Jak doskonale wiecie, do polskich autorów podchodzę zwykle niczym  pies do jeża. Nie przemawia do mnie ich twórczość, często będąca odwzorowaniem książek zagranicznych pisarzy. W przypadku debiutu Artura Urbanowicza było jednak inaczej… Co czeka Was w thrillerze Gałęziste?

 Powieść na swój sposób potrafi zaintrygować czytelnika. Z ogromnym zaangażowaniem śledzimy losy dwójki młodych warszawiaków – Karoliny i Tomka, którzy chcąc poprawić swoje relacje wybierają się w podróż, zabierając nas tym samym na Suwalszczyznę, do malowniczej wsi Białodęby. Wydawać by się mogło, że wioska stanie się dla bohaterów pewnego rodzaju ostoją i pomoże im odbudować związek, jednak nic bardziej mylnego. Już pierwsze chwile dają się we znaki młodej parze. W domu gospodarzy znajduje się nieboszczyk. Bliżej niezidentyfikowane dźwięki, cienie, poruszające się pod drzwiami, i omamy to zmora młodych turystów. Owiane legendą jezioro Gałęziste pośrodku lasu, tajemniczy ludzie i drzewa, których siła splata się ze starosłowiańską mitologią to motyw przewodni naszej powieści. Czy nadnaturalne zjawiska wezmą górę nad emocjami? Jak wstyd, ignorancja i samotność pokierują losami głównych bohaterów? Dlaczego autor przedstawił nam zderzenie dwóch światopoglądów – religijną dziewczynę, przygotowującą się do Świąt Wielkanocnych i ateistę, który nie dopuszcza do siebie niczego, co może wiązać się z wiarą? Urbanowicz w świetny sposób opisuje również uczucia głównych bohaterów. Lawiruje pomiędzy myślami, a czarnym lasem, który nie chce wypuścić ich ze swoich sideł.

Opis książki naprawdę mnie zaciekawił. Chciałam sięgnąć po ten tytuł, choć odczuwałam pewne obawy. Niestety jednak nie zdołałam doczytać tej powieści do końca, ale wierzę, że nikt z Was nie odgadnie zakończenia tej historii i w mgnieniu oka dotrzecie do ostatniej karty książki. Choć Gałeziste prezentuje naprawdę wysoki poziom, pewne elementy wyrwane z mrocznego horroru stały się dla mnie barierą nie do przekroczenia. Kocham lasy, pochodzę z resztą z Mazur, a więc dramaturgia, świst wiatru i dźwięk łamanych gałęzi nie powinny nigdy wprawiać mnie w osłupienie. Na wszelki wypadek jednak zarówno ja, jak i moja wybujała wyobraźnia postanowiłyśmy zrezygnować z lektury.

Książkę gorąco polecam. Oczywiście znalazłam pewne niedociągnięcia (na tyle, na ile zapoznałam się z powieścią), ale oklaski dla autora, który prezentuje ciekawy sposób prowadzenia fabuły. Lektura momentami nuży, wielowątkowość i liczne retrospekcje mogły w wielu miejscach zostać pomięte, ale każdy z tych elementów jest niewielkim fragmentem układanki i zbliża nas do zakończenia historii. Sam sposób opowiedzenia historii Karoliny i Tomka nie jest odkrywczy – mamy mitologię i legendy, dom w głębi lasu, posępnych mieszkańców wioski i tajemnicę, którą musimy doprowadzić do końca. Artur Urbanowicz zasługuje jednak na uznanie. Muszę przyznać, że Gałęziste to jeden z lepszych debiutów, które miałam w swoich rękach. Skusicie się na tę powieść?  

Pokolenie Ikea okazało się bestsellerem. Prosta książka, obnażająca otaczającą nas rzeczywistość i jednocześnie naigrywająca się z ludzkich zachowań, doczekała się kolejnego tomu. Po Kobietach z Pokolenia Ikea, czas na Brud.

Bohaterem najnowszej książki Piotra C. jest Relu – szanowany adwokat, mieszkający w Wilanowie, szczęśliwy mąż i ojciec. Relu nie musi martwić się o pracę, kolejne sprawy i zlecenia pojawiają się w mgnieniu oka, a bogata klientela utrzymuje z nim również pozasłużbowe relacje. Relu pije, słucha i obserwuje, a z pozoru szczęśliwi biznesmeni, mający świat u stóp, okazują się ludźmi bardzo samotnymi. Epatujący sukces, kariera, pieniądze to tylko nałożona maska na ich prawdziwe oblicze, bowiem… każdy skrywa pewien brud. Brud pokazuje nam świat hedonistów, przepełniony przygodnym seksem, alkoholem i narkotykami. Wyuzdane i nieobliczalne kobiety, niebezpieczni i nieuczciwi mężczyźni.

Brud wbrew pozorom jest książką, która ma zmusić nas do myślenia i analizy otaczającego świata. Pełna ironii i cynizmu opowieść o Relu to historia bogaczy, którzy poszukują zrozumienia i nie potrafią budować trwałych relacji z bliskimi. Piotr C. pokazuje, że nasze społeczeństwo brnie w złym kierunku, a wszystko tak naprawdę zależy od nas samych. Jeśli nie zdołamy wzbudzić w ludziach poczucia własnej wartości, a moralność na dobre z niknie z naszego kanonu cnót – wszyscy jesteśmy skazani na tułaczkę, poszukiwanie miłości, żyjąc w ciągłym strachu przed śmiercią.

Piotr C. posługuje się lekkim, plastycznym, czasem wulgarnym językiem. Pomysł na fabułę okazał się strzałem w dziesiątkę, bowiem Brud z pewnością trafi na listę bestsellerów 2016 roku. Jednak… czytanie książki o ludziach, których być może nikt z nas nie chciałby spotkać na swojej drodze w pewnym momencie staje się nużące. Filozoficzne dogmaty zaczynają być męczące, bowiem nie odkrywają przed nami nic nowego. Warto jednak sięgnąć po tę książkę z prostego powodu – Piotr C. podsumowuje myśli nas wszystkich. Stopniową degrengoladę społeczeństwa. Macie inne zdanie? Czekam na Wasze komentarze! :) 

Specjaliści uważają słowo „biznes” za dziennikarski żargon. Nie trudno się dziwić, że skwitowane błahym słowem ponoszenie odpowiedzialności za prowadzenie i utrzymywanie działalności gospodarczej może nie przypaść komuś do gustu. Niestety. Jak jednak wygląda to z punktu widzenia doświadczonego przedsiębiorcy?

Zbigniew Berent, absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i przedsiębiorca przełomu gospodarczego w Polsce to niewątpliwie autorytet, który dzieli się z nami swoimi cennymi doświadczeniami. Prawdę mówiąc po książkę nie sięgnęłam jednak ze względu na nazwisko, a zawód, który wykonuję w życiu codziennym. Tak, marketing.

Wertując kartki szukałam ciekawostek, tajników, pomysłów na zrealizowanie chociażby skutecznych i kreatywnych kampanii. Co jednaj otrzymałam? Niesamowity zbiór analiz i przykładów działań biznesowych i rozwoju firmy. Zamiast suchych reguł i masy teorii autor serwuje nam zastrzyk praktycznej wiedzy, którą możemy przestudiować, a wnioski, do których doszliśmy wykorzystać w życiu codziennym bądź swojej pracy.

Co jest podstawą funkcjonowania każdego przedsiębiorstwa? Ludzie. Ich praca, zaangażowanie i chęć podejmowania wyzwań. Berent mówi bardzo jasno o konieczności szanowania pracownika, motywowania go do działania i szukaniu chęci jego rozwoju. Dlaczego? Zobaczcie, ostatnio jestem na etapie narzekania na swoją pracę. Awans, podwyżka, nowe obowiązki – super! Jednak moment, w którym osoba w moim wieku zaczyna uświadamiać sobie, że monotonia zaczyna zabijać całą radość, pora na zmianę firmy. Młodzi ludzie poszukują wyzwań, a jak się okazuje atmosfera pracy jest jednym z najważniejszych elementów szczęśliwej współpracy. Autor odnosi się wielokrotnie do mało popularnego modelu współpracy z podwładnymi. Niewielu „szefów” zdaje sobie sprawę, że to zgrany team, doceniony, zaangażowany i zmotywowany wróży sukces firmy. Nie mamy tu narzekania, nie mamy konfliktów i walki nawet o niewielkie sumy. Mamy stuprocentowe okazanie szacunku.

W ostatnim miesiącu przeczytałam wiele książek. Były to relacje podróżnicze, niekonwencjonalne poradniki, sztampowe felietony oraz historie, które na pozór mogą dotyczyć każdego z nas. Taką opowieścią okazał się „Mur”, który przypomniał mi ile przyjemności może przynieść kilkaset zadrukowanych kartek papieru. Losy głównego bohatera, choć  będące czystą fikcją literacką, to tak naprawdę szara codzienność wielu z nas. Jeśli odrzucimy tutaj dosłowność, każdy cierpi na jakąś przypadłość, każdy ma własne życie rodzinne i każdy musi wykonywać pewne prace i obowiązki, które nie opuszczają nas nawet na chwilę.  Każdy ma też wzloty i upadki, a słabości wpisane są w nasze jestestwo.

Główny bohater książki, Marek Kohun, pracuje w Wydziale ds. Przestępczości Zorganizowanej. Staż jego pracy jest na tyle duży, że obiektywnie obserwuje zdarzenia i wyciąga, na pozór ekscentryczne, wnioski, które ze względu na długoletnie doświadczenie zawodowe komisarza są zazwyczaj wcielane w życie. Czym jednak zajmuje się stołeczny Wydział ds. Przestępczości Zorganizowanej, kiedy poznajemy pozostałych bohaterów książki? Otóż, jak się okazuje, dotychczas nieuchwytny gangster, Brytan, zostaje wsypany przez swojego współpracownika. Oczywiście, Marek maczał w tym palce, ale szczegóły „uświadamiania” Cienkiego poznacie podczas lektury. Niemniej jednak, policja nie jest w stanie zabezpieczyć mieszkania oraz samochodu podejrzanego z braku czasu, wynikającego z odbicia więźnia podczas próby przewiezienia go na przesłuchanie. W trakcie tego zdarzenia giną przyjaciele Kohuna, a to co całkowicie odmienia bieg zdarzeń. Stołeczna za wszelką cenę stara się rozwiązać sprawę Brytana, ponieważ, przed całym zajściem, w jego domu znaleziono woreczek brylantów, sfałszowane dokumenty, które mogą pozwolić na międzynarodowe machlojki, a także broń, którą zabito jednego z dealerów. Szkopuł tkwi jednak w szczegółach, bowiem Marek przejmuje śledztwo zmarłego kolegi, stara się odszukać „kreta” w zespole oraz zweryfikować powiązania Krzysztofa z gangiem Brytana.

Życie prywatne Marka cieszy się jednak mniejszym powodzeniem niż praca zawodowa. Mężczyzna od lat ma problemy z alkoholem, jednak postanawia rozpocząć abstynencję i terapię w ośrodku dla osób uzależnionych. Uczęszcza nawet na spotkania Anonimowych Alkoholików, a wszystko to pozwala mu przeżyć swoją młodość oraz małżeńskie życie „na nowo”.

Książka Mańkowskiego pokazuje nam podwójne dno ludzkiej natury. Z jednej strony widzimy oficera służb specjalnych, którego poczynania na każdym kroku nas zaskakują. Zmysł psychologicznej obserwacji, kojarzenia i scalania faktów, analizy poszczególnych danych i informacji, a zarazem stanowczość sprawiają, że Marek wykreowany jest na postać silną i nieposkromioną. Z drugiej strony jednak poznajemy kruchość osobowości szarego człowieka, dylematy moralne, radości związane z życiem codziennym, potrzeby seksualne, bezsenność czy proste gesty, które „trzeźwy umysł” odbiera w zupełnie inny sposób. Sposób, którego emocjonalność, w namacalny sposób, została opisana na kartach powieści.

Zakończenie historii przeszło moje oczekiwania. Kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy podczas lektury, a więc czytając koniecznie zwróćcie uwagę na pióro autora. „Mur”, jak się okazuje, jest debiutancką książką Piotra Mańkowskiego, a więc pozostaje mi wyłącznie pogratulować erudycji i naturalnego sposobu przedstawienia zdarzeń, faktów czy dialogów. Jestem bardzo mile zaskoczona, ponieważ grono polskich, godnych uwagi pisarzy z roku na rok się kurczy, a „Mur” jest dowodem na to, że zawsze można odszukać „perełkę” wśród sztampowej literatury. Oczarował mnie przede wszystkim sposób, w jaki autor opisywał poszczególne sytuacje, ciągi zdarzeń, które nie pozwalały mi oderwać się od lektury nawet na chwilę, bowiem ciekawość brała górę nad rozsądkiem. Chciałam wiedzieć, co zrobi Marek, czy uda mu się schwytać Brytana, kto korzystał zakupionego w Krakowie numeru telefonu, czy wypuścili już na rynek quick’a, albo co kombinuje Brygida… Słowem - wszystko!

Uważam, że książka jest dopracowana pod każdym względem, a więc okładkowa cena nie powinna być nikomu straszna. Warto przeczytać tę publikację, ponieważ każdy, kto zaczytuje się w literaturze sensacyjnej znajdzie tu „coś dla siebie”.  Na dobrą sprawę podczas lektury nie raz przechodziły mi przez myśl sceny zawarte w filmie oraz serialu „Pitbull”, który także opowiada o działaniu służb specjalnych.  Jeśli więc Wasza ciekawość jest równa mojej, nie przerażają Was sześćsetstronicowe książki i lubicie śledzić ciągi zdarzeń z zapartym tchem  - gorąco zachęcam do lektury.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Novae Res:

PS. Czytałam prawie całą noc, a później bladym świtem poszłam na egzamin… Nie bierzcie ze mnie przykładu. :D 

5 września zakończyła się IV edycja konkursu „Literacki Debiut Roku” organizowanego przez wydawnictwo Novae Res pod honorowym patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W ubiegłą sobotę odbyło się uroczyste wręczenie dyplomów oraz nagród laureatom konkursu. Przybyli do Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego goście wysłuchali prelekcjiprofesora Zenona Licy pt.: „Niezwykłą literaturę tworzą zwykli ludzie” oraz odsłuchali fragmentu zwycięskiej powieści w interpretacji aktorki Ewy Kasprzyk. Na koniec prowadzący imprezę – redaktor Tomasz Olszewski z Radia Gdańsk – przeprowadził wywiad z laureatką pierwszego miejsca – Agnieszką Opolską.

Pani Agnieszka jest młodą osobą mieszkająca w Coventry, gdzie pracuje jako childminder w grupie „Little Heroes”. Jej nagrodzona powieść przybliża nam sylwetkę studentki historii sztuki - Anny May.

Opis książki

Anna May, studentka historii sztuki, będąc w tarapatach finansowych postanawia ponownie spróbować swoich sił jako modelka. Zamiast na casting trafia jednak do pracowni malarskiej intrygującego obcokrajowca - Adama Northona.

Niespodziewana paczka z rzeczami zmarłej matki przywołuje demony przeszłości. Anna mimo wielu obaw decyduje się na odszukanie ojca, którego nigdy nie poznała – tym samym zmierzyć się musi nie tylko ze swoimi koszmarami, ale i z mroczną historią własnej rodziny. Pomagają jej w tym między innymi tajemniczy Adam, homoseksualny przyjaciel Lukas oraz irytująca, obsesyjnie szukająca sensacji przyszła dziennikarka Ida.

Przygnieciona rozterkami nie tylko swoimi, ale i swoich przyjaciół Anna nie wie, iż wpadła w misternie przygotowaną pułapkę. Wplątując się coraz bardziej w sieć intryg, nie zdaje sobie sprawy z grożącego jej niebezpieczeństwa.

Jury konkursu wskazywało na różnorodne zalety zwycięskiego utworu:

Historia Anny May rozgrywa się w Krakowie, w środowisku akademickim i należy do książek z rodzaju czytanych jednym tchem, które nie pozwalają czytelnikowi odejść, dopóki nie pozna zakończenia. Gatunkowo najbliższa romansu, podszyta tajemnicą, która nurtuje czytelnika od pierwszych stronic książki. Stylistycznie wyjątkowo atrakcyjna, intrygująca pod względem porównań i trafnych przenośni.

(dr Anna Ryłko-Kurpiewska, Uniwersytet Gdański)

To opowieść o miłości w różnych relacjach: matka – córka, mężczyzna – kobieta, mężczyzna – mężczyzna [...]Umiejętnie dorzucane wątki łączą się z poprzednimi i stawiają akcję w coraz to nowym świetle.

(red. Marzena Bakowska, Radio Gdańsk)

Powieść ta, zawierająca w sobie pierwiastki psychologiczne, sensacyjne, oniryczne,
a nawet elementy thrillera, podejmuje wiele trudnych tematów (artysta i jego dzieło, homoseksualizm, mroczne kulisy show biznesu, kondycja współczesnego człowieka, kontrasty życia w mieście i na wsi) w sposób nienarzucający się czytelnikowi. Humor, erotyzm i nieprzyzwoitości istnieją tu na takich samych prawach co ludzkie tragedie, a proza życia przeplata się z bogatym światem wewnętrznym postaci.

(Wojciech Gustowski, Przewodniczący Kapituły Konkursu „Literacki Debiut Roku”)

„Lubieżna częstotliwość” to wyjątkowo specyficzna książka. Na samym początku warto zwrócić na uwagę na składnię i sposób zapisu poszczególnych formuł, choć właściwie całej treści. A później przestrzec, że osoby wrażliwe na wulgarność i ostentacyjność autora nie powinny czytać tej propozycji. Dlaczego piszę o tym już na samym początku mojej recenzji? Ano dlatego, że przy książce Krzysztofa Mielewczyka można się świetnie bawić pod warunkiem, że zachowamy niemały dystans i pełnię entuzjazmu podczas lektury.

„Lubieżna częstotliwość” to 21 opowieści z przaśnych czasów komuny i przaśnej teraźniejszości. Figle harcerzy na obozie, pochlanki młodzieży wiejskiej w akademiku, hotelowe wywczasy w Egipcie i podróż pociągiem stanu wojennego. Wszystko to obserwuje lubieżne oko, wyłapując najbrudniejsze szczególiki. Oto codzienny realizm badziewiackich ziomków, których swawole cielesne i konsumpcyjne nierzadko kończą się pawiem. Każda opowieść to perełka ciężka do strawienia, a zatem: niesmacznego! – to opis z okładki książki i przyznaję, nie potrafiłabym ubrać go lepiej w słowa. Zawarte w publikacji opowiastki to pełne absurdów, i rzecz jasna trunków alkoholowych, historyjki z czasów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

„Słońce promienie na Bałtyku jaśniały, morze martwe niczym trup Posejdona o poranku było. W plażowym piasku lipcowym i obok na wydmach między miast molami kochankowie w różnym wieku i menele z rozliczni smacznie jeszcze spali. Mewom srać w locie za bardzo nawet się nie chciało, choć dzień wstawał rześki i rybak na kacu w morze wychodził.”

To fragment jednej z opowiastek pt. Piąta gwiazdka rowerzysty. Jak widzicie, wspomniana już przeze mnie forma zapisu jest bardzo charakterystyczna dla autora. Niemniej, momentami przywodziło mi to namyśl fragmenty „Gwiezdnych wojen” i krótkie wywody Mistrza Yoda. Wiele opowiadań bawi nas też naigrywaniem się z życia wojskowego, mamy na przykład herbatkę zaparzoną nie na wodzie kranowej, a moczu podwładnego. Takich historii jest całe mnóstwo. Lektura zajmuje zaledwie kilkadziesiąt minut, a jeśli odpowiada Wam poczucie humor autora – gorąco polecam Wam tę książkę.

Czy „Lubieżna częstotliwość” przypadła mi do gustu? Trudno powiedzieć. Wydaje mi się, że wyrosłam już ze śmiania się z tego typu tematów. Uśmiechnęłam się nie raz podczas lektury, nie ukrywam, ale do „zabawy z książką” potrzebowałabym czegoś więcej. Nie jestem jednak zawiedziona. Sądząc po opisie, dokładnie takiej propozycji należało się spodziewać, aczkolwiek okładka kompletnie wybiła mnie z pantałyku. Według mnie zupełnie nie pasuje do treści książki. Wam jednak gorąco polecam tę propozycję. To bardzo przystępnie napisana publikacja, nieco chaotyczna, ale ciesząca oko. 

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Novae Res:

Nie od dziś wiadomo, że dzieci pragną być w czymś dobre. Czasem nawet lepsze w porównaniu do rówieśników. Jak jednak wśród tylu rozmaitych dziedzin znaleźć tę jedną, która nie tylko przypadnie im do gustu, ale i zaintryguje, sprawiając, że nie zaniechają jej w przyszłości? Zawsze sądziłam, że pierwsze podejście zacząć należy od rysowania. Przecież każde dziecko ma blok, stosy kredek, farb i flamastrów. Każde dziecko bazgra po kartce i przynosi swoje dzieło rodzicom, chwali się przepełnione dumą i tłumaczy ze szczegółami, co zdołało zilustrować. Aby jednak zadbać o rozwój plastyczny swoich pociech, możemy sięgnąć po poradnik Anny Dreweckiej, będący nowością Wydawnictwa Novae Res pt. Dzisiaj narysuję…

Książka, według informacji zmieszczonych na okładce, skierowana jest przede wszystkim do nauczycieli przedszkolnych  i szkolnych oraz rodziców, którzy kładą nacisk na rozwijanie i pielęgnowanie zdolności plastycznych u swoich podopiecznych. Trzeba przyznać, że kiedy książka trafi w ręce wspomnianych osób – stanie się cennym poradnikiem, który dobrze wykorzystany pozytywnie wpłynie na małych artystów. Autorka porusza wiele kwestii, które opiera na własnym doświadczeniu. Z obserwacji daje nam cenne wskazówki, takie jak rodzaj kreski (oznaczający pewność siebie dziecka), używanie ciepłych barw (gdy maluch ma dobry humor) czy kolejność tworzenia postaci (będący odzwierciedleniem emocjonalnej hierarchii w życiu dziecka). W publikacji znajdziemy też ankietę dla rodziców wraz z symulacją odpowiedzi, zorganizowaną w taki sposób, by wyciągnąć stosowne dla siebie wnioski.

Dzisiaj narysuję… Rozwój plastyczny dziecka to bardzo sprawnie napisana książka. Widać, że autorka naprawdę miała doświadczenie w pracy z maluchami, a także poświęcała się swojej pasji. Całość jest zapisem nietypowych obserwacji, analizą poszczególnych rysunków i zbiorek sugestii dla rodziców. Książka na pewno jest cennym zasobem, a głównie mówi o tym, że nie należy krytykować dzieci. Powinniśmy je wspierać, chwalić i mobilizować, by ich prace były jeszcze estetyczniejsze i jeszcze bardziej rozwijające. Przecież każde dziecko chce być zauważone, każde wkłada serce w swoją prace i każde pragnie pokazać się z jak najlepszej strony. To, że niektóre rysunki są dla nas zamazaną kartką papieru z milionem barw nie oznacza, że dla dziecka wyglądają tak samo. Pozwólcie czasem dzieciom na ekspresję emocji, a sami przekonacie się, jak wiele dzięki temu możecie zyskać.

Dzisiaj jednak gorąco polecam Wam książkę Anny Dreweckiej. To naprawdę ciekawy poradnik. Ja z kolei wierzę, że znajdziecie w  nim coś dla siebie i wyciągniecie mnóstwo stosownych wniosków. Trzeba jednak przyznać, że publikacja jest bardzo krótka. Autorka oczywiście wyjaśnia nam kolejne etapy pracy z dziećmi i pokazuje, jak obserwować postępy naszych milusińskich. Przedstawia  też szczegółową interpretację wyników badania, ale czy na pewno wszyscy zdołają przeanalizować ich treść? Publikację skierowałabym głównie do nauczycieli wychowania wczesnoszkolnego, bowiem wspominane w książce konspekty warto zrealizować w dużych grupach, które chętnie wykonają poszczególne prace. Niemniej, warto sięgnąć po tę książkę.

Za Dzisiaj narysuję… Rozwój plastyczny dziecka dziękuję Wydawnictwu Novae Res:

Z debiutantem do czynienia nie mamy. K.S.Rutkowski ma już na swoim koncie Kryminał tango, Brudne historie  oraz książkę Chiński ekspres, która niegdyś wpadła nawet w moje ręce. Pytanie tylko, dlaczego powróciłam do twórczości autora? Skłonił mnie tytuł czy nietuzinkowe podejście do tematu? Przyznam, że nadal nie zdołałam rozwiązać tej zagadki, ale Was serdecznie zachęcam do lektury W niewoli seksu, najnowszej publikacji od Novae Res!

Książka to zbiór dwunastu opowiadań napisanych sprawnym, bezpośrednim, typowo męskim piórem. Nie jest to jednak opowieść o seksualnych dewiacjach czy łóżkowych historiach starych małżonków. Głównym tematem publikacji nie jest poruszanie seksualności samej w sobie, a okazanie, uwydatnienie cech męskiej psychiki. Każdy z panów boryka się z własnymi problemami, szarą codziennością, smętnym życiem. W takich momentach żądza bierze górę nad rozsądkiem, za wszelką cenę próbuje się ściągnąć obrączkę z palca, by wykorzystać  okazję czekającą tuż za rogiem. Książka jednak pokazuje też pewien afront. Współczesne kobiety często same inicjują stosunek. Autor świetnie przedstawił dialogi, w których to z pozoru „oporny mężczyzna”, daje się nakłonić na seks oralny w pociągu, a później z uśmiechem wita swoją dziewczynę, albo pozwala sobie wmówić absurdalną historyjkę, by tylko skorzystać z okazji. Nie zawsze jednak historie te kończą się szczęśliwie… Pytanie, czy warto?

Przyznam, że po przeczytaniu tego zbioru naszła mnie refleksja. Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni kierują się tak prostymi mechanizmami - Jest mi źle, żona nie spełnia moich oczekiwań, ale mam możliwość zaspokojenia swoich potrzeb. Dlaczego nie skorzystać z okazji?  - przecież to absurd. Punkt widzenia został oczywiście świetnie przedstawiony, jednak brakuje mi pewności, że historie te są wyrwane z realnego życia. Mamy tu, mimo wszystko, losy mężczyzn wykorzystanych przez kobiety. Przyznam nawet, że gdy przeczytałam pierwsze opowiadanie byłam zdumiona. Kompletnie nie spodziewałam się tak obranego kierunku zakończenia tej historii, a zarazem tak charyzmatycznej kobiety, która w jednej chwili potrafiła zrujnować męską psychikę.  

Książkę oczywiście gorąco polecam. Pióro autora jest sprawne, bardzo bezpośrednie, czasem wulgarne – ale tego wymagała fabuła. Rutkowski starał się najrealniej przedstawić historie i zdarzenia, a więc emocje nie powinny nikogo zaskakiwać. W niewoli seksu to publikacja na jeden wieczór. Całość przeczytacie w przeciągu kilkudziesięciu minut, a w zależności od płci obierzecie różne stanowiska. Nie oznacza to jednak, że książka jest zła – wręcz przeciwnie. Warto poddać ją dyskusji na forum publicznym, gdzie zderzyć ze sobą może się „biedny i pokrzywdzony mężczyzna”, oraz typowa kobieta, która nigdy nie dopuściłaby do świadomości zdrady ukochanego…

Na zakończenie pewien cytat z książki. Jest on nieco odbiegający od głównego motywu, czyli seksualności, ale oddaje treść tej publikacji:

Życie to nieustanny ból. Ciągła walka z cieniami. Pogoń za marzeniami i ucieczka przed rozczarowaniem. Nawet jeśli ma się w życiu jakiś osiągalny cel, nie ma do niego żadnych skrótów. Najczęściej i tak okazuje się, że wszystkie drogi prowadzą donikąd. Pesymizm jest królem nastrojów, bo optymizm odwalił kitę na krzyżu wraz z Jezusem, zajebiście rozczarowanym tym wszystkim, co zobaczył przez trzydzieści trzy lata życia. 

Za egzemplarz książki W niewoli seksu, dziękuję Wydawnictwu Novae Res:

Ahoj przygodo!

Co może być piękniejszego od morskich opowieści? Długich wycieczek, wojaży w towarzystwie nieposkromionej natury, pełnej krasy, wdzięku i… bezwzględności? Wydaje mi się, że nie zdołamy odszukać substytutu. Wielu z nas ciągnie do morza, lodowatego oceanu, który zachwyca swoim pięknem. Jak jednak wygląda życie na statku? Czy każdy marynarz naprawdę ma kobietę w innym porcie, a ilość rumu to tylko mit? Co opowie nam Leśny Zwierz? Czy morskie opowieści mogą bawić i onieśmielać? Gorąco zachęcam Was do przeczytania książki Leśnego Zwierza Morskie Opowieści, wydanej przez Wydawnictwo Novae Res. 

Rozpoczynając lekturę natrafiamy na wstęp książki, napisany przez Marka Szymańskiego, redaktora gazetki dla marynarzy "Dzień Dobry – tu Polska". Przyznam, że zwykle omijam szerokim łukiem dopiski autorskie, bowiem rzadko kiedy możemy wyciągnąć z nich ciekawe wnioski. W przypadku Leśnego Zwierza Morskich Opowieści było zupełnie inaczej. To dzięki tej wstawce poznajemy historię książki. Dowiadujemy się, że to właśnie „Gargamel” miał kluczowy wpływ na wydanie publikacji, a autorem dzienników pokładowych jest Waldemar Szwoch, absolwent gdyńskiej Szkoły Morskiej.

Czytając książkę poznajemy historię jednej osoby, a także społeczności i środowiska, które co i rusz urzeka nas coraz bardziej. To właśnie z Panem Waldemarem wspominamy „szkolne czasy”, młodzieńcze mrzonki, a nawet kradzież statku. Momentami zaśmiewamy się do łez, ale i przeżywamy traumatyczne zdarzenia, które są nieodzownym kompanem morskich przygód. W książce nie zabrakło przezabawnych anegdot, historii prawdziwych, realnych, a także zasłyszanych w trakcie rejsów opowieści. Książka ta jest naprawdę świetnie zorganizowana, a przyznam, ze obawiałam się lektury. Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Sądziłam, że spadnie na mnie marynarski żargon, specyficzne słownictwo i ostentacyjne podejście do czytelnika – nic z tych rzeczy! Język, którym napisane zostały Leśnego Zwierza Morskie Opowieści jest bardzo swobodny, lekki i przyjemny. Lektura nie nuży a sprawia, że chcemy przeczytać tę historię jednym tchem. To naprawdę piękna, prawdziwa opowieść, do której pewnie nie raz jeszcze powrócę. Pozwoliłam sobie jednak sfotografować jedną ze stron książki, gdzie znajduje się krótki rozdział „Mesje”, a pięknie odnosi się do mojego ostatniego kolokwium…

O tym, że dzieci muszą zbadać wszystko empirycznie wiedzą wszyscy. W pewnych sferach jednak istotne jest ukształtowanie ich światopoglądów za sprawą rodziców, którzy powinni cierpliwie tłumaczyć im podstawowe elementy dobrego zachowania, odpowiadać na liczne pytania „dlaczego”, albo po prostu zapewniać je o swojej miłości. Najlepiej jednak uczyć się przez zabawę. Wspierać poznawanie świata w jak najprzyjemniejszy sposób, a wiadomo, że czytanie dzieciom jest sprawą priorytetową.

W książeczce „Dociekanki małej Janki” Ireny Szafrańskiej–Nowakowej poznajemy elementarne zasady, do których zbliżyć powinno się każde dziecko. Czasem w grę wchodzi oswojenie podopiecznych ze śmiercią, a czasem budowanie relacji interpersonalnych. Dzieci nie rozumieją, dopóki ktoś jasno i rzeczowo nie wyjaśni im powodów takiego, a nie innego zachowania. Autorka m.in. opowiada nam historię Boba, kolegi Janki z piaskownicy, który z dnia na dzień przestał pojawiać się na podwórku. Dlaczego? Ano dlatego, że dwóch łysych panów przezywało i przeganiało Boba oraz jego czarnoskórą mamę. Janka widziała te zdarzenie, ale kompletnie nie potrafiła zrozumieć, dlaczego ktoś nie toleruje rodziny kolegi, kiedy każde dziecko może i ma prawo bawić się w piaskownicy na równi z innymi maluchami. Gdy Janka zadaje pytania, z odsieczą przychodzi jej mama, która stara się spokojnie przekazać mnóstwo skompresowanych wiadomości do głowy swojej córki. Jeżeli tak zachowywałaby się większość rodziców, nieważne czy opowiadając o azjatyckich korzeniach, czy o przykrych incydentach spotykanych w życiu codziennym, wiele dzieci miałoby poprawnie ukształtowany światopogląd. Ich wrażliwość wzięłaby górę nad środowiskiem, które nie zawsze nasiąknięte jest pozytywnymi emocjami.

Książka „Dociekanki małej Janki” skierowana jest dla dzieci od piątego roku życia. Sądzę, że to idealna kategoria wiekowa, bowiem mamy wtedy do czynienia z okresem, w którym każdy maluch zaczyna przyswajać sobie pewne wartości, które mogą okazać się kluczowe w przyszłym życiu. Oczywiście cała historia rozpoczyna się, gdy to na świecie pojawia się mała Janka, a to także pozwoli innym dzieciom wyjść spoza oklepanego dzisiaj sloganu „przyniósł Cię bocian/znaleźliśmy Cię w kapuście”. Wraz z upływem lat, dzieci rozwijają się coraz szybciej, a więc i coraz wcześniej trzeba wyjaśnić im skąd się biorą małe szkraby w naszym otoczeniu.

Lekturę polecam i dzieciom i rodzicom. Książeczka zawiera nie tylko mądrości dla naszych milusińskich, ale i rady dla rodziców, jak powinni odpowiadać na trudne pytania swoich podopiecznych, czy bezpiecznie podejść do tematu. Sądzę, że książeczkę warto dopisać do „lektur obowiązkowych”. Zawiera ona mnóstwo cennych rad i wskazówek, a jak zawsze została wydana w cudownej formie. Wydawnictwo Novae Res wydało publikację w twardej oprawie, a na dodatek zadbało o wysokiej jakości papier, który przetrzyma nawet dziecięce próby podjęcia lektury. Całość z kolei podzielono na 19, czasem krótszych, czasem dłuższych rozdziałów, pięknie ujętych na 83 stronach.

Gorąco polecam „Dociekanki małej Janki", a za książkę dziękuję Wydawnictwu Novae Res: