie powieści jak Sekret hiszpańskiej pensjonarki czy Tajemnica zaginionej ślicznotki. Dziś z kolej mam dla Was dwie powieści, wobec których nie możecie przejść obojętnie. Pierwszą z nich jest Miasto cudów. Zapraszam do lektury recenzji książki.

Kto wie? Co jest nieodłącznym elementem powieści Eduarda Mendozy? Co spaja wszystkie książki, pozwala na chwilę wzruszenia i sprawia, że chcemy pakować bagaże? Barcelona! Piękne, niezwykłe miasto, które ukazywane w najrozmaitszy sposób raz potrafi oczarować, by po chwili wywołać gęsią skórkę na całym ciele. 

Miasto cudów przenosi nas do Barcelony z przełomu XIX i XX wieku. Nastoletni Onofre Bouvila przybywa do stolicy Katalonii, w poszukiwaniu lepszego życia. Oszczędności, które ze sobą przywiózł wystarczą mu zaledwie na tydzień, jednak zdeterminowany młodzieniec, niczym legendarny Nikodem Dyzma rozpoczyna swoją przygodę w wielkim mieście. Jak wygląda jego życie? Czerpiąc korzyści dla siebie, rujnuje świat innym. Pnie się „po trupach do celu”, ale i zbiera żniwo swoich decyzji, spędzając w Barcelonie wiele lat swojego życia.

Powieść została napisana z ogromnym rozmachem, przepełniona zwrotami akcji i niezwykłym poczuciem humoru potrafi zaskoczyć, rozbawić i oczarować. Nie brakuje też opisu miasta. Barcelona wykreowana przez Mendozę w tej powieści jest piękna i okrutna zarazem. Nie brakuje w niej ciemnych, głuchych uliczek, w których tylko diabeł mówi dobranoc, ani niebezpiecznych sytuacji, w które wplątuje się Onofre. Całość jednak potrafi zachwycić, a dla wielu czytelników sposób przedstawienia stolicy Hiszpanii może okazać się świetnym przewodnikiem po zakamarkach Barcelony. 

Uważam, że warto sięgać po Miasto Cudów. Choć fabuła rozwija się powoli i przez znaczną część książki trzeba będzie zmierzyć się z opisem miasta, jest to jeden z klasyków literatury, wobec których nie można przejść obojętnie. 

S@motność w sieci to pierwsza książka dla dorosłych, którą przeczytałam w swoim życiu. Nic więc dziwnego, że po tylu latach chętnie sięgam po twórczość autora. Jak podobał mi się Koniec samotności? 

Najnowsza powieść Janusza Leona Wiśniewskiego to kontynuacja wspomnianej książki sprzed 18 lat, w której główni bohaterowie pragną odmienić swoje życie. Pomaga im w tym internet, ale czy na pewno? Słowa, które lądują w ich skrzynkach są różnie interpretowane i nacechowane różnymi intencjami, ukazując tym samym nie tylko przygodę dwojga ludzi, ale i barierę, jaką stanowi odległość pomiędzy nimi. Sama borykam się z koniecznością pisania - smsy, maile, słowa rzucane na wiatr… jednakże Nadia i Kubą tworzą związek idealny. Budują relację piękna, silną, choć i tak pełną różnych przeciwności losu. Ona jest pełna ambicji, silna i niezależna. On spokojny, romantyczny, ale i nieco wycofany. Czy są w stanie razem stworzyć coś niezwykłego?

Choć książka Koniec samotności to bezapelacyjnie powieść dobra, moim zdaniem ustępuje miejsca swojej starszej kuzynce. Z czego to wynika? Być może brakuje jej świeżości, nowego motywu? Jest jednak interesująca i weźcie ją pod uwagę wybierając nowości do swojej biblioteczki.

Autor zdecydował się na podyktowanie fabule swojej książki współczesnych ram. Problemy społeczne, polityka i wydarzenia, które docierały do nas z kraju na przełomie ostatnich miesięcy znalazły tam swoje miejsce. Koniec samotności to również wyrażenie poglądów Janusza Leona Wiśniewskiego. Czy oby na pewno to dobry zabieg, jeśli powieść trafi w ręce kogoś o odmiennej opinii? Przekonajcie się sami. Zachęcam do lektury.

Po kilku wpadkach i drobnym zażenowaniu postanowiłam stworzyć wpis oparty nie tylko na internetowych sugestiach, ale i własnym doświadczeniu. 

Zapraszam - prezentowy punkt obowiązkowy. 

Często pytacie mnie, jak pisać dedykację, chcąc podarować w prezencie bliskiej osobie książkę. Mam dla Was kilka stałych podpowiedzi, które na pewno Was nie zawiodą, jednak najpierw poznajcie podstawowe zasady pisania dedykacji.

Wbrew pozorom dedykacja posiada własny, ściśle określony układ, nieco przypominający formę listu. Uważam jednak, że główne skrzypce powinny odgrywać jednak emocje i to, co chcecie przekazać. Reszta to (obowiązkowe) konwenanse :) Najważniejszą postacią Waszej dedykacji jest jej adresat. Warto wymienić  jego imię, pseudonim, lub pieszczotliwie określenie. Przez cały czas też miejcie z tyłu głowy, kogo kierujecie swoje słowa. Jak już jesteśmy przy słowach, to sama treść dedykacji powinna być możliwe spersonalizowana, aby obdarowywany czuł się ważny i wyjątkowy. Na samym dole znajduje się miejsce na Wasz podpis, a poniżej datę.  Jak więc napisać dedykację? Propozycja treści 

CYTAT 

Wielkie słowa mądrych ludzi nigdy nie zawodzą. QWybierzcie cytat związany z osobowością, charakterem, pasją osoby obdarowywanej, jednocześnie dopasowując je do książki, która ą otrzymuje w prezencie. Miłosny cytat na książce biznesowej może się nie sprawdzić :) Jeśli ktoś lubi gotować, na pewno pozytywne emocje wywoła kilka motywujących słów Gordona Ramsey’a, natomiast jeżeli osoba obdarowywana uwielbia kryminały, może być to fragment wypowiedzi autora, cytat z książki, którą wręczacie, albo nawiązanie do czytelnictwa. 

WIERSZ

Niezwykle popularne jest nie tylko zamieszczanie sentencji, ale i całych strof wierszy najróżniejszych twórców. Tu warto zwrócić szczególną uwagę na treść wybranego poematu. Metafory bywają zwodnicze, a jeśli nie przeanalizujcie utworu przed czasem, może się okazać, że zrobi się Wam głupio :) Pamiętajcie też, że napisanie własnego wierszyka nie jest trudne, a przekażecie dzięki temu to, na czym naprawdę Wam zależy. 

Jak napisać samodzielnie wiersz?

Na kartce papieru wypiszecie związane z drugą osobą wspomnienia i sytuacje. Pomyślcie, co robi w wolnym czasie, co czyta, jakiej muzyki słucha. Zastanówcie się, co jest dla niej ważne, a co ją irytuje. Na podstawie tych informacji możecie zacząć tworzyć własną rymowankę. Pamiętajcie, że nie musicie wykorzystać wszystkich, wypisanych na kartce powiązań. Wplećcie tylko te, które będą pasowały do kontekstu :) Nie zapomnijcie o najważniejszym - najpierw „na brudno”, później do książki :)

KILKA SŁÓW OD SIEBIE

Ta forma dedykacji zawsze wywołuje najwięcej emocji. Możecie ograniczyć się do jednego, prostego zdania np. „wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia”, lub całkowicie spersonalizować swój komunikat. Tam możecie powiedzieć, dlaczego ktoś jest dla Was ważny i co Was łączy. Możecie napisać wszystko to, co wypowiedziane sprawiłoby Wam trudność (choć to słowa są najważniejsze!).  

Pamiętajcie jednak że dedykacja może mieć charakter oficjalny lub obisisty. Nie powinna być też zbyt długa, jednak decydując się na jej napisanie starajcie się przekazać to, co najważniejsze. Pamiętajcie też, że każda dedykacja powinna być szczera, bo słowa rzucane na wiatr nic już nie są warte.

Jedna z najgłośniejszych premier tej jesieni od kilku dni czeka na Was w księgarniach na terenie całej Polski. Zapraszam do lektury recenzji książki Szeptacz.

Najnowsza powieść Alexa Northa jeszcze przed premierą została uznana przez blogerów i dziennikarzy za jeden z najlepszych kryminałów tego roku. Doskonale poprowadzona intryga, balansowanie na granicy strachu i paniki, to idealne połączenie dla miłośników powieść grozy. 

Czasem warto zacząć wszystko od początku. Przeszłość zostawić w tyle, otoczyć się obcymi ludźmi i w całkowicie nowym miejscu zacząć lepsze życie. Featherbank wydaje się idealne. Ta niewielka miejscowość skrywa jednak mroczną tajemnicę, w którą zostają wciągnięci główni bohaterowie naszej powieści - pisarz Tom Kennedy i jego syn Jake.

Szeptacz to książka o nietypowej konwencji. Pierwszych skrzypiec nie odgrywa policyjne śledztwo, jak bywa to w książkach Jo Nesbo, sprawy nie bada kancelaria prawna, co jest motywem powieści Remigiusza Mroza, nie ma też perspektywy profilera, który jest kluczem w książkach Katarzyny Bondy. W Szeptaczu… ktoś szepcze za oknem. Budzi lęk ofiary, a później porywa, by zamordować z zimną krwią. Mordercze szepty przeplecione z dziecięca  rymowanką. Strach i ekscytacja. Może niezdrowe podniecenie i ciekawość, jak ta historia się zakończy?

Ważnym elementem książki jest fakt, że nie prowadzimy w niej typowego śledztwa. Szeptacz ma obnażyć przed czytelnikami najgłębsze zakamarki umysłu szaleńca, który przed laty zamordował pięciu chłopców. Skoro jednak mężczyzna, posądzony o tę zbrodnię trafił do więzienia, kto odpowiada za mieszanie w życiu Toma i Jake’a? Czy Szeptacz działa zza krat? Ma swojego naśladowcę? A może skazano niewinną osobę?

Książkę znajdzie na stronie wydawnictwa Muza

Książkę wciąga i fascynuje. Każda kolejna strona budzi niepokój, a chwile, które ukazują oblicze Szeptacza momentami wywołują szybsze bicie serca. Na ogół nie czytam takich książek - jestem dość strachliwa i nie lubię się bać leżąc we własnym łóżku (bo czy za moim oknem nikt szperać nagle nie zacznie?) :) Tytuł jednak jest godny uwagi i należy do ciekawszych propozycji literackich tej jesieni. Na koniec dodam, że wydawnictwo Muza zapewniło mi do lektury Szeptaczowe stopery, które potęgują uczucie grozy. Książkę jednak przeczytałam jednym tchem, i choć zakończenie mogło okazać się bardziej zaskakujące, uważam, że warto po nią sięgnąć. Sprawdźcie koniecznie.

Katastrofa elektronowymi Jądrowej w Czarnobylu miała miejsce 26 kwietnia 1986 w reaktorze jądrowym bloku energetycznego nr 4. Dramat nastąpił w wyniku przegrzania reaktora, powodującego wybuch wodoru, a w konsekwencji zniszczenie znacznej części reaktora i rozprzestrzenienie się materiałów promieniotwórczych. Winę za ten wypadek ponosi człowiek. Jak jednak doszło do największej katastrofy ekologicznej w historii Europy? 

Reportaż Adama Higginbothama, który przez lata prowadził rozmowy ze świadkami zdarzenia, a także analizował odtajnione akta i niepublikowane w mediach materiały ze śledztwa, po (ponad) trzydziestu latach od katastrofy odtwarza prawdziwy przebieg zdarzeń wybuchu w czarnobylskiej elektrowni. Cała historia jednak rzuca nowe światło na życie w socjalistycznej Rosji. Autor opowiada historię powstania elektrowni, przedstawia codzienne życie mieszkańców niewielkiej Prypeci, ich relacje, codzienność, a także absurdy życia w ZSRR. Włącznie z faktem, że wyścig technologiczny doprowadził do sytuacji, w której „posiadanie” warte było więcej niż jakość i spełnienie norm bezpieczeństwa. 

Książkę czyta się niezwykle lekko. O północy w Czarnobylu to wciągająca lektura, w której losy ludzi, ich tragedia, ból i wola walki przeplatają się w biegiem zdarzeń, prowadzącym do wybuchu czarnobylskiej elektrowni, a w końcu z propagandą i ukrywaniem prawdy przez ponad 30 lat. 

Recenzja książki O północy w Czarnobylu sprawiła mi niemałą trudność, bowiem jako chemika, bardzo interesuje mnie historia elektrowni, a nie chciałam zanudzić Was nomenklaturą i jądrowymi faktami, opowiadającymi o tym miejscu. Cieszę się jednak, że miałam okazję sięgnąć po tę książkę. Lektura otworzyła mi oczy na wiele spraw, wobec których dotąd pozostawałam obojętna. Okropne jednak jest to, że do katastrofy doprowadził najzwyklejszy ludzki błąd. Decyzja jednej osoby wpłynęła na życie tysięcy, a nawet milionów na całym świecie. Koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. Książka O północy w Czarnobylu to absolutny must read tej jesieni.