Macie książki, do których wracacie po latach? Historie, które niegdyś Was poruszyły i które chcielibyście poznać na nowo?

Pięć lat kacetu to powieść, którą znają niemalże wszyscy. Nie była, co prawda lekturą szkolną, jednak porusza ważne dla nas, Polaków, zagadnienia II Wojny Światowej. Stanisław Grzesiuk dzieli się swoimi wspomnieniami z obozów koncentracyjnych: Dachau, Mauthausen i Gusen, opisując je z humorem, brutalnością i olbrzymią klasą. Jak pisze wydawca, w maju 1958 roku książka trafiła do księgarń w całej Polsce i już po chwili została wyprzedana. Jeszcze nikt w historii polskiej literatury nie poświęcił tak dużo, by stworzyć książkę, opisującą jedne z najbardziej traumatycznych przeżyć ludzkiej jednostki. Pobyt w obozach koncentracyjnych to krocie cierpienia, strachu, głodu, ciężkiej pracy i walki o każdy kolejny dzień, kto więc chciałby przywracać demony przeszłości?

Najnowsze wydanie, które proponuje Wam wydawnictwo Prószyński i S-ka, to powieść porównana z rękopisami Stanisława Grzesiuka. Wszystkie fragmenty, które latami były usuwane przez cenzurę, zostały przywrócone, a także opatrzone komentarzami samego autora. Jeśli więc chcecie mieć tę powieść na swojej półce lub podarować ją komuś w prezencie, koniecznie szukajcie tego wydania.

Stanisław Grzesiuk w swojej książce jest niezwykle naturalny. Historia jest trudna, bolesna, ale i niezwykle precyzyjna. Wiele powieści nawiązujących do pobytu w obozach koncentracyjnych, traktuje temat ogólnikowo, a więc Pięć lat kacetu dzięki temu jest wyjątkowe. Grzesiuk opowiada o życiu więźnia, zdradza historie, dzięki którymi przetrwał to piekło, nie raz zaznaczając, że tylko przebiegłość mogła uchronić go przez szybką śmiercią. W książce nie ma tematów tabu. Pojawi się miłość, przyjaźń, głód, ból, homoseksualizm, braterska pomoc i lojalność. Nie raz również zostaniecie również postawieni przed ścianą z myślą „A co ja bym zrobił?”.

Gorąco polecam Wam tę książkę. Pięć lat kacetu Stanisława Grzesiuka to powieść obowiązkowa, której nie może zabraknąć w Waszej biblioteczce. Autor nie analizuje zdarzeń, nie zastanawia się, „co by było gdyby”, a przedstawia suche fakty, opisuje swoje doświadczenia i obserwacje, dzięki którym czytelnik może samodzielnie wyciągnąć wnioski.  Bardzo się cieszę, że na rynku pojawiło się nowe wydanie tej książki. Mam szczerą nadzieję, że nie przejdziecie obok niej obojętnie. 

Wszyscy, bez względu na wiek, kraj zamieszkania czy wyznanie obawiamy się i czujemy respekt wobec irańskiego wymiaru sprawiedliwości. Wiemy,  że magiczne hasło "współpraca" ma wiele imion i nie zawsze jest jednoznaczne. Co jednak zrobić, gdy trafia się do "przeklętego" miejsca. Takiego, o którym nie śnimy w najgorszych koszmarach, a betonowa posadzka i lichy koc stają się naszymi jedynymi przyjaciółmi? Czas podjąć współpracę. Taką, jakiej życzą sobie inni, ONI.

Porywająca, a jednocześnie poruszająca książka Roxany Saberi to historia prawdziwa. Czy ma więc postaci i zdarzenia fikcyjne? Oczywiście, jednakże tylko dla dobra i bezpieczeństwa prawdziwych bohaterów.

Między światami to pozornie zatarta granica pomiędzy naszą rzeczywistością a olbrzymim murem, stworzonym przez irański totalitaryzm. Główną bohaterka powieści jest jej autorka, amerykańska dziennikarka, oskarżona o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Jak sądzicie, czy prosto jest udowodnić swoją niewinność trzem rosłym mężczyznom? A może da się zyskać wiarę w siebie wśród betonowych ścian najpotworniejszego więzienia na ziemi, Evin.

Zawiązanie fabuły, a mianowicie wstęp do książki to realizacja dość irracjonalnego z mojego punktu widzenia, planu. Jak ktoś, kto spędził tak wiele lat w Iranie, znający jego codzienność, obyczaje i przykre realia inwigilacji, może zostać w tym państwie nawet po wygaśnięciu wizy. Mało tego, natura ludzka nakazuje nam "dmuchać na zimne", a więc przeprowadzanie wywiadów z mieszkańcami, którzy w danym środowisku mogli mieć konflikt z prawem wydaje się być tzw. strzałem w kolana. Cóż, Saberi postanowiła zaryzykować, przez co rok 2006 niewątpliwie zapamięta jako początek swojego koszmaru.

Książkę gorąco poleciłabym każdemu miłośnikowi książek biograficznych ze względu na świetne pióro autorki. Akcja jest bardzo płynna, a dialogi czy szczegółowe opisy żywo odwzorowane. Między światami to także propozycja dla osób szukających mocnych wrażeń. Mamy tu do czynienia z osamotnioną, bezradną kobieta zmuszoną do kłamstw dla własnego życia i bezpieczeństwa. Pokazany został bardzo bezpośrednio okrutny totalitaryzm, a jednocześnie wplątano mnóstwo ciekawostek dotyczących samej kultury irańskiej - piękno i brutalność przewijają się na kolejnych stronach. Intryguje, ciekawi, przeraża. 

Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu SQN.

 Zaintrygował mnie poprzedni, recenzencki egzemplarz Chiny od góry do dołu i nie ukrywam, że był on głównym motywem mojej prośby. Niemniej, do czego zmierzam, zarówno wspomniane Chiny…, jak i Japonia… to relacja z okresowego pobytu w danym kraju. Nie znajdziecie w nich opisów fauny i flory. Nie zwiedzicie poszczególnych miast i wiosek. Nie odkryjecie nowych lądów, ani nie zasmakujecie potraw, które wyobrażacie sobie naocznie. Książki te są opisem życia codziennego, mniej lub bardziej inspirujących perypetii i empirycznym poznaniem kultury wschodu. Czasem będziecie skonfundowani, czasem zmartwicie się losem przeziębionych Japończyków. Bywa jednak i tak, że porcelanowa cera (ze względu na ilość nałożonego podkładu) w połączeniu z mało pociągającym zgryzem, zdegustuje Wasze oczy. Dowiecie się, w jak dziwnych warunkach można zarówno mieszkać, ale i sypiać, albo jak wyglądają hotele dla biznesmenów. Na niedomiar atrakcji odwiedzicie też Tokio, gdzie zapłacicie na pieczywo blisko 8 zł, albo skorzystacie z „pokoi miłości” cieszących się niezwykłą popularnością. Nie zabraknie Wam też wizyty w nietypowej hurtowni ryb, której w Polsce nie znajdziecie, bądź uświadomicie sobie, że los gaijina wcale nie jest tak kolorowy, jak by się wydawało.

Na książce Anny Świątek nieco się zawiodłam. Miałam szczerą nadzieję, że przeczytam ciekawy reportaż, poradnik młodego podróżnika, który może niekoniecznie pokaże mi, jak przetrwać w Japonii a pozwoli po raz pierwszy w życiu zwiedzić nieznany mi kraj. Być może jednak to kwestia fanaberii i wyobrażeń, a więc moją opinią nie powinniście się sugerować. Ubiorę to w inne słowa: jeśli dotychczas nie ciekawiła Was kultura wschodu, książka ta będzie zarówno idealnym upominkiem, jak i bardzo przejrzyście zebranym źródłem wiedzy. Jeżeli jednak Japonia nie jest Wam obca, możecie poczuć się zawiedzeni ze względu na poruszenie dość tuzinkowych tematów. Mało osób będzie zafascynowanych opowieścią o ugryzieniu przez daniele, albo faktem, że sushi droższe jest na lokalnym targu, niż w popularnej restauracji. 

Autorka opowiedziała nam swoją wycieczkę. Owszem, podzieliła rok na kolejne rozdziały i fragmenty. Dopasowała poszczególne zdarzenia, by wszystko łączyło się w logiczną całość, a każda historia została wzbogacona o szerokie wyjaśnienie z jej strony. To bardzo dobrze świadczy od pani Świątek, która jako dziennikarka, świetnie napisała tę książkę. Lektura jest bardzo przyjemna. Nie męczy, nie nuży, zabiera nam jedynie kilka godzin, a czasem wywołuje też mimowolny uśmiech na twarzy. Pod tym względem warto docenić zarówno Japonię w sześciu smakach, ale i całą serię Poznaj Świat. Co by nie było – gorąco polecam Wam tę książkę. Moja ocena to 6/10, choć wynika to z zasobu posiadanej już przeze mnie wiedzy. Z lektury nie wyniosłam zbyt wiele, ale to nie znaczy, że książka nie jest warta uwagi czy godna polecenia.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Bernardinum: 

„Proces” to jedno z najgłośniejszych dzieł w historii literatury. Książka wydana po śmierci autora, pomimo woli zniszczenia rękopisu, przez Maxa Broda w roku 1925. Stworzona była pod wpływem rozstania z ukochaną, a opowiada o tym, że współczesny świat zna niezliczoną ilość absurdu. Każdy może zostać osądzony, choć niczemu nie jest winien. Musi polegać na woli sądu, bowiem nikt nie poda mu dłoni, ani nikt nie udzieli wyjaśnień. Historia ta jest obecna nawet dzisiaj. Nie musimy wędrować na początek XX wieku, by zrozumieć fabułę książki, pozwólcie jednak, że pokrótce Wam ją opowiem.

... sprawiedliwość musi spoczywać, inaczej chwieje się waga i sprawiedliwy wyrok staje się niemożliwy.

Mam świadomość tego, że „Proces” znają wszyscy. Nie wiem jak teraz, ale za „moich czasów” była to książka z kanonu lektur obowiązujących na egzaminie dojrzałości. Niemniej, warto na nią zwrócić uwagę. Józef K., główny bohater książki, pewnego dnia budzi się rano, zastawszy w swoim mieszkaniu urzędników, którzy z bez chwili wahania informują go o aresztowaniu, mimo iż nic złego nie popełnił. Sęk w tym, że z kompletnej dezaprobaty Józef K. domaga się wyjaśnień, racjonalnego podejścia od nieznajomych mężczyzn, ale bardzo szybko zostaje stłamszony informacją, że oni wykonują tylko powierzone obowiązki. Sedno sprawy, fakt czy ktoś właściwie popełnił zarzucane mu czyny kompletnie ich nie interesuje, bowiem przydzieleni są do zupełnie innych zadań. Warto jednak zwrócić uwagę, że Józef K. może wieść nadal normalne życie, niezmiennie chadza do pracy, mieszka w swoim domostwie jedynie ma świadomość, że jest aresztantem i musi stawiać się przed sądem na każdej rozprawie. Józef K. poszukuje pomocy wśród znajomych, nawet żony woźnego sądowego, jednak kiedy to trafia na osadzonego kapelana – historia zostaje nam ukazana z nieco innej perspektywy.

 Historia Józefa K., który został aresztowany pomimo tego, że nie popełnił żadnego przestępstwa, dotyczy nas samych. Osądzono go, choć nie poczuwał się do winy, ale i nie mógł się też bronić, bowiem nie znał zarzucanych mu czynów. Wszystko to opierało się na granicy absurdu i niedorzeczności, która tak wszechobecna jest dzisiaj. Znawcy literatury uznają, że Kafka nawiązuje do  inkwizycyjnego modelu procesu, który powtórnie poznaliśmy w okresie II WŚ oraz PRL.  Uważam, że to świetny dowód na to, że historia kołem się toczy...

Zawsze pragnąłem dwudziestoma rękami naraz chwytać świat, i to nawet dla niesłusznego celu. To było mylne; czy mam teraz pokazać, że nawet jednoroczny proces nie zdołał mnie niczego nauczyć? Czy mam odejść jak człowiek niepojętny? Czy mam pozwolić, by mówiono o mnie, że na początku procesu chciałem go ukończyć, a teraz, na jego końcu znowu go zacząć? Nie chcę, by tak mówiono. Jestem wdzięczny za to, że dano mi na tę drogę tych półniemych, nierozumiejących panów i że mnie samemu pozostawiono, abym powiedział sobie o tym, co nieuchronne…

Skoro jednak wszyscy wiemy, czym właściwie jest „Proces”, warto zwrócić na najważniejszy element. Wydawnictwo MG od pewnego czasu wydaje klasyczne dzieła literatury światowej w odmienionej oprawie. Książka, którą otrzymałam, zawiera mnóstwo ilustracji Bruna Schulza, tłumacza publikacji, któremu to zawdzięczamy jej genialny przekład. Błękitna, twarda oprawa i ołówkowe grafiki we wnętrzu książki potrafią ująć za serce. Sądzę więc, że jeśli ktoś z Was kompletuje niecodziennie wydania książek na swojej półce – „Proces” Kafki jest idealny!  Nie będę oceniała tej historii, bowiem jak ocenić książkę, którą uznano za jedną  z najważniejszych lektur współczesnego świata? Trzeba przyznać, pióro Franza Kafki potrafi nas przyciągnąć, zwrócić uwagę na drobiazgi i szczegóły. Na chwilę obecną warto jednak skupić się na wydaniu. Może publikacja nie należy do najtańszych, ale bez wątpienia jest warta swojej ceny.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu MG

Dziwnie się czuję, kiedy przychodzi mi recenzować książkę, której właściwie nie mam przed oczami. Dlaczego nie mam? Ano zabrał mi ją mój brat, krzycząc wkoło, że „musi ją mieć” wymiennie na „koniecznie muszę ją przeczytać”. Widać rozmaicie ludzie reagują na Imperium zła. Reaktywacja – nowość od Wydawnictwa Fronda, jednak niewątpliwie warto zagłębić się w lekturę i poświęcić jej kilka chwil. 

Do recenzji zabierałam się już kilkakrotnie, bowiem nawet bałam się samej książki. Wszyscy znamy aktualną sytuację na Ukrainie, gdzie wojska rosyjskie wcale nie planują zakończyć konfliktu, a sytuacja na wszystkich frontach staje się coraz to bardziej napięta. Nie chciałabym opisywać tego, co mówią media, bowiem przesyt tej wiedzy zagłusza nas na co dzień, ale jest on świetnym wprowadzeniem do lektury. Autor książki, Tadeusz Święchowicz, stara się opowiedzieć czytelnikom jak właściwie do tego doszło. Co sprawiło, że Władimir Putin (nieoficjalnie) dąży do ekspansji terytorialnej i przywrócenia starych granic swojego mocarstwa? Do jakiego stopnia zaplanowane zostały wszelkie działania militarne, gospodarcze i psychologiczne? Co wymknęło się spod kontroli? Albo jak bardzo skorumpowana jest Rosja? 

Przyznaję, że książka była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Sam fakt, że rozmawiając z autorami zawsze słyszymy, że proces twórczy trwa miesiącami, to ta publikacja nie mogła być pisana zbyt długo. Jest aż nadto aktualna! Tadeusz Święchowicz zadbał o to, byśmy jak najszerzej poznali historię wielkiej Rosji, abyśmy prześledzili bieg zdań i wyciągnęli logiczne wnioski. Dzisiaj zdaje się nam, że zdobycie Krymu nastąpiło tak nagle, a okazuje się, że to bardzo przemyślana akcja militarna, która odrobinę wymknęła się spod kontroli. Nikt nie spodziewał się tak silnego oporu Ukrainy. Media z kolei nigdy głośno nie mówiły o „ćwiczebnym” ataku na statek amerykańskiej floty, ani o pieniądzach, które gdzieś „zniknęły” podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi. Święchowicz obnaża rosyjskie władze, odkrywa przed nami mroczną prawdę pod jakże trafnym tytułem Imperium zła.

„Putin jako gorliwy strażnik marksistowsko-leninowskiego ustroju powinien pamiętać słowa Karola Marksa: historia lubi się powtarzać – raz jawi się jako tragedia, a kolejnym razem jako farsa. Imperium zła, które próbuje budować gospodarz Kremla, jest tylko karykaturą tego pierwszego, jakie zeszło, dzięki Bogu, z tego świata bezpowrotnie ćwierć wieku temu”

Książkę gorąco polecam. Może jej treść jest niepokojąca dla czytelników, którzy obawiają się militarnego zagrożenia ze strony Rosji. Takie zagrożenie istnieje, nie ukrywajmy. Jednak wszyscy wierzą, że współczesna Europa zna konsekwencje wojen i nigdy więcej nie dopuści do światowej ekspansji poszczególnych mocarstw. Problemem jest niestety chwilowa „zimna wojna”, czyli sankcje, które w efekcie nieznacznie uderzą w rosyjską gospodarkę, a skomplikują życie społeczeństwu. Autor szeroko opisuje sytuację finansową kraju, porównuje eksport i import surowców na przełomie lat, zaznacza, że Rosja czerpie kapitał przede wszystkim z handlu ropą naftową (a nie, jak powszechnie kojarzymy, z wydobycia gazu ziemnego), co pozwala na prowadzenie szerokiej polityki i wzbogacanie portfela władz, zwykle bez poprawy życia społeczeństwa.  Święchowicz odkrywa przed nami brutalną prawdę, otwiera nam oczy i zmusza do refleksji. Całość została wykonana bardzo dbale i przemyślanie. Imperium zła. Reaktywacja to publikacja podzielona na wiele rozdziałów, które opowiadają nam o Władimirze Putinie, jego współpracownikach, finansach kraju, ekonomii, gospodarce, zbrojeniu czyli o wszystkim, co miało kluczową rolę w zaostrzeniu tegoż konfliktu. Jeżeli więc chcecie skonfrontować własne przekonania zachęcam Was do lektury.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu FRONDA

Na książkę trafiłam z czystego przypadku… Szperając pomiędzy zakładkami, wertując kolejne pozycje i przeglądając świeżo wydrukowane stronice, zaintrygował mnie właśnie ten tytuł. Bowiem jak to możliwe, że Bóg nienawidzi kobiet? Nie wspomnę już, że słowo „promocja” załączyło brzęczyk w mojej głowie, a ręce lgnęły w kierunku półki Czarnej Owcy. Niemniej, nie ukrywam, że spodziewałam się zupełnie innego rodzaju publikacji. Nie przeczytałam opisu. Pokierowałam się wodzą fantazji, wspominając już odległą serię „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy?” zakładając, że pozycje miały będą coś ze sobą wspólnego. Czy wyobraźnia mnie zawiodła? Owszem, jednak książka ani trochę!

 

„Dobra lektura i jednocześnie wezwanie do walki” – słowa Nicka Cohena nadrukowane na okładce książki powinny dać mi do myślenia, jednak nie zwracając nań uwagi, już o poranku zabrałam się za czytanie. Publikację pochłonęłam w kilka godzin. Czytałam ją wszędzie! W autobusie, w tramwaju, w metrze, w kolejce po poranną kawę czy podczas nudnego wykładu z rachunkowości finansowej. Brutalność, niesprawiedliwość, bezradność… oto książka pani Benson! Pierwsze strony przyprawiały mnie o dreszcze. Sadyzm, który w Islamie stał się czymś normalnym, paraliżował ciało, a wyobrażenie sobie osiemdziesięciu batów za ukazanie światu jednego, niesfornego kosmyka włosów (których ja mam niemało) otępiło wszystkie zmysły. Czytałam jednak pochłonięta każdą stronicą. Do głowy powracała myśl, że wszystkie te historie, tragedie poszczególnych jednostek wydarzyły się naprawdę. Że nie jest to fikcja literacka, bujna wyobraźnia autorów, czy zmyślona bajeczka opowiedziana kumplowi przy kuflu piwa… Te kobiety przez to przeszły, a ukarali je mężczyźni, ich religia i sam Bóg. Bóg, który tak naprawdę nienawidzi kobiet. Bóg, w którego wszyscy wierzą. Bóg, do którego niosą prośby i przede wszystkim Bóg, który uczy ich miłosierdzia…

Zauważyłam jednak, że ów sadyzm, despotyzm to jedyny sposób, aby ci ludzie żyli zgodnie z tradycją. By ich zasady, latami kreowane i ustalane reguły nie uległy zmianie mimo upływu lat. By kobieta pozostawała czysta, tajemnicza i delikatna, aż do ślubu… Nie rozumiem jednak jednej rzeczy – dlaczego mężczyźni, skoro zależy im na nieskazitelnej wybrance, gwałcą tamtejsze kobiety? I dlaczego świat Islamu jest tak niesprawiedliwy, że pisane przez mężczyzn twarde zasady podstępowania pobłażają tym seksualnym dewiacjom, a cała odpowiedzialność spada na barki, Bogu Ducha winnych dziewcząt? Na te pytania, książka Wam nie odpowie. Zeń jednak dowiecie się, jakie ograniczenia dla kobiet, siłę ich dyskryminacji i antagonistyczne pobudki przedstawiają mężczyźni, a także przedstawiciele poszczególnych odłamów religijnych.

Autorzy książki zebrali mnóstwo przykładów od publicznych wypowiedzi głów Kościoła na całym świecie, Obrońców Praw Człowieka czy wywiadów z kobietami, które skrzywdzono absurdalnym prawem. Publikacja ujmuje zapisy dotyczące obrzezania, „honoru” między nogami czy podstawowych zasadach panujących wśród najpopularniejszych odłamów religijnych. Nie jest jednak rzetelnym źródłem informacji. Podczas lektury miałam wrażenie, że książka została napisana przez typowe feministki, które widzą gamę wad wśród postulatów Biblii, Koranu czy Tory. Owszem, znajdują się tu dobitnie wskazane błędy w przekładzie, czy rozumieniu poszczególnych zapisów, jednak nigdzie nie zostały uargumentowane podstawy takiego, a nie innego zachowania społeczeństwa. Nie oznacza to jednak, że w jakikolwiek sposób bojkotuję tę publikację. Wręcz przeciwnie. Uważam, że książek, filmów poruszających tematykę karygodnie traktowanych kobiet powinno powstawać coraz więcej, choć nie wierzę w ich relatywistyczny skutek do kroci projektów. Niemniej sądzę, że warto uświadamiać nasze społeczeństwo, kreować wśród nich wyczulone na ludzkie cierpienie jednostki… Zauważcie jednak, że przedstawione w książce aspekty rytualne, jak np. obrzezanie, stają się namiastką tradycji i od wieków są kultywowane. Czytając między wierszami dostrzegamy, że kobieta, która w młodym wieku została poddana temu zabiegowi, wie, jak wielki niesie on za sobą ból oraz konsekwencje – czyni to swojej córce. Koło to się toczy i toczyło będzie… Nikt pewnie już tego nie zmieni, a szkoda.

Jeżeli łakniecie więcej informacji, zachęcam Was do lektury. Muszę przyznać, że książkę czyta się bardzo szybko, bowiem zapisana została bardzo prostym, przystępnym językiem. Wadą jest fakt, że to właśnie pierwszy rozdział (przedstawienie prawdziwych historii) jest najbardziej wciągający i mrozi krew w żyłach. Pozostałe, to głęboki wywód religijny opierający się na czyichś wypowiedziach i publikacjach.

Nie uważam tej książki za arcydzieło. Dla mnie, przez ilość przypisów, a co za tym idzie cytatów, byłaby to świetna praca licencjacka, ale nie ogólnodostępna publikacja wydana pod własnym nazwiskiem…

Przyznam, że od lat intryguje mnie i ciekawi kultura Islamu. Czytając jednak książkę Ulica Rajskich Dziewic czasem czułam się niepewnie. Lektura mnie wciągnęła, pochłonęła bez reszta, a pióro Barbary Wood naprawdę przypadło mi do gustu.

Książka wcale nie jest taka prosta, jak mogłoby się wydawać. Okładkowy opis mówi nam jedynie o tym, że młodziutka Yasmina okryła hańbą nie tylko siebie, ale i całą rodzinę, ponieważ została niegdyś zgwałcona. Dziewczynkę wypędzono z Egiptu, przeklęto i skazano na śmierć… Po latach jednak, jako angielska lekarka, powróciła na Ulicę Rajskich Dziewic. Dlaczego? Czy zdoła przebaczyć umierającemu ojcu? Jak mroczne sekrety skrywane są za murami dziewiętnastowiecznej rezydencji rodziny Raszidów? Szczegółową fabułę książki poznacie, gdy tylko po nią sięgniecie.

Ulica Rajskich Dziewic to nie tylko opowieść oczami nestorki rodu, Amiry, to także głęboka historia Egiptu – przemiany polityczne od obalenia króla Faruka, przez rządy Nasera, Sadata, aż do Mubaraka oraz okupacja brytyjska czy wojna z Izraelem. Wystawne kolacje, wycieczki, zabawy i swawole wyższej klasy społecznej, a zarazem śmierć głodowa na ulicach Kairu najuboższych rodzin. Co więcej, to nietuzinkowa historia kobiet w mieście, w którym nikt nie liczy się z respektowaniem ich europejskich praw. Na kartach książki nie raz czytamy, że mężczyzna, który spłodził wyłącznie dziewczynki jest wyszydzany i nazywany „ojcem córek”, ponieważ to Bóg zesłał na niego te nieszczęście. Poznajemy obyczaje i kulturę egipskich rodzin. Zauważamy postęp w bogatych domach, gdzie kobiety mogą opuszczać teren posesji, albo zdejmować chusty - za przyzwoleniem męża. Ale i podczas zaślubin wraz z „panem młodym” sprawdzamy, czy nowa, a czasem kolejna, żona na pewno nie zhańbiła niegdyś swojego nazwiska. Przyznam jednak, że momentami czułam się przerażona.

Dzisiaj, kiedy kobiety walczą o więcej praw, możliwości, równouprawnienie i zakończenie jawnej dyskryminacji lektura Ulicy Rajskich Dziewic wydaje się być absurdem. Przecież skoro jestem osobą pełnoletnią, wolną i świadomą – nie potrafiłabym żyć za gigantycznym murem. Nie potrafiłabym odnaleźć się w miejscu, w którym nikt nie liczy się z moim zdaniem. Nie zdołałabym zaakceptować kolejnych żon własnego męża, z którymi obcowałby nie tylko duchowo, ale i fizycznie i co więcej – z którymi nakazano by mi dzielić dach nad głową. Współczesne kobiety mają dzisiaj zupełnie inne potrzeby, plany, marzenia i oczekiwania w każdym świecie. Sęk w tym, że wolne kraje, w porównaniu do islamskich krain mogą je szczerzej respektować. Sądzę, że gdyby mnie wychowano na ułożoną, posłuszną mężowi dziewczynkę, która nigdy nie zdołałaby poznać „wielkiego świata”, która nigdy nie broniłaby własnego zdania, która nie próbowałaby poszerzać swojej wiedzy i umiejętności, a wpajano już od młodych lat, że rano należy posprzątać mieszkanie i dopiero po ułożeniu pościeli można zjeść śniadanie, oraz że potrzeby męża stoją na pierwszym miejscu to moja opinia zapewne wyglądałaby inaczej.

Cóż mi pozostało – książkę gorąco polecam. Lektura momentami nieco się dłuży, ale naprawdę wciąga. Jest to historia jednego rodu, choć z krocią wątków pobocznych, dzięki którym możecie poszerzyć swoją wiedzę o samym Egipcie oraz panujących tam zwyczajach i obrzędach. Ulica Rajskich Dziewic to naprawdę dobra i godna uwagi książka. Ja na pewno powrócę jeszcze kiedyś do lektury i mam nadzieję, że wywoła we mnie tak samo skrajne emocje.

Za egzemplarz dziękuję Grupie Wydawniczej Publicat S.A.

SOWIECCY PARTYZANCI 1941-1944 Mity i rzeczywistość Bogdana Musiała to jedna z najnowszych książek wydanych przez Wydawnictwo ZYSK i S-ka. Przyznam, że nie doceniłam publikacji, ponieważ okładkowe 360 stron to nic, przy gabarytach trzymanej w dłoniach książki. Sądziłam, że publikację przeczytam w przeciągu dwóch, może trzech dni, że spędzę majówkę z II Wojną Światową i nawet okiem nie mrugnę podczas lektury. Nic bardziej mylnego. Gdybym chciała zagłębić się w opisywane zdarzenia, analizowała kolejne przypisy i adnotacje to obawiam się, że miesiąc na zebranie wszystkich informacji byłby niewystarczającą ilością czasu.

„Musiał przedstawia wewnętrzne mechanizmy działania sowieckich partyzantów w zupełnie nowym świetle”  - taki widnieje napis na okładce i zdradzę Wam, że muszę zgodzić się z jego autorem. Bogdan Musiał opisuje zdarzenia odwołując się do odnalezionych aktów, notek, dokumentacji, która przed kilkoma laty po raz pierwszy ujrzała światło dzienne. Wielokrotnie wspomina, że wszystkie zdarzenia związane z partyzantką na terenie ZSSR były latami okryte tabu, a wiele informacji zostało przekłamanych w okresie komunizmu.

SOWIECCY PARTYZANCI 1941-1944 Mity i rzeczywistość to lektura skupiona przede wszystkim na oddziałach partyzanckich na terenie Białorusi, będącej głównym skupiskiem aliantów. Partyzanci do swojej „małej wojny” angażowali nie tylko mężczyzn, ale i kobiety oraz dzieci. Historia zna przypadki kobiet, które celowo zarażano syfilisem, by przenieść zarazki na okupanta. Dzieciom z kolei wręczano truciznę, którą mieli zabić wroga, a chuć mężczyzn nie miała sobie równych. Musiał jednak nie skupia się jedynie na białoruskich czy żydowskich oddziałach partyzanckich, bowiem opowiada nam też brutalną politykę Niemców, którzy co i rusz stosowali bezwzględniejsze metody walki z aliantami. Historia nakazuje nieufnie podchodzić do zapisów zeznań oraz dokumentacji wroga, jednak autor podaje nam mnóstwo fragmentów raportów z konkretną datą zdarzeń, a także szczegółowe notatki z poszczególnych zajść. Tak na przykład czytamy o rozebraniu delikwenta do naga i wrzuceniu do mrowiska w celu uzyskania rzetelnych zeznań. Musiał jednak nie ukrywa, że partyzanci także nie grzeszyli subtelnością. Wielokrotnie wizerunek ich jest wybielany w literaturze, bowiem kreujemy Niemców i Rosjan na ogarniętych bezwzględnym terrorem wrogów, a prawdą jest, że grupy partyzanckie były równie okrutne wobec swoich bliskich. Każdy, kto choć raz zagłębił się w wojenne opowieści wie, że Polak Polakowi także był wilkiem, a wiec i losy partyzantów białoruskich nie mogły być inne. Gwałty, pijaństwo, kradzieże, rozboje… - to właśnie brutalna prawda o II Wojnie Światowej. To ta brutalna prawda, która powoli zostaje odkrywana przed światem i wielokrotnie hańbi wizerunek naszych „bohaterów”.

Autor książki zwraca uwagę na sposób przedstawienia poszczególnych zdarzeń. Mamy tu przecież wstęp dotyczący samych wojsk partyzanckich, powstałych organizacji, pobudek i ich struktur. Musiał dba o chronologię zdarzeń, aby potencjalny czytelnik mógł weryfikować posiadaną już wiedzę oraz selekcjonować właśnie zdobyte informacje. Autor nie skupia się jednak na suchych faktach. Czytając, śledzimy sukcesy, porażki, wady i zalety działalności sowieckich partyzantów. Nie pominięte zostają renowacje i rekonstrukcje poszczególnych grup ruchu oporu, próby przejęcia kontroli nad niezależnymi oddziałami, a nawet strategie walki ze stalinizmem. Mamy tu też liczne zapisy dotyczące życia prywatnego partyzantów, ich zachowania w życiu codziennym i szeroko opisany terror wobec ludności cywilnej mieszkającej na danym obszarze. Reasumując, autor pisze: „Taka kompozycja książki umożliwia pokazanie historii sowieckiego ruchu partyzanckiego na wszystkich poziomach, łącznie z aspektami wojskowymi i społeczno-historycznymi oraz konfliktami etnicznymi i politycznymi. Dużo miejsca poświęcam także stronie niemieckiej, zwłaszcza metodom zwalczania partyzantki oraz sukcesom i porażkom w tej walce. Jest to ważny element uzupełniający całość opracowania” .

Czy książkę polecam? Tak! Ale wyłącznie miłośnikom II Wojny Światowej. Lektura jest lekka, przyjemna, ale wymagająca zainteresowania tematem. Nie da się przebrnąć przez nią w przeciągu kilku godzin, autor nie szczędzi nam licznych przypisów, ani brutalnych faktów. Bardzo cieszy mnie, że wreszcie wydana została taka książka. Na przełomie ostatnich lat, o czym wspomina także Musiał, zostało opublikowanych niewiele książek związanych z komunistyczną sferą II WŚ. Władze zatajały wiele faktów, a dopiero drążenie po nitce do kłębka, pozwoliło odkryć nowe ciekawostki historyczne, a także obalić stos mitów, którymi karmiono nas przez lata. To prace dyplomowe, niewielkie publikacje i ludzka ciekawość zapoczątkowały osiągnięcie poziomu wiedzy, do jakiej dostęp mamy dzisiaj. Wiem, że książka ta nie przypadnie do gustu wielu czytelnikom, ja jednak mam nadzieję, że będę miała choć przez chwilę w ręku publikacje uwzględnione w przypisach.

Gorąco polecam!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu ZYSK i S-ka:

Krótka historia książek zakazanych – czego spodziewalibyście się po takim tytule? Ja, po przeczytaniu opisu myślałam, że otrzymam książkę podobną do 100 najważniejszych książek świata czyli publikację, w której będzie opis fabuły danej lektury oraz lista powodów, dla których wydanie konkretnej książki zostało zakazane, bądź zniszczone przez np. aktualny system władzy. W naszym kraju, najpopularniejsze niszczenie ksiąg i dokumentów miało miejsce zaraz po zakończeniu II Wojny Światowej, gdzie komuniści nie dopuszczali propagandy, a utwory Gombrowicza czy Mickiewicza należały do ksiąg zakazanych. Podobnie sprawa miała się w średniowieczu, ale tak naprawdę powodów niszczenia (być może perełek wśród utworów) literatury było mnóstwo, a działo się to na przełomie każdego wieku. Nie od dziś wiadomo, że spuścizna starszych pokoleń może zostać wykorzystana przez dzieci, wnuki, prawnuki wyłącznie chcące uplasować sobie sowitą sumę pieniędzy na koncie. Innym razem sprawa ma podłoże emocjonalne, duchowe, czasem skupione na omylności szarego zjadacza chleba. O tym, i o wielu innych problemach ówczesnego świata Werner Fuld w publikacji Krótka historia książek zakazanych.

Sądziłam, że książkę tę przeczytam w przeciągu jednego, może dwóch wieczorów. Pomyliłam się jednak, jak nigdy. Lektura wciąga, intryguje, ale to bardzo trudna publikacja. Nie chciałabym operować szczegółami, bowiem co stronica dowiadujemy się mnóstwa ciekawostek, które nie sposób przytoczyć. Spotykamy się z Kafką, który życzył sobie spalenia swoich niedokończonych utworów, staramy się zrozumieć cesarza Augusta, który zdecydował się wypędzić Owidiusza z Rzymu, ale i nie brakuje nam zakazanego Roku 1984 George’a Orwella czy opowiadania Marka Twaina. Historie tych twórców są ciekawe, intrygujące, jednak wymagają od nas skupienia i uwagi. Wartym zaznaczenia jest fakt, że Fuld nie pozostawia nas samych sobie podczas czytania. Każda postać ma swoją historię. Poznajemy otoczenie społeczne, czasem życie prywatne artystów i wszelakie pobudki, które zakwalifikowały daną propozycję do listy ksiąg zakazanych. Autor przedstawia nam nie tylko książki, które wolą autorów zostały wycofane z obiegu, ale i ingerencję państwa czy kościoła w rozwój światowej kultury i sztuki.

Książkę tę będę gorąco polecała wszystkim miłośnikom literatury. Nie przeczytacie tej publikacji w przeciągu kilku godzin, ponieważ autor zebrał w niej mnóstwo intrygujących faktów i anegdot, a co za tym idzie lektura wymaga od nas pełnej uwagi. Każdy rozdział ma własną historię, jest segmentem w historii, który pozwala nam zrozumieć bieg zdarzeń. Współczesność odstępuje od rytualnego palenia ksiąg, jednak lista książek zakazanych z roku na rok powiększa się o kolejne tytuły. Autor zaznacza jednak, że XXI wiek coraz chętniej traktuje posługiwanie się terminem „książka zakazana” dla celów czysto marketingowych. Przedstawia nam za to zmianę podejścia do literatury na przełomie stuleci, a więc krok po kroku poznajemy przełom poszczególnych twórców.

Sądzę, że Krótką historię książek zakazanych warto dopisać do listy książek obowiązkowych. Przecież „każda biblioteka ma swoją <<bibliotekę cieni>> pełną książek zakazanych, wyklętych, zniszczonych i nieomal zapomnianych”. My dzisiaj cieszymy się, że bez obaw stawiamy na półce Biblię, Ferdydurke, Folwark Zwierzęcy, albo Harry’ego Pottera. Pomyślmy jednak, że jeszcze kilka lat temu mogło wiązać się to z licznymi represjami i sytuacjami, których nie życzylibyśmy niejednemu wrogowi. Jeżeli chcecie poznać szczegóły, gorąco zachęcam Was do przeczytania tej książki. Ja do niej wrócę jeszcze nie raz, chociażby po to, by odświeżyć sobie zdobytą wiedzę, która nie jest dostępna na wyciągnięcie dłoni w naszych encyklopediach.

Kanady trudno nie pokochać. Opisywana w literaturze kraina pełna nieokiełznanego zwierza i przepięknych krajobrazów, zachwyca nas na każdym kroku. Historie rdzennych mieszkańców staramy się wpleść w nasze życie i zrozumieć panującą w danej społeczności kulturę. Czasem opiniotwórcze są relacje z południowo- amerykańskich przebieżek Wojciecha Cejrowskiego, a czasem z podróży protoplasty Boso Przez Świat – Arkady’ego Fiedler’a.

 Autor książki I znowu kusząca Kanada pozwala nam ujrzeć malownicze krajobrazy, dotknąć czystych, źródlanych wód, wspiąć się na najwyższe szczyty i nakarmić małego niedźwiadka z własnej dłoni. Przygodę rozpoczynamy podczas błahego wędkowania, a podziwiamy przy tym nieskażone nowoczesnością łono natury, faunę i florę, o której dzisiaj możemy wyłącznie pomarzyć… Kto by pomyślał, że niebezpieczne niedźwiedzie mogą zaprzyjaźnić się z człowiekiem. Mieszkać w przydomowej izbie i wdzięcznie dziękować za miskę strawy. Niestety jednak biały człowiek, zły biały człowiek, zniszczył i nadal niszczy nieskazitelne piękno stworzone przez matkę naturę. Fiedler opowiada historię białych ludzi, którzy wykorzystując naiwność Indian nieraz spisywali z nimi umowy będąc w gościnie, nigdy jednak nie wyjaśniali ich treści, a kolejnego dnia zbrojnym konwojem żądali opuszczenia ziem, będących już własnością białego człowieka… To smutne. Biały człowiek nauczył się wykorzystywać ludzką naiwność i niewiedzę. Nie tylko karczował lasy, niszczył zielone polany, zabijał dziką zwierzynę, by zbudować nowy, betonowy świat. Nic więc dziwnego, że Indianie nadal żywią urazę do białego człowieka… Przecież wszystko co piękne, dzisiaj zostało zamurowane. Wybaczcie mi ten subiektywny wywód, jednak podczas lektury taka refleksja zakradła się do mojej głowy. Prawdą jest, że z dnia na dzień coraz mniej plemion krąży po świecie, wielu niegdyś rdzennych mieszkańców ma dzieci, którzy od lat jeżdżą mercedesami po amerykańskich ulicach, a wszystko to wykupione zostało kosztem cudownej przyrody, którą tak namacalnie opisał nam Fiedler.

Przepraszam, że tak odbiegłam od tematu, ale jestem zachwycona opisami krajobrazu. Książka tak naprawdę powstała już w 1965 roku i w dużej mierze jest relacją z szóstej wyprawy autora do Kraju Klonowego Liścia. Publikacja opowiada nam o wszystkim – wspomniałam już Wam, że spotykamy Indian, że zwiedzamy cudowne Góry Skaliste, w rzece Parsnip łowimy pstrągi, a w czasie podróży trafiamy na łosie, jelenie, kaczki, niedźwiedzie, a nawet bizony! Poznajemy Kanadę, która nigdy nie będzie dostępna dla szarego zjadacza chleba. Rozmawiamy z ludźmi, którzy należą do rdzennych mieszkańców tych feerii. Łakniemy upajania się pięknem dzikiej przyrody…

I znowu kusząca Kanada to książka napisana lekkim, bardzo plastycznym językiem. Na dobrą sprawę, dotychczas czytane przeze mnie opisy przyrody czy krajobrazów, często przywodziły mi na myśl sienkiewiczowskie powieści i trudno było mi choć odrobinę się do nich przekonać. Tutaj jednak nie miałam z tym żadnego problemu. Książkę czytałam co prawda „na raty”, ale wracałam do niej bardzo chętnie, ponieważ lektura potrafi pochłonąć nas bez reszty. Uważam, że publikację powinny przeczytać wszystkie osoby, które chciałyby kiedyś pojechać do Kanady, ale i osoby, które uwielbiają podróżnicze opowieści. 

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Bernardinum:

Zawsze Wam mówiłam, że uwielbiam czytać biografie, a jeśli w grę wchodzą jakże popularnie sformułowane „historie germańskich oprawców” zaczynam uśmiechać się od ucha do ucha i czytam z zapartym tchem. Tak też się stało, kiedy trafiła do mnie książka Naziści na celowniku sprawiedliwości autorstwa Donalda McKale. Nie jestem oczywiście żadnym typem despoty czy sadysty, po prostu zawsze ciekawiły mnie losy ludzi, zwykłych szarych jednostek, w okresie II Wojny Światowej.

Nie od dzisiaj wiadomo, że obozy koncentracyjne i cała idea III Rzeszy o eksterminacji Żydów była bestialskim aktem ludobójstwa. Podzielili oni ludzi na klasy, wyselekcjonowali jednostki „aryjskie”, a resztę skierowali do katorżniczej pracy, a później - do stracenia. Książka przypomina nam, że Niemcy bardzo poważnie potraktowali rozkazy dotyczące czystek rasowych, bez względu na narodowość czy pochodzenie. Mam tutaj na myśli obiecywany „lepszy świat/sanatorium/ośrodek pomocy” dla osób niepełnosprawnych, których… po prostu zabito pomimo tego, że byli rodowitymi Niemcami. Żołnierze tępo wykonywali rozkazy swoich przełożonych. Zabijali, ponieważ bali się konsekwencji i oskarżenia o dezercję. Takie są zasady wojny. Pod tym względem żaden naród nie był „lepszy”. Jedyne, co mogli - nie katować ludzi „dla zabawy”. Właśnie to powinno stać się głównym aktem oskarżenia w trakcie każdego, z opisywanych przez autora przesłuchań czy procesów. Na dobrą sprawę – podczas wojny każdy z nich walczył o swoje życie, a biologia i natura ludzka mówi nam, że kiedy obawiamy się o siebie, swoją rodzinę, swoich bliskich – posuniemy się do wszystkiego, nawet rzeczy najbardziej sprzecznych z kanonem moralnym. O tym autor nie mówi, choć szczegółowo przedstawia nam biografię oprawców, którzy uciekli przed sprawiedliwością, a historia nie zdołała się o nich upomnieć. Regularnie przez kolejne stronice przewija nam się Adolf Hitler, Hans Frank, Hermann Görling czy Franz Stangl – postaci, których przedstawiać nie trzeba, ale także „Anioł Śmierci”, czyli Josef Mengele przeprowadzający najrozmaitsze doświadczenia medyczne w bloku X, Wilhelm Boger oprawca uwielbiający „Huśtawkę” dającą bezpośredni dostęp do genitaliów przesłuchiwanego (szczegóły musicie sprawdzić sami), bądź Irma Grese – najpiękniejsza sadystka za obozowymi murami…  

Książka ta jest przede wszystkim zbiorem biografii, które wyłaniają się w trakcie rozmów z byłymi więźniami obozów, bądź podczas bezpośredniej weryfikacji w trakcie procesów. Autor bardzo obszernie opisuje wszystkie zdarzenia, dba o szczegóły, a więc pomaga nam w odbiorze tej książki. Moja wiedza dotycząca okresu II wojny światowej jest jednak bardzo obszerna. Wiele zamieszczonych informacji o aryzacji oraz idącej za nią „kwestii żydowskiej” wiedziałam już wcześniej. Nie znaczy to jednak, że książka była dla mnie bezużyteczna. Wręcz przeciwnie, pierwszego dnia, zaraz po otrzymaniu publikacji przeczytałam prawie 200 stron w niespełna godzinę. Pokaźny gabaryt, przy tak świetnym piórze autora to niewielkie wyzwanie dla każdego czytelnika. Przyznam się Wam, że bardzo przeraziła mnie grubość tej książki, ponieważ wydawała się być wprost nieproporcjonalna do ilości nauki, którą mam teraz na głowie. Okazuje się jednak, że nie było się czego obawiać. Osoba, która interesuje się poczynaniami hitlerowców, równoległymi „oswobodzeniami” przez NKWD oraz losem ludzi, po których kompletnie nic nie pozostało przeczyta tę książkę jednym tchem. Gdyby tego było mało, warto wzbogacić swoją wiedzę o procesy w Norymberdze, na których terminy celowo zostały nałożone pozostałe rozprawy niemieckich oprawców, ale już na terenie ZSRR! NKWD załatwiało swoje sprawy w cieniu prawdziwych batalii na ławach sądowych. Nikt więc nie zwracał uwagi na kolejne mordy i współprace nawiązane przy wschodniej granicy…

Książka Naziści na celowniku sprawiedliwości ukazuje nam też zbiorowe przerzucanie odpowiedzialności za masową eksterminację Żydów, czyli, dzisiaj nam znany, Holocaust. Wielu Oberstgruppenführerów (generałów SS) łkało podczas procesów, mówiło, że nie byli poinformowani o „kwestii żydowskiej”, ani nie czują odpowiedzialności za masowe zbrodnie. Lista kłamstw i oszczerstw, które latami powtarzane zostały zapisane w protokołach i stały się jedynym (poza zeznaniami ofiar) dowodem w sprawie. Nie sposób się dziwić, że najwięksi zbrodniarze w historii zostali uniewinnieni, bądź osadzeni w nowoczesnych więzieniach, którym daleko do warunków Alcatraz, bądź nieco bardziej tematycznego - Auschwitz Birkenau. Oczywiście niejeden adwokat wyciągnął swojego klienta, któremu później dane było umrzeć w domowym zaciszu pomimo tego, że jego koledzy zawiśli na szubienicy.

Naziści na celowniku sprawiedliwości to bardzo ciekawa propozycja, jednak nie dla każdego czytelnika. Musicie mieć w sobie tego „bakcyla”, który będzie śledził historię przodków z zapartym tchem i gdzieś w duchu, współczując im, nadal próbuje dosięgnąć sprawiedliwości. Jeśli jednak przygotowujecie się do konkursu związanego z historią współczesną – także wzbogacicie swoją wiedzę o bardzo cenne informacje. Muszę powtórzyć słowa Thomasa Carlyle’a, który jasno stwierdził, że „historia to niezliczone biografie”. Słowa te są aktualne dzisiaj oraz będą przez kolejne wieki. To ludzie tworzą historię, to oni oscylują pomiędzy dobrem, a złem. To od nich zależy, jak będzie wyglądał kolejny dzień, to ich decyzje mogą zniszczyć świat… Naziści na celowniku sprawiedliwości pokazują, jak wiele leży w gestii poszczególnych jednostek.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu MUZA:

Diety oczami naukowców to książka Krystyny Monk, będąca wyjątkowo przydatnym poradnikiem tuż po świątecznym łakomstwie. Lektura, choć liczy sobie jedynie 326 stron, jest bardzo praktycznym źródłem wiedzy, która umyka nam każdego dnia. W dzisiejszych czasach łakomstwo bierze górę nad rozsądkiem, słodkie batoniki czy cukierki leżą w zasięgu naszej ręki, a owoce… przecież już dawno wyszły z mody. Przez nieumyślne tworzenie swojego menu, z dnia na dzień przybieramy na wadze, zaniedbujemy fizjologiczne potrzeby organizmu i bagatelizujemy pierwsze objawy, niekiedy, bardzo poważnych chorób.

Przyznam się Wam do czegoś – nie jestem ani okazem zdrowia, ani skorą do rozsądnego żywienia osobą. Zawsze brakuje mi czasu, zawsze ignoruję pierwsze sygnały mojego organizmu o jego nieprawidłowościach, nawet zwykłam (od kilku lat) spożywać wyłącznie jeden-dwa posiłki dziennie. Nie odżywiam się zdrowo, nie liczę kalorii i zawsze twierdzę, „że jakoś to będzie”. Ku rozwianiu wątpliwości, mieszczę się na jednym siedzeniu, nawet noszę rozmiar M, ale sama zauważyłam, że podczas lektury mój światopogląd klarował się na nowo. Uświadomiłam sobie, że powinnam wstać z łóżka kilka minut wcześniej, by zjeść śniadanie, że powinnam wygospodarować czas na zdrowy obiad, ale i muszę zaprzyjaźnić się ze znienawidzoną (jeśli brakuje jej ziół) oliwą z oliwek. Książka Krystyny Monk nie tylko przedstawia nam przyczyny otyłości czy nadwagi (które w jakiś sposób możemy dopasować do siebie), ale i mnóstwo tricków, które pomogą przywrócić zdrowy styl życia. Na dobrą sprawę nie sądziłam, że przezroczyste naczynie zachęci nas do spożycia owoców, ani nie wiedziałam o tym, że zdrowy tryb życia, a co za tym idzie – zdrowsze jedzenie – wpływa na IQ dzieci.

Z książki wyciągnęłam fenomenalne wnioski, choć początek lektury nieco mnie znużył. Na pierwszych stronach zdobędziecie mnóstwo informacji dietach, które stworzono kilkanaście, kilkadziesiąt lat temu. Informacje te, oczywiście, powrócą do Was w trakcie lektury, jednak owe stronice nie przekonały mnie do siebie, ponieważ ani rubensowskie kształty, ani wychudzone Greczynki w gorsetach nie budzą we mnie kontrowersji. Nie ma jednak czym się zrażać, bowiem kolejną część, czyli „Mity dotyczące odchudzania”, jak i resztę książki przeczytacie z zapartym tchem.

Pani Monk opisała nam też zalety i wady poszczególnych (najpopularniejszych) diet, istotę spożywania warzyw i owoców oraz konsekwencje związane z niezdrowym trybem życia. Dookoła słyszymy, że aktywność fizyczna ma kluczową rolę, zarówno w rozwoju naszym, jak i naszych dzieci. Książka jednak, w oparciu o najnowsze badania, uświadamia nam, że problemem rozprzestrzeniającej się w mgnieniu oka otyłości nie jest jedynie siedzący tryb życia. Szkopuł tkwi w szczegółach, czyli diecie. Nie obejrzymy się, a obok nas zasiądzie „typowy Amerykanin” tyle, że w polskiej wersji. Wszyscy wiedzą, że naród nasz staje się grubszy, i grubszy… ale nikt nie widzi sensu by unormować czas pracy, przywrócić ludziom normalny tryb życia na tyle, by byli w stanie zadbać nie tylko o siebie, ale i swoich bliskich. Gospodarka może i na tym ucierpi, a kraj uznany zostałby za pejoratywny stosunek do globalizacji. Cóż, w takim wypadku, ważniejsze jest ludzkie zdrowie czy światowy ranking?  

Na dobrą sprawę Diety oczami naukowców to poradnik mówiący, jak należy żyć i jak ustabilizować stan swojego zdrowia. Przynajmniej ja tak to widzę. Postanowiłam jednak ponownie powrócić do tej książki za kilka dni, by przekonać się nieco bardziej do banalnych, a zarazem praktycznych pomysłów na ożywienie (słowo klucz) swojej diety, pomimo tak licznych warzyw i owoców spożywanych przeze mnie dotychczas. Gorąco polecam tę publikację wszystkim, którzy chcą poznać dietę „od kuchni” oraz tym, którzy zmagają się z lekką nadwagą latami, bowiem nawet ja – mol książkowy – znalazłam tutaj „coś dla siebie”. Życzę tego i Wam! Miłej lektury! J

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Novae Res: