Kochankowie to piąty tom serii Ziemia kłamstw, opowiadający tajemnicze losy rodziny Neshov, którym daleko od powieści Mario Puzo, ale bohaterowie, spleceni jedną, wspólną nicią przeżyć, wspomnień, a także korzeni tworzą ciepłą, barwną powieść, a zarazem dostojny kryminał. Tłem całej historii jest niesamowita, niesforna Skandynawia, ukazująca nie tylko przyrodę, ale mentalność ludzi północy, ich przyzwyczajenia, charakter i charyzmę. Fabuła książki jest kontynuacją losów głównych bohaterów. Torunn Neshov dba o zrujnowane gospodarstwo rodzinne, Margido prowadzi biuro pogrzebowe, które nie tylko przynosi zysk, ale i angażuje pozostałych członków rodziny. Erlend pozostaje dostojnym, bogatym mężczyzną, który musi przeprowadzić remont we właśnie odziedziczonej willi, i tym razem to Tormond, chce wrócić do swoich wspomnień, by obnażyć bolesną prawdę sprzed lat.

Nie potrafię odnieść się do serii i tego, czy całość jest godna uwagi. Nie umiem opisać, pióra autorki, jej zmian w podejściu do fabuły na przełomie poszczególnych tomów, ale wiem, że Kochankowie to książka  naprawdę interesująca. Lektura jest bardzo lekka, wciągająca. Poszczególne wątki są bardzo przemyślane, bohaterowie nie nużą, są wyraziści idealnie wpasowują się do konwencji literatury skandynawskiej. Książkę polecam, warto sięgnąć po ten tajemniczy tytuł. Ja z chęcią nadrobię zaległości dla tej, kryminalnej sagi i opowiem Wam, co ciekawego przydarzyło się rodzinie Neshov.  

Czytanie książek w hotelowym pokoju u podnóża górskich, osypanych śniegiem szczytów to czysta przyjemność. Powieść Leviego Henriksena miałam przyjemność przekartkować niemalże rok temu, tuż przed sylwestrem, na chwilę po powrocie ze szlaku. Przyznam jednak, że kryminał w takim otoczeniu budzi pewien niepokój podczas spacerów, przecież wszystko może się zdarzyć i hasło „śnieg”, potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Jednak biały puch przykrywający zalegający brud i stwardniałe bryły niczego nie zmieni. On również stanie się szary, on tylko pozornie odmieni rzeczywistość na jeden moment…

Dan Kaspersen, główny bohater książki, powraca w rodzinne strony zmuszony nagłym pogrzebem swojego brata.   Mężczyzna, pomimo młodego wieku, odsiadywał już dwuletni wyrok za przemyt narkotyków, jednakże łaknie powrotu do normalności. Śmierć bata niestety nie jest najlepszym akompaniamentem resocjalizacji, a tym bardziej śmierć w mało oczywistych i niekoniecznie jednoznacznych okolicznościach. W końcu znalezienie zwłok w samochodzie zaparkowanym na własnym podwórku nie brzmi przekonująco. Daniel stara się rozwikłać zagadkę, próbuje odnaleźć motyw samobójstwa swojego brata, jednakże każdy nowo odkryty wątek pozbawia go stabilizacji. Nic przecież nie wskazywało, aby Jakob cierpiał na depresję. Owszem, przeżywali obaj śmierć swoich rodziców, ale bieg czasu winien choć zaleczyć niewielkie rany. Dan decyduje się sprzedać gospodarstwo, zapomnieć, porzucić wspomnienia i wyjechać ze Skogli.

Mistycznym połączeniem kryminału z powieścią obyczajową jest wątek pewnej miłości, a przynajmniej zauroczenia. Tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji, dotyczącej opuszczenia rodzinnego miasteczka, pojawia się tajemnicza Mona Steinmyra. Kobieta o najpiękniejszym uśmiechu i cudownych oczach.

Powiedzcie mi więc, gdzie zaprowadzić może nas zima, kobieta, tajemnicze samobójstwo i zagubiony 37-latek, który obnaża wiele skrzętnie skrywanych sekretów? Musicie przekonać się sami, bowiem rozwiązania zagadki nie pozwolę zdradzić. Śnieg przykryje śnieg nie jest tradycyjnym kryminałem, nie należy więc do norweskich lektur, do których współcześnie zostaliśmy przyzwyczajeni. Levi Henriksen to nie Jo Nesbo, to również nie Stieg Larsson, ale osoba o nowym spojrzeniu na skandynawską prozę. To zarazem osoba, która fenomenalnie zabarwiła tę historię wątkami psychologicznymi i stworzyła niesamowity obraz całej scenerii.

Spodziewałam się zimowego kryminału, a dostałam dobrą powieść obyczajową. Czy jestem zawiedziona? Skąd! Śnieg przykryje śnieg to lekka lektura, bardzo dobrze zorganizowana i przystępnie napisana. Całość ozdobiona została zakładkami, które na pierwszy rzut oka są niemałym zaskoczeniem. W trakcie lektury okazuje się jednak, że zdobiąca je grafika została idealnie wpasowana do treści tej publikacji.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Oczywiście! Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa:

„Najlepsza powieść norweska ostatnich miesięcy. (...) Przywodzi na myśl słynną »Rzekę tajemnic« Dennisa Lehane'a”

Ørjan Greiff Johnsen, „Adresseavisen”

Skandynawskie miasteczko, mroczna historia z czasów dzieciństwa i echa II wojny światowej w tle. „To ty jesteś Bobbym Fischerem” – najnowsza powieść Christera Mjåseta – przez krytyków okrzyknięta została nową „Rzeką tajemnic”. Premiera już 18 maja nakładem wydawnictwa Smak Słowa.

Czterdziestoletni inżynier, Håkon, po dwudziestupięciu latach powraca do rodzinnego miasta. Szybko okazuje się, że będzie to najważniejsza podróż w jego życiu. Pogrzeb Kristoffera, przyjaciela z czasów dzieciństwa, jest okazją do spotkania się czterech dawnych kolegów. Nic nie jest już jednak takie samo jak kiedyś – sprawa niewyjaśnionego zniknięcia młodej dziewczyny sprzed lat i seria przerażających wydarzeń, które po nim nastąpiły – na zawsze podzieliły przyjaciół. Dawny koszmar nie daje o sobie zapomnieć. Każdy z bohaterów będzie musiał zmierzyć się z bolesnymi wspomnieniami na nowo.

Tytuł: „To ty jesteś Bobbym Fischerem” 

Autor: Christer Mjåset

Przekład: Dorota Polska

Premiera: 18 maja

Wydawnictwo: Smak Słowa

Pamiętacie Jaskiniowca? Książkę, będącą polskim debiutem Jorna Liera Horsta w Polsce. Jeśli tak, mam dla Was świetną wiadomość. Dziś premierę ma sprzedana w milionie egzemplarzy kontynuacja przygód komisarza Wiliama Wistinga pt. Ślepy trop.

Publikacja wydana przez Wydawnictwo Smak Słowa ma już na swoim koncie ponad milion sprzedanych egzemplarzy w innych krajach, a miłośnicy kryminałów uważają ją za najlepszą powieść, która wyszła spod pióra skandynawskiego twórcy. Po kilkudniowej lekturze muszę przyznać rację ekspertom – to najlepsza książka Horsta, jaką dotąd czytałam. Jak to mówią – praktyka czyni mistrza?

W pierwszym rozdziale poznajemy Sofie Loud, która po śmierci dziadka przeprowadza się do pozostawionej przez niego willi. Oprowadza nas po pokojach i mimochodem opowiada o śmierci przodka. Na jej życzenie zatrudniona firma sprzątająca porządkuje i usuwa z domu wszystkie drobiazgi oraz pamiątki, przez co odkrywa przytwierdzony do podłogi sejf, który staje się głównym meritum naszej powieści. Co w nim znajdziemy? Czy ma to coś wspólnego z „brudnymi pieniędzmi” Franka Mandta?  Czym jest tytułowy „ślepy trop”?

Równolegle do prowadzonego śledztwa dowiadujemy się, co słychać u komisarza Wistinga i Line. Zdarzenia dzieją się blisko 8 miesięcy po tych, zapisanych w Jaskiniowcu, a więc możemy na bieżąco śledzić losy naszych postaci. Samotna Line wiedzie spokojne życie w domu tragicznie zmarłego Viggo Hansena. William z kolei mieszkam sam po rozstaniu z Suzanne, nie spisuje się najlepiej w pracy, zamartwiając losem ciężarnej córki. Historia nabiera jednak rozmachu, gdy dziennikarska przenikliwość Line i zaangażowanie przyjaciółki z dawnych lat, Sofie Loud, spotyka się na jednej drodze.

Książka jest fenomenalna! Jorn Lier Horst stanął na wysokości zadania, zarówno, jako pisarz, ale i były szef wydziału śledczego Okręgu Policji Vestflod. Wędruje pomiędzy tajemnicami śledztwa i życiem rodzinnym. Z chirurgiczną precyzją podbarwia nas oddechu, wodzi za nos i przyprawia o gęsią skórkę. Niesmowicie żałuję, że na polskim rynku mamy niewiele tak dobrych książek. Podsumowując: „Znakomicie poprowadzona akcja i realizrtczbe opisy zmagań głównego bohatera ze światem przestępczym składają sięna autentyczny obraz pracy detektywa”.

Książkę gorąco polecam. Jestem miłośniczką bestsellerowej serii o Williamie Wistingu. Dziś już wiem, że każdy kolejny tom powieści będzie jeszcze lepszy od poprzedniego, ale nie bójcie się – Horst przygotował wiele niespodzianek dla nowych czytelników. Zapewniam Was, że nawet, jeśli rozpoczniecie swoją przygodę z kryminałem od „Ślepego tropu” nie zgubicie się w wątkach i będziecie czerpali równie dużo przyjemności z lektury. 

Polecam! Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Smak Słowa

Nowy klasyk kryminału policyjnego powraca z powieścią okrzykniętą jego najwybitniejszym dziełem. „Ślepy trop” Jørna Liera Horsta, autora bestsellerowej serii kryminalnej o Williamie Wistingu, to pochłaniająca opowieść o śledztwie prowadzonym w dobie dyktatury mediów. Premiera najnowszej książki byłego szefa wydziału kryminalnego już 14 kwietnia.

Samotna matka, Sofie Lund wprowadza się wraz z roczną córką do domu odziedziczonego po dziadku. Mroczna przeszłość rodziny wkrótce da się jej we znaki. W piwnicy domu Sofie znajduje sejf. To, co w nim odkryje, doprowadzi do ponownego otwarcia sprawy, która od lat nie daje spokoju Wistingowi. Pozornie niezwiązane ze sobą dochodzenia – zaginięcie taksówkarza i zabójstwo młodej dziewczyny połączą się w jedną, zaskakującą całość. By dotrzeć do prawdy Wisting będzie musiał stoczyć prawdziwą walkę – złamać policyjną solidarność i podważyć zaufanie do instytucji, którą sam reprezentuje.

Najnowsza powieść mistrza norweskiego kryminału wprowadza czytelnika w sam środek policyjnego świata. „Merytoryczna dokładność i wiarygodność w powieściach Horsta wynosi je wysoko ponad przeciętną” – pisał Torbjørn Ekelund z dziennika „Dagbladet”. Znakomicie poprowadzona akcja i realistyczne opisy zmagań głównego bohatera ze światem przestępczym składają się na autentyczny obraz pracy detektywa. To wielki powrót do najlepszych tradycji klasycznego policyjnego kryminału.

Jørn Lier Horst (ur. 1970) – autor bestsellerowej serii o Williamie Wistingu sprzedanej w ponad milionie egzemplarzy. Norweski pisarz i dramaturg. Studiował kryminologię, filozofię i psychologię. Przez wiele lat był szefem wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in. Rivertona, Martina Becka oraz Szklanego Klucza za najlepszą powieść kryminalną. Jego książki przetłumaczono na blisko 20 języków. W Polsce ukazały się jak dotąd trzy powieści Horsta: „Jaskiniowiec” (2014), „Psy gończe” (2015) oraz „Poza sezonem” (2015). 

Czytanie książek w hotelowym pokoju u podnóża górskich, osypanych śniegiem szczytów to czysta przyjemność. Powieść Leviego Henriksena miałam przyjemność przekartkować niemalże rok temu, tuż przed sylwestrem, na chwilę po powrocie ze szlaku. Przyznam jednak, że kryminał w takim otoczeniu budzi pewien niepokój podczas spacerów, przecież wszystko może się zdarzyć i hasło „śnieg”, potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Jednak biały puch przykrywający zalegający brud i stwardniałe bryły niczego nie zmieni. On również stanie się szary, on tylko pozornie odmieni rzeczywistość na jeden moment…

Dan Kaspersen, główny bohater książki, powraca w rodzinne strony zmuszony nagłym pogrzebem swojego brata.   Mężczyzna, pomimo młodego wieku, odsiadywał już dwuletni wyrok za przemyt narkotyków, jednakże łaknie powrotu do normalności. Śmierć bata niestety nie jest najlepszym akompaniamentem resocjalizacji, a tym bardziej śmierć w mało oczywistych i niekoniecznie jednoznacznych okolicznościach. W końcu znalezienie zwłok w samochodzie zaparkowanym na własnym podwórku nie brzmi przekonująco. Daniel stara się rozwikłać zagadkę, próbuje odnaleźć motyw samobójstwa swojego brata, jednakże każdy nowo odkryty wątek pozbawia go stabilizacji. Nic przecież nie wskazywało, aby Jakob cierpiał na depresję. Owszem, przeżywali obaj śmierć swoich rodziców, ale bieg czasu winien choć zaleczyć niewielkie rany. Dan decyduje się sprzedać gospodarstwo, zapomnieć, porzucić wspomnienia i wyjechać ze Skogli.

Mistycznym połączeniem kryminału z powieścią obyczajową jest wątek pewnej miłości, a przynajmniej zauroczenia. Tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji, dotyczącej opuszczenia rodzinnego miasteczka, pojawia się tajemnicza Mona Steinmyra. Kobieta o najpiękniejszym uśmiechu i cudownych oczach.

Powiedzcie mi więc, gdzie zaprowadzić może nas zima, kobieta, tajemnicze samobójstwo i zagubiony 37-latek, który obnaża wiele skrzętnie skrywanych sekretów? Musicie przekonać się sami, bowiem rozwiązania zagadki nie pozwolę zdradzić. Śnieg przykryje śnieg nie jest tradycyjnym kryminałem, nie należy więc do norweskich lektur, do których współcześnie zostaliśmy przyzwyczajeni. Levi Henriksen to nie Jo Nesbo, to również nie Stieg Larsson, ale osoba o nowym spojrzeniu na skandynawską prozę. To zarazem osoba, która fenomenalnie zabarwiła tę historię wątkami psychologicznymi i stworzyła niesamowity obraz całej scenerii.

Spodziewałam się zimowego kryminału, a dostałam dobrą powieść obyczajową. Czy jestem zawiedziona? Skąd! Śnieg przykryje śnieg to lekka lektura, bardzo dobrze zorganizowana i przystępnie napisana. Całość ozdobiona została zakładkami, które na pierwszy rzut oka są niemałym zaskoczeniem. W trakcie lektury okazuje się jednak, że zdobiąca je grafika została idealnie wpasowana do treści tej publikacji.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Oczywiście! Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa: