Czytanie książek w hotelowym pokoju u podnóża górskich, osypanych śniegiem szczytów to czysta przyjemność. Powieść Leviego Henriksena miałam przyjemność przekartkować niemalże rok temu, tuż przed sylwestrem, na chwilę po powrocie ze szlaku. Przyznam jednak, że kryminał w takim otoczeniu budzi pewien niepokój podczas spacerów, przecież wszystko może się zdarzyć i hasło „śnieg”, potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Jednak biały puch przykrywający zalegający brud i stwardniałe bryły niczego nie zmieni. On również stanie się szary, on tylko pozornie odmieni rzeczywistość na jeden moment…

Dan Kaspersen, główny bohater książki, powraca w rodzinne strony zmuszony nagłym pogrzebem swojego brata.   Mężczyzna, pomimo młodego wieku, odsiadywał już dwuletni wyrok za przemyt narkotyków, jednakże łaknie powrotu do normalności. Śmierć bata niestety nie jest najlepszym akompaniamentem resocjalizacji, a tym bardziej śmierć w mało oczywistych i niekoniecznie jednoznacznych okolicznościach. W końcu znalezienie zwłok w samochodzie zaparkowanym na własnym podwórku nie brzmi przekonująco. Daniel stara się rozwikłać zagadkę, próbuje odnaleźć motyw samobójstwa swojego brata, jednakże każdy nowo odkryty wątek pozbawia go stabilizacji. Nic przecież nie wskazywało, aby Jakob cierpiał na depresję. Owszem, przeżywali obaj śmierć swoich rodziców, ale bieg czasu winien choć zaleczyć niewielkie rany. Dan decyduje się sprzedać gospodarstwo, zapomnieć, porzucić wspomnienia i wyjechać ze Skogli.

Mistycznym połączeniem kryminału z powieścią obyczajową jest wątek pewnej miłości, a przynajmniej zauroczenia. Tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji, dotyczącej opuszczenia rodzinnego miasteczka, pojawia się tajemnicza Mona Steinmyra. Kobieta o najpiękniejszym uśmiechu i cudownych oczach.

Powiedzcie mi więc, gdzie zaprowadzić może nas zima, kobieta, tajemnicze samobójstwo i zagubiony 37-latek, który obnaża wiele skrzętnie skrywanych sekretów? Musicie przekonać się sami, bowiem rozwiązania zagadki nie pozwolę zdradzić. Śnieg przykryje śnieg nie jest tradycyjnym kryminałem, nie należy więc do norweskich lektur, do których współcześnie zostaliśmy przyzwyczajeni. Levi Henriksen to nie Jo Nesbo, to również nie Stieg Larsson, ale osoba o nowym spojrzeniu na skandynawską prozę. To zarazem osoba, która fenomenalnie zabarwiła tę historię wątkami psychologicznymi i stworzyła niesamowity obraz całej scenerii.

Spodziewałam się zimowego kryminału, a dostałam dobrą powieść obyczajową. Czy jestem zawiedziona? Skąd! Śnieg przykryje śnieg to lekka lektura, bardzo dobrze zorganizowana i przystępnie napisana. Całość ozdobiona została zakładkami, które na pierwszy rzut oka są niemałym zaskoczeniem. W trakcie lektury okazuje się jednak, że zdobiąca je grafika została idealnie wpasowana do treści tej publikacji.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Oczywiście! Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa:

Czytanie książek w hotelowym pokoju u podnóża górskich, osypanych śniegiem szczytów to czysta przyjemność. Powieść Leviego Henriksena miałam przyjemność przekartkować niemalże rok temu, tuż przed sylwestrem, na chwilę po powrocie ze szlaku. Przyznam jednak, że kryminał w takim otoczeniu budzi pewien niepokój podczas spacerów, przecież wszystko może się zdarzyć i hasło „śnieg”, potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Jednak biały puch przykrywający zalegający brud i stwardniałe bryły niczego nie zmieni. On również stanie się szary, on tylko pozornie odmieni rzeczywistość na jeden moment…

Dan Kaspersen, główny bohater książki, powraca w rodzinne strony zmuszony nagłym pogrzebem swojego brata.   Mężczyzna, pomimo młodego wieku, odsiadywał już dwuletni wyrok za przemyt narkotyków, jednakże łaknie powrotu do normalności. Śmierć bata niestety nie jest najlepszym akompaniamentem resocjalizacji, a tym bardziej śmierć w mało oczywistych i niekoniecznie jednoznacznych okolicznościach. W końcu znalezienie zwłok w samochodzie zaparkowanym na własnym podwórku nie brzmi przekonująco. Daniel stara się rozwikłać zagadkę, próbuje odnaleźć motyw samobójstwa swojego brata, jednakże każdy nowo odkryty wątek pozbawia go stabilizacji. Nic przecież nie wskazywało, aby Jakob cierpiał na depresję. Owszem, przeżywali obaj śmierć swoich rodziców, ale bieg czasu winien choć zaleczyć niewielkie rany. Dan decyduje się sprzedać gospodarstwo, zapomnieć, porzucić wspomnienia i wyjechać ze Skogli.

Mistycznym połączeniem kryminału z powieścią obyczajową jest wątek pewnej miłości, a przynajmniej zauroczenia. Tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji, dotyczącej opuszczenia rodzinnego miasteczka, pojawia się tajemnicza Mona Steinmyra. Kobieta o najpiękniejszym uśmiechu i cudownych oczach.

Powiedzcie mi więc, gdzie zaprowadzić może nas zima, kobieta, tajemnicze samobójstwo i zagubiony 37-latek, który obnaża wiele skrzętnie skrywanych sekretów? Musicie przekonać się sami, bowiem rozwiązania zagadki nie pozwolę zdradzić. Śnieg przykryje śnieg nie jest tradycyjnym kryminałem, nie należy więc do norweskich lektur, do których współcześnie zostaliśmy przyzwyczajeni. Levi Henriksen to nie Jo Nesbo, to również nie Stieg Larsson, ale osoba o nowym spojrzeniu na skandynawską prozę. To zarazem osoba, która fenomenalnie zabarwiła tę historię wątkami psychologicznymi i stworzyła niesamowity obraz całej scenerii.

Spodziewałam się zimowego kryminału, a dostałam dobrą powieść obyczajową. Czy jestem zawiedziona? Skąd! Śnieg przykryje śnieg to lekka lektura, bardzo dobrze zorganizowana i przystępnie napisana. Całość ozdobiona została zakładkami, które na pierwszy rzut oka są niemałym zaskoczeniem. W trakcie lektury okazuje się jednak, że zdobiąca je grafika została idealnie wpasowana do treści tej publikacji.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Oczywiście! Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa:

Jak doskonale wiecie Wydawnictwo MG co i rusz zaskakuje nas pięknie wydanymi klasykami polskiej i światowej literatury. Kanon lektur szkolnych, ozdobiony fenomenalnymi rysunkami, zachęca do chwili refleksji i powrotu do dawnych, pięknych czasów.

 

Dziś padło na Lalkę Bolesława Prusa, książkę znaną wszystkich, głównie przez uplasowanie sobie największej frekwencji podczas egzaminów maturalnych. Propozycja ta teoretycznie nie zdoła niczym zaskoczyć potencjalnego czytelnika. Historia ta jest prosta, klarowna, i w zasadzie dziś nie budzi żadnych kontrowersji. Czaruje jednak piśmiennością Prusa. Dialogami, zabawą słowem, jak i pamiętnikami starego subiekta, które ubarwiają tę propozycję. Nie chciałabym przyznawać się ile lat temu pisałam egzamin maturalny, ale zdradzę Wam, że czytałam wtedy tę  książkę z niechęcią i przymusem. Dziś, zasiadając do lektury, szeroko się uśmiecham, wertuję stronę po stronie i zagłębiam historię tak odległą i tak popularną we współczesnym świecie.

Nie wiem czy wiecie, ale Lalka początkowo była wydawana fragmentarycznie, poszczególne jej części i rozdziały publikowano w Kurierze Codziennym,  a cała historia toczyła się blisko 2 lata. Pierwsze wydanie powieści miało miejsce dopiero w 1890 roku. Dzisiaj jednak możemy do woli kompletować egzemplarze, poświęcając chwilę refleksji nad treścią owej książki.

Niemałym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że do pewnych książek należy dorosnąć. Pozornie błaha, prosta i przyznaję, nudna historia stałą się ciekawą inspiracją i kluczem do spędzenie naprawdę udanego weekendu. Historia Łęckiej tak naprawdę jest ponadczasowa, a jej los podziela wiele kobiet. Niby osadzenie scenerii wśród arystokratycznych progów jest niebywałą odskocznią od współczesności, jednakże potraktujmy bohaterów jako zwykłych ludzi i dopiero w tym momencie wysnuwajmy wnioski.

Wiecie przecież, że lata 50 XIX wieku to naprawdę piękny okres, zwłaszcza w stolicy. Warto więc poświęcić kilka chwil, by podziwiać scenerię, środowisko panów i dżentelmenów, a w tym wszystkim pochylić się nad flirtem i fascynacją pewną kobietą. Bogaty kupiec, Stanisław Wokulski, zakochuje się bowiem w enigmatycznej postaci, Izabeli Łęckiej. Jednak nie jest to zwykły romans! To barwna historia ludzkiego losu, wewnętrznych rozterek i bolączek, trudności, głębokich uczuć oraz przemian bohatera.

Lalka jest nie tylko piękną, ale bardzo wartościową książką. Nie sposób się nawet dziwić, że kładziemy dziś tak ogromny nacisk na jej znajomość. Obawiam się tylko, że zmuszanie młodzieży do lektury może skutecznie zniechęcić przyszłych czytelników prozy Prusa (zwłaszcza Panów), jednak nie ma i nie będzie idealnej metody na przekazanie nastolatkom pewnych wartości. Szkoda. Pewnie gdyby nie barwna okładka i fenomenalne wydanie tej powieści, sama z siebie nie powróciłabym do tej propozycji. Szkoda. Wam jednak gorąco polecam tę książkę. Nie sięgajcie po nią z przymusu. Zorganizujcie dla siebie spokojny wieczór, ciepły koc i kubek gorącego kakao, a wierzcie mi, że dźwięk katarynki czy tętent koni jest na wyciągnięcie ręki.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu MG

Czytanie książek w hotelowym pokoju u podnóża górskich, osypanych śniegiem szczytów to czysta przyjemność. Najnowszą powieść Leviego Henriksena miałam przyjemność przekartkować w noworocznej scenerii, tuż po powrocie ze szlaku. Przyznam jednak, że kryminał w takim otoczeniu budzi pewien niepokój podczas spacerów, przecież wszystko może się zdarzyć i hasło „śnieg”, potrafi przyprawić o gęsią skórkę. Jednak biały puch przykrywający zalegający brud i stwardniałe bryły niczego nie zmieni. On również stanie się szary, on tylko pozornie odmieni rzeczywistość na jeden moment…

Dan Kaspersen, główny bohater książki, powraca w rodzinne strony zmuszony nagłym pogrzebem swojego brata.   Mężczyzna, pomimo młodego wieku, odsiadywał już dwuletni wyrok za przemyt narkotyków, jednakże łaknie powrotu do normalności. Śmierć bata niestety nie jest najlepszym akompaniamentem resocjalizacji, a tym bardziej śmierć w mało oczywistych i niekoniecznie jednoznacznych okolicznościach. W końcu znalezienie zwłok w samochodzie zaparkowanym na własnym podwórku nie brzmi przekonująco. Daniel stara się rozwikłać zagadkę, próbuje odnaleźć motyw samobójstwa swojego brata, jednakże każdy nowo odkryty wątek pozbawia go stabilizacji. Nic przecież nie wskazywało, aby Jakob cierpiał na depresję. Owszem, przeżywali obaj śmierć swoich rodziców, ale bieg czasu winien choć zaleczyć niewielkie rany. Dan decyduje się sprzedać gospodarstwo, zapomnieć, porzucić wspomnienia i wyjechać ze Skogli.

Mistycznym połączeniem kryminału z powieścią obyczajową jest wątek pewnej miłości, a przynajmniej zauroczenia. Tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji, dotyczącej opuszczenia rodzinnego miasteczka, pojawia się tajemnicza Mona Steinmyra. Kobieta o najpiękniejszym uśmiechu i cudownych oczach.

Powiedzcie mi więc, gdzie zaprowadzić może nas zima, kobieta, tajemnicze samobójstwo i zagubiony 37-latek, który obnaża wiele skrzętnie skrywanych sekretów? Musicie przekonać się sami, bowiem rozwiązania zagadki nie pozwolę zdradzić. Śnieg przykryje śnieg nie jest tradycyjnym kryminałem, nie należy więc do norweskich lektur, do których współcześnie zostaliśmy przyzwyczajeni. Levi Henriksen to nie Jo Nesbo, to również nie Stieg Larsson, ale osoba o nowym spojrzeniu na skandynawską prozę. To zarazem osoba, która fenomenalnie zabarwiła tę historię wątkami psychologicznymi i stworzyła niesamowity obraz całej scenerii.

Spodziewałam się zimowego kryminału, a dostałam dobrą powieść obyczajową. Czy jestem zawiedziona? Skąd! Śnieg przykryje śnieg to lekka lektura, bardzo dobrze zorganizowana i przystępnie napisana. Całość ozdobiona została zakładkami, które na pierwszy rzut oka są niemałym zaskoczeniem. W trakcie lektury okazuje się jednak, że zdobiąca je grafika została idealnie wpasowana do treści tej publikacji.

Czy warto sięgnąć po tę książkę? Oczywiście! Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Smak Słowa:

Abstrahując na chwilę od fabuły mogę w pełni świadoma powiedzieć, że jest to książka, którą powinni przeczytać wszyscy dojrzali, dorośli miłośnicy literatury! Jak już wspomniałam, problematyka dotyczy każdego z nas, ponieważ pomiędzy wierszami znajduje się mnóstwo cennych myśli i sentencji, jakie winniśmy wcielić w nasze życie. Często bagatelizujemy potrzeby swoich bliskich. Wielokrotnie nie rozumiemy, że proszą nas o rzeczy dla siebie ważne, i że to wcale nie oznacza, iż należy nazwać ich egoistami. Wyrwanie się z miejsca, gdzie tylko diabeł mówi dobranoc nie jest proste, ale możliwe. Trzeba mieć w sobie upór, silną wolę i chęć walki o własne marzenia. Jednym się to udaje, osiągają wyznaczone cele, a inni poddają, nieświadomi, że ich życie lada dzień mogło diametralnie zmienić swój bieg. Corasanti pokazuje nam też niecodzienne spojrzenie na miłość. Miłość rodzicielską, miłość braterską oraz miłość do „tej jedynej”. Jak wiele jest w stanie znieść rodzić, by jego dziecko było szczęśliwe? Jak trudno pogodzić się ze śmiercią ukochanej? Jak silna musi być nienawiść, by wyrzec się własnego brata..? Na te, i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedź podczas lektury „Drzewa Migdałowego”.

„Co jest lepsze: wybaczyć i zapomnieć czy żywić złość i pamiętać?”

Głównym bohaterem książki jest dwunastoletni Palestyńczyk, Ahmad, którego poznajemy w dramatycznej scenerii, a który dorasta i starzeje się na naszych oczach. Pierwsze strony książki budzą grozę. Bezlitosna wojna zabija dziecko, małą Amal, która stanęła na minie. Chwilę później rodzina Hamidów pozbawiana jest ziemi, domu i zostaje przesiedlona do niewielkiej glinianki na wzgórzu, wybudowanej tuż obok drzewa migdałowego. Kolejne karty książki zawiązują fabułę… Lawirujemy pomiędzy biedą, bólem, głodem i katorżniczą, niebezpieczną pracą a dostatnim życiem i brutalnością żołnierzy. Poznajemy różnicę pomiędzy Palestyńczykiem a Irakijczykiem. Wędrujemy do wielkiego miasta, gdzie młodzi ludzie nie przywiązują wagi do wyznania, a osobowości, ale starsze pokolenie żywi nienawiść, okazując ją na każdym kroku. Szukamy własnej drogi, współczując Ahmadowi, pragniemy mu pomóc, choć wiemy, że zrobił wszystko, by jego los kiedyś się odmienił…

„Nie możesz cofnąć czasu i zacząć wszystkiego od nowa, ale możesz od tej chwili tworzyć nowe zakończenie…”

 „Drzewo Migdałowe” to naprawdę piękna historia. Kiedy zabrałam się za lekturę, przez dobrą chwilę podziwiałam sposób wydania tej publikacji. Okładka przedstawia uciekającego chłopca, bo przecież…w tym mieście trzeba uciekać! Kolejne rozdziały z kolei opatrzone są nadrukowanym cieniem drzewa, a dzięki temu całość świetnie się komponuje i budzi jeszcze większe zainteresowanie. Pióro Michelle Cohen Corasanti jest dopracowane. Język bardzo plastyczny, subtelny, intrygujący. Każda kolejna strona zachęca nas do przeczytania następnej, wertujemy książkę w mgnieniu oka i nawet nie zauważamy, kiedy przychodzi moment na zamknięcie okładki. Gorąco polecam „Drzewo Migdałowe”, naprawdę warto! 

Puść już mnie to kolejna książka Piotra Kołodziejczaka, która trafiła w moje ręce. Jest niejako kontynuacją znanej mi już publikacji Kobieta niespodzianka, bowiem główną bohaterką jest  Ewelina – businesswoman, będąca skrajną feministką.

 Książka ma nam pokazać, że pewne zdarzenia potrafią zmienić nasze życie. Czasem podejmowane decyzje są dobre, inne absurdalne i nijak nie akceptowane przez społeczeństwo. Charakter Eweliny ukształtował toksyczny związek. Użyta przez Kołodziejczaka retrospekcja pozwala nam zweryfikować źródło problemu, wokół którego została osadzona fabuła książki.

Ewelina była niegdyś zamężna. Dokładała wszelkich starań by zarówno związek, jak i relacje obojga partnerów rokowały przykładnym i godnym pozazdroszczenia małżeństwem. Niestety Rafał, albo nie potrafił docenić jej uczuć, albo czuł się stłamszony w sidłach dziewczyny ponieważ nie dość, że zapił rocznicę, to postanowił ją zdradzić. Mało która kobieta nie poczułaby się dotknięta czy urażona w takiej sytuacji. Eweliną historia trzyletniego małżeństwa wstrząsnęła na tyle, że postanowiła odizolować się heteroseksualnego świata. Prowadzi rodzinną firmę, w której pracują wyłącznie kobiety, a żaden mężczyzna nie ma prawa wstępu. Jak jednak pokierowane zostaną losy bohaterki, gdy na horyzoncie pojawi się intrygujący fizjoterapeuta o imieniu Jan? Jak na przywracanie harmonii życia zareaguje były mąż kobiety, który  ponownie pojawia się podczas ich rocznicy? I przede wszystkim - kogo ponownie poślubi Ewelina? O tym dowiecie się, gdy przeczytacie książkę. Ja nie pozwolę sobie na uchylenie tego rąbka tajemnicy, bowiem cała przyjemność z lektury umknie Wam w mgnieniu oka. J

Puść już mnie jest trzecią książką Piotra Kołodziejczaka, którą przeczytałam. Muszę przyznać, że przy takiej znajomości pióra i twórczości autora, książki zdają się być bardzo przewidywalne. Zakończenie nie wzbudza już tak skrajnych emocji, a niektóre wątki są aż nadto oczywiste. Niemniej, lektura nadal jest przyjemna. Książki Kołodziejczaka pochłania się w przeciągu jednego popołudnia. Nie mniej, nie więcej. 

Zachęcam więc Was do zaprzyjaźnienia się z tą propozycją. Czego chcieć więcej, niż przyjemnej, lekkiej lektury po pracowitym dniu?  Dla mnie publikacje autora są takim odizolowaniem się od rzeczywistości kiedy wiem, że nie mogę sobie pozwolić na kilkutomową sagę, którą mam od tygodni na półce. Czasem każdy z nas potrzebuje prostych książek, które pomagają się zrelaksować. Tutaj mistrzem pióra jest Piotr Kołodziejczak, który wiernie opowiada o kobiecych problemach i perypetiach. Co więcej, opowiada często o zdarzeniach realnych i codziennych. 

Za Puść już mnie dziękuję Wydawnictwu Borgis: 

Z przeszłością bywa różnie. Dzisiaj nie możemy jej już zmienić, nie możemy jej zweryfikować, ani powrócić do pewnych faktów ze względu na upływające lata, a pogłębiające się braki w pamięci. Tak naprawdę nie mamy na nią żadnego wpływu, ale wiemy, że „przyszłość” nie powinna oceniać naszej „przeszłości”. Co jednak może się wydarzyć, gdy „przeszłość” pojawia się nagle, nieoczekiwanie? Gdy burzy codzienną harmonię i wynosi dotychczasowe życie na manowce? Właśnie o takim wejściu „przeszłości” opowiada książka Piotra Kołodziejczaka pt. Kobieta Niespodzianka.

Do lektury zabrałam się zaraz po otrzymaniu książki. Nie będę ukrywała, że jej przeczytanie zajęło mi zaledwie godzinę, może 1,5 godziny, ponieważ pióro autora zostało świetnie dopracowane. Jeśli czytaliście moją opinię o książce W kajdankach namiętności to na pewno wiecie, że w takim sam sposób opisałam piśmiennictwo Pana Piotra.

Kołodziejczak bardzo dba o stworzenie pozorów normalnego życia, w które wplecione zostają perypetie bohaterów. Czytając Kobietę Niespodziankę mamy do czynienia ze spokojną, typową familią wiodącą życie w dużym mieście. Co więc może zmącić błogi rodzinny spokój? Ano fakt, że głównemu bohaterowi, Andrzejowi, wizytę składa enigmatyczna kobieta, która na pozór zdaje się być kochanką mężczyzny. Jak jednak zostaną pokierowane losy pary i jaki udział w historii ma Marta, która nie szczędzi sobie telefonów do Andrzeja nawet podczas małżeńskiego urlopu nad morzem? Tego dowiecie się z lektury. Minusem książek Piotra Kołodziejczaka, z perspektywy recenzenta oczywiście, jest fakt, że wydarzenia są tak splecione, że gdybym opowiedziała Wam nieco więcej – cała historia rozwiązałaby się w mgnieniu oka. Zdradzę Wam tylko, że kluczową sprawę w historii odgrywa pewien pamiętnik, którego autorką jest matka dziewczyny...

Równoległym wątkiem jest los Basi, córki Andrzeja. Kobieta podejmuje pracę w firmie zarządzanej przez pewną feministkę o imieniu Ewelina. Wierzcie mi jednak, że przed dziewczyną stało niemałe wyzwanie, bo ze sztampowej chłopczycy, którą chciałoby się określić mianem "czupiradła" zamienia się w kobietę z klasą, która nie tylko przestaje obawiać się fryzjera, przyjmuje casual clothes do codziennej garderoby, ale i odnajduje męża, którego poznaje na korcie tenisowym. Wiele zmian, istotnych zmian zachodzi w jej życiu, a może być to bezpośrednim zwróceniem uwagi na współczesne kobiety, które pomimo dostępności m.in. siłowni czy galerii handlowych - nie zwracają uwagi na swój wizerunek, który może być, i jest, kluczem do sukcesu. 

W tej publikacji jest jednak jeden mankament. Wnioskuję, że Andrzej i Magda jako rodzice dwójki dzieci są, kolokwialnie mówiąc, po czterdziestce. Dialogi z kolei wskazują na ich relacje z perspektywy współczesnych młodych ludzi. Nie uważam, żeby zabieg ten znalazł ku sobie wielu sympatyków, bowiem lektury nie skierowałabym do nastolatków. Książka Kobieta Niespodzianka jest idealna dla pań w średnim wieku, które potrzebują odskoczni od codziennych zajęć i obowiązków. Wydaje mi się, że pojawiające się co kilka kartek zwroty i dialogi nieco odbiegają od rzeczywistych konwersacji.

Jeśli chodzi o fabułę, przedstawienie faktów, rozpisanie rozdziałów i zachęcenie czytelnika do lektury  - książkę gorąco polecam. Mile spędziłam czas przy tej publikacji i byłam zdumiona, że tak szybko skończyłam czytać. Czy ktoś z Was już przekartkował tę propozycję? Czekam na Wasze opinie! :)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Borgis: 

Debiutancka powieść Edyty Łysiak to gratka dla samotnych kobiet po trzydziestym piątym roku życia, równym wiekowi głównej bohaterki, które za wszelką cenę poszukują miłości, uciekają przed samotnością i łakną „kogoś" u swojego boku. Książka nosi tytuł Tak się nie robi, ale by dowiedzieć się, cóż on oznacza, a dokładniej do czego się odnosi – musicie zaprzyjaźnić się tą publikacją. Powiem Wam tylko, że lektura jest bardzo przyjemna, książkę czyta się jednym tchem, a perypetii mamy w niej całe mnóstwo.  Prawdę mówiąc, w pewnym momencie szczerze współczułam Marcie i… obawiałam się, że i ja kiedyś skończę jako stara panna.

Główna bohaterka – stosunkowo ładna, inteligentna pracownica w dużej firmie. Firmie, która z powodu cięć budżetowych zaplanowała noworoczne, masowe zwolnienia. Marta chciałaby ratować swoją posadę, prosi więc znajomą, by przez szwagra załatwiła jej zwolnienie lekarskie. Wszystko idzie ku dobremu, jednak sylwestrowe postanowienie naszej bohaterki stoi w miejscu. Skoro na okładce czytamy „przyszłoroczny sylwester nie będzie już samotny”, w którą stronę może pójść nasza historia?

Marta postanowiła, że swoje miłosne przygody rozpocznie od Czatu. Niewątpliwie, niejedna z Pań, Czytelniczek Pastelowego Niecoziennika, korzystała z tego, jakże kontrowersyjnego narzędzia komunikacyjnego. Pytanie jednak, czy nasza bohaterka zdoła odszukać miłość przez Internet? Trudno stwierdzić, bowiem czat, nieważne z jakiego okręgu czy wśród jakiej kategorii, przyciąga erotomanów o wyjątkowo bujnej wyobraźni. Panowie są tam wysocy, przystojni, wysportowany i mają ogromnego penisa, a kobiety należą do szczuplutkich, biuściastych panienek konkurujących urodą z Keirą Knightley. Rzeczywistość nie ma zwykle nic wspólnego z realiami, a przekonała się o tym i Marta.

Może Wam się wydawać, że jest to bardzo sztampowa opowiastka o zdesperowanej, samotnej kobiecie. Jeśli tak myślicie, powinniście się solidnie zawieść! Na dobrą sprawę Marta nie ma kolorowego życia. Rodzinna „wydziedzicza” ją tylko dlatego, że nie ukończyła szkoły rolniczej, a szwagierka w bardzo perfidny sposób, bo poprzez gazetę, próbuje uzyskać sposób na wymeldowanie dziewczyny z rodzinnej posiadłości. Dlaczego jednak straciła pracę, z której otrzymała wilczy bilet, przekonać musicie się sami.

Zakończenie tej historii przewidziałam już podczas lektury. Na dobrą sprawę każdy mniej, lub bardziej bystry czytelnik jest skłonny odgadnąć, kim jest tajemniczy Stranger. Potwierdzenia swoich przypuszczeń możemy szukać jedynie na przedostatniej stronie powieści, do której dotarcie nie jest żadnym wyczynem.  Jak już wspomniałam, jeden wieczór to wystarczająca ilość czasu przeznaczona na tę książkę. Jest to bardzo lekka opowieść, skierowana przede wszystkim do kobiet, które za wszelką cenę szukają miłości we współczesnym świecie. Czasem jednak nie warto zwiedzać całego świata, by odnaleźć swoje miejsce na ziemi…

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Novae Res:

Pan na ogrodach czyli debiutancka powieść Elżbiety Waszczuk to niekonwencjonalna, kobieca literatura na zimowy wieczór. Książka łączy ze sobą nowoczesność, korzystanie z dóbr nowych technologii, a zarazem emocjonalność kobiety w średnim wieku. Czy pani po czterdziestce zasługuje na miłość? Czy przeżyje niezapomnianą przygodę za sprawą wycieczki do Budapesztu? O tym, przekonać musicie się sami, sięgając po tę propozycję, zdradzę Wam jednak, że historia Ewy, głównej bohaterki, wcale nie jest tak kolorowa, jakby mogło się wydawać. Oczywistym jest fakt, że musi pojawić się „ta druga”, a wybranek serca okazuje się być typowym facetem, łaknącym  frywolnych figli bez zobowiązań.

Gdyby ta historia skończyła się szczęśliwie, przypominałaby brazylijskie telenowele i nie zyskałaby wielu czytelników. Jeśli jednak wydarzyłoby się coś, co obróciłoby całą sytuację o sto osiemdziesiąt stopni  – wiele osób, z oniemiałym wyrazem twarzy, powracało będzie do lektury. Tutaj także połaszczę się na uchylenie rąbka tajemnicy, bowiem zakończenia książki, nie  byłam w stanie, trafnie, przewidzieć nawet ja.

Pozwólcie, że zarysuję Wam fabułę: Ewa postanawia wybrać się na wycieczkę do Budapesztu, gdzie poznaje Jerzego, przewodnika, w którym zauroczona jest od pierwszego wejrzenia. Przy fascynującym mężczyźnie krąży jednak Lidia, towarzyszka podróży. Ewa jest w o  tyle fatalnej sytuacji, że  Lidia ubiegła ją w zalotach, udając nieco „niedostępną”, a co za tym idzie - zafascynowała mężczyznę nieco bardziej. Rokuje to ich przyszłym „związkiem”. Problem jednak polega na tym, że Jerzy nie chce wiązać się z nikim na stałe. Gdy tylko wyczuwa większe zainteresowanie jego osobą, a uczucia poruszają wodze fantazji – ucieka. Mężczyzna należy do typowych flirciarzy. Adoruje zarówno Ewę, jak i Lidię, a kiedy obie kobiety zaczynają czuć się oszukane – brak czasu czy zainteresowania tłumaczy natłokiem obowiązków i pracą, a w efekcie porzuca wszystkie, dotychczasowe kobiety słowami:

Nieważne, jak bardzo Ci zależy, nieważnej, jak bardzo kochasz. Czasami jednak musisz zakończyć coś, co Ciebie wykańcza, zadaje ból każdego dnia. Musisz! Dla własnego dobra i dla dobra drugiej osoby. Choćby serce miało Ci pęknąć z żalu, po prostu musisz. I jeszcze jutro zatęsknisz, i pojutrze… Ale z każdym dniem będziesz tęsknić coraz mniej…”

Nie mogę zdradzić Wam, co wydarzy się później, ponieważ stracicie całą przyjemność z lektury. Dodam tylko, że książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Może widać pewne niedociągnięcia w obszerniejszych opisach, jednak całość komponuje się świetnie. Podoba mi się też sam pomysł na powieść, bowiem choć temat jest bardzo bliski kobietom w XXI wieku, nigdy nie przeczytałam podobnej książki. Cieszy mnie to, ponieważ wraz z Ewą zakochujemy się, marzymy, rozpaczamy i stajemy się z dnia na dzień silniejsze. Propozycję Pani Waszczuk można potraktować niczym dobry drogowskaz dla współczesnych kobiet. Gorącą polecam Wam tę propozycję! 

PS. Nie sugerujcie się okładką, bowiem ma ona się nijak, do fabuły powieści. Jerzy, owszem, jest urodziwym mężczyzną, jednak nie pierwszej młodości.  Tytuł z kolei, Pan na ogrodach, wskazuje, że ów przystojniak jest... ogrodnikiem! Tak, to prawda. ;)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Novae Res: